Siberisch Scandinavië

En dan zit ons “Rondje Scandinavië” er alweer bijna op. Morgen naar Helsinki, daarna dagje City highlife aldaar, daarna met de boot over naar Talinn, Estland. Vanaf vertrek Frankrijk er inmiddels bijna 9000 km opzitten, lekker Zen de neus vooruit. Een korte terugblik dan, vooruit, bij deze wat indrukken. Zweden hebben we zuidelijk doorkruist, eerst naar de oostkust, om daarna dwars over te steken naar het westen, Noorwegen. Opvallend de openheid van de mensen, vriendelijk groetend, altijd in voor een praatje. Opvallend hoe netjes, zelfs de spiegelgladde meren lijken gestreken, de boomtoppen netjes geschoren. Opvallend ook de homogene bouwstijl, enkel roodbruine houten huisjes met witte kozijnen en windveren, en een hoog Ikea-gehalte dringt zich al snel op. Geen haast, maar toch maar snel naar Noorwegen. Het is gelijk wat ruiger, afwisselender ook, huizen in vele kleuren, hier en daar een oude kapotte trekker voor de deur, een rotte deur, een wegdek vol gaten; de geborgenheid van een warme vergankelijke wereld met ruimte voor creativiteit. Dat miste ik in Zweden. Nou ja, zo warm was die vergankelijke wereld nou ook weer niet, want de temperatuur heeft ons hier in het noorden aardig parten gespeeld. Uiteraard zijn we wat verwend met onze klimaatsituatie thuis; ” in de zomer is het warm, punt uit, zo hoort dat” . Zo niet hier in het noorden, met 13 graden overdag waren we “blij”, ’s avonds standaard de houtkachel aan, en regen heel veel regen. Tja, dat legde soms wel een sluier over onze euforie. Ik ben een zonnemens, met warmte voel ik me zoveel lichtvoetiger, weinig en lichte kleding aan, blote voeten, buiten zijn, liefst veel. Zon geeft me energie, inspireert, zon is sensueel en prikkelend. Wat dat betreft petje af voor deze noorderlingen, ze stoempen door de kou alsof niets hen deert, Vikingen, helden zijn het, met norse koppen in de wind, maar lichtvoetig? Niet echt…                        De Noren lijken op het eerste gezicht wat minder toegankelijk dan de Zweden, maar schijn bedriegt. “Even aankloppen en je mag binnen” , zo gaat dat. Noorwegen is indrukwekkend en verrassend. De grootste verrassing waren in eerste instantie de vele vele tunnels, vaak donker met zeer slecht wegdek,(te) smal, 8 km in zo’n hol waar je met klotsende oksels weer uitkomt is geen sinecure. En ik kan je zeggen; het went niet. Scary assholes noem ik ze.

De Lofoten; tip, mocht je Noorwegen eens bezoeken, sla ze niet over. Van de ene verbazing in de andere, na iedere bocht een nieuwe ansichtkaart. Zee, besneeuwde bergtoppen , strand, gedroogde stokvis bij duizenden, het is er allemaal. Heerlijk een paar dagen daar in the middle of nowwhere bij de zee gestaan. Het was net tv kijken, vanuit de truck ’s avonds en ’s nachts met de verrekijker zeearenden en zeehonden spotten. Live natuurfilm.

Ja, ’s nachts zeearenden spotten. Want…. het wordt daar dus niet donker, gewoon niet! ’s nachts om 4 uur net zo licht als die middag daaraan voorafgaand. Creepy en ik vond ’t niet echt fijn. Nou ben ik nogal een nachtdier. Koester de periode na 12 uur, waarin de gemiddelde medemens slaapt, ik nog een glaasje wijn inschenk, wat mijmer, m’n zonden overdenk, wat surf op het net, toch nog die sigaret rook die ik eigenlijk niet zou… Heerlijk. En hier, hier in het hoge noorden, voel ik me bestolen, de nacht gepikt. Zelfs het kampvuur geeft alleen nog warmte in plaats van warmte en licht. Wat is nu een kampvuur terwijl het niet donker is? Dat is op zijn minst net iets minder magisch. Nou ja, we moesten het ermee doen, en nu, terwijl ik dit schrijf , begint buiten een lichte schemering, want we naderen zuid Finland. Joepie, er is hoop!

Ander hoogtepunt is toch wel het vissen geweest. Zo uit de zee, daarna vers op het vuur gegrild, veel mooier wordt ’t niet

Noord Noorwegen, leeg, ruig, intens, noest. Finnmark, wat mij betreft het indrukwekkendste stuk van het land.

Daarna Finland, Noordkaap sloegen we over, voegde niets toe. Het is hier minder verrassend, bos, veel bos. Meren, veel meren. Ja, eigenlijk bos en meren, van noord tot zuid. En met bos bedoel ik enkel sparren en berken. Vandaag , omdat we zuidelijker zitten, de eerste wilgen en elzen gezien sinds 6 weken, mijn hart maakte een sprongetje. En uiteraard af en toe een eland of rendier. Maar o wat ben ik blij dat we het gebied Oulanka in het oosten aan de Russische grens bezocht hebben. Wow, wat een droomwereld! Enorme watervallen, steile afgronden, hangbruggen over de rivieren. We hebben er twee dagen gelopen in de bossen, de spierpijn achteraf was het meer dan waard. Beren, wolven en lynxen leven er nog. We hebben ze niet gezien maar zij ons misschien wel en die gedachte is eigenlijk minstens net zo leuk.

We zijn te kort in Finland om een goede indruk van de Finnen te krijgen, maar ze komen wat stug over en houden bewust wat afstand van ons als toch wel vreemde vogels. Worden wat argwanend bekeken, groeten bij een wandeling is er niet bij. Daarstraks stond er iemand achter onze truck toen ik er langs kwam . ” nice bike”  kwam er met schrik uit. Ze kunnen het dus wel.

Nog even een zijpaadje: een bizar fenomeen wel. Zowel Zweden , Noorwegen en Finland stikken van de campings, jachthavens vol met bootjes, zomerplekken met speeltoestellen, wc’s en heuse omkleedkamers. Barretjes en bbq-plekken. Het is er allemaal. Maar….leeg, dood, geen mens te bekennen, alle bootjes aan de steigers of op de kant, de campings zo goed als leeg, de barretjes onbemand. Eerst dachten we in juni: “ach, het seizoen begint vast in Juli” . Maar inmiddels zitten we de 19e juli, en nog steeds geen mens te bekennen. En dan te weten dat in september de eerste sneeuwbuien alweer kunnen vallen. Ik bedoel, de mensen hier gaan toch ongetwijfeld ook (ooit) op vakantie? De enige toeristen die we zagen waren op de hoofdwegen op weg in campers naar de Noordkaap en terug. Daar waren de parkeerplaatsen vol, dat was het. Iemand hier die er iets over weet? (let wel, wij vonden het niet erg, lekker rustig zo)

Nu dus op weg naar het zuiden, de zon roept, de botten kraken wat van deze kou hier. Gelukkig heeft ons huis wielen en een stuur. Niettemin dankjewel pracht Scandinavië en bij deze een diepe buiging voor zijn bewoners.  Ton