Franciscus van Assisi, wat een held

Da’s alweer even geleden dat ik een blog schreef, was ’t in Litouwen? Nu een schrijfsel vanuit Italië , een geheel andere hoek van Europa. Annemieke beschreef al onze route vanuit Nederland tot aan San Marino. Ik blik eerst nog even terug naar ons laaglandverblijf. Een kindje zou geboren worden (en deed dat gelukkig uiteindelijk ook 😉 ), dus uiteraard wilden we bijtijds in Nederland zijn , niet ver van dochter Maria en haar vriend Rolf. Genoeg om daar omheen te plannen, en aldus vroeg Annemieke een nieuw paspoort aan op Schiphol (en kon dat 3 dagen later aldaar afhalen, reed ik met de truck naar vriend Ruben in het noorden des lands, waar ik een flinke lijst met (kleine) reparaties en werkzaamheden aan onze Ross (zo heet ie) kon uitvoeren. Een beetje tender loving care was wel nodig na 13000 km zonder onderhoud. Olie-en dieselfilter werden vervangen, alsook een rotte uitlaatpijp (nu een home made exemplaar van roestvrijstaal, van de oudijzerboer), een nieuw ruitenwisservloeistofpompje (scrabble) gemonteerd, een stoere achteruitrijlamp, en eindelijk die weigerende claxon vernieuwd. O ja, en die loodzware glazen douchedeur vd douchecabine eruit gemieterd. Die viel onderweg steeds uit zijn scharnieren, nu lightweight douchegordijn. So far het technische gebeuren. En Ruben zou Ruben niet zijn als hij ook niet een oplossing wist voor onze 2 grote lege(!) Franse gasflessen. Uiteraard niet inwisselbaar in Nederland, maar het “ik denk dat ik wel wat kan regelen” klonk geruststellend. En ja hoor, de gasboer in de buurt gaf me netjes 2 volle NL flessen in ruil voor de Franse. Joepie, kunnen we weer een half jaar vooruit. Een bezoek aan de tandarts in Winschoten (hulde aan tandarts team Cupido) bleek weer heilzaam en hoopvol, ik kan er weer even tegen. Uiteraard werden familiebezoekjes afgelegd (ouders, dochters, broers en zussen (broer Geert uit Moskou was met ’t gezin in ’t land, dat is zeer zeldzaam, dat we samen in Nederland zijn, een warm weerzien)). En om het rondje Nederland ook echt een rondje te maken togen we naar Ouddorp in Goeree Overflakkee naar het Magirus Deutz weekend, om daar de wondere wereld van de Magirus en zijn chauffeurs te ontdekken. Leerzaam, en prachtige stoere reismobielen.

Ondertussen zat(en) de aanstaande boreling en de vader en moeder in spé ook niet stil, want…….. op 8 september is kleindochter Ragna geboren! Een onwaarschijnlijk mooie aanwinst op deze aardbol, een paradijsvogeltje in de dop. En, het mag best gezegd, hier typt een waanzinnig blije opa (heb mezelf alvast omgedoopt als “opa reis”). Uiteraard hebben we Ragna, Rolf en Maria bezocht en haar een warm welkom geheten, om daarna -met een toch wat bezwaard hart ivm met weggaan – weer op pad te gaan, zuidwaarts dit keer.

Annemieke schreef al over de rit via Belgie, Duitsland, Oostenrijk (waar we op miraculeuze wijze de tolwegen voor vrachtwagens wisten te omzeilen. Kan niet, zei men. Toch doen, zeiden wij. Gelukt!), naar Italië . Ik pik de draad op bij Assisi. Wat weet ik nou van Assisi? Niet veel, Franciscus van Assisi, ja , die kende ik wel. Ook zijn volgelingen , de Franciscaner monniken waren me bekend, en-o ja- werelddierendag is naar hem vernoemd. That’s it. Ik zal hier niet de hele wikipediageschiedenis kopiëren , maar wat een onbeschrijflijk boeiende man is die Franciscus geweest! Geboren in 1181 als zoon van een rijke koopman. Als 20 jarige werd hij krijgsgevangene na een veldslag tussen de steden Perugia en Assisi. Na zijn vrijlating (een jaar zat hij gevangen) werd hij langdurig en ernstig ziek. Aan de beterende hand maakte hij zich zorgen over de leegte van zijn leven, en bekommerde zich om de melaatsen, de mensen in armoede en trok zich terug als kluizenaar. Hij wijdde zich aan het herstellen van kerkjes, de melaatsen en het gebed.Bedelde zijn voedsel bij elkaar, daarvan delend met anderen die nog minder hadden dan hij. Veel is er te vertellen over deze man, te veel om hier even op te schrijven. Doe jezelf een lol en lees wat over hem, veel te vinden op wikipedia, ook elders. Wat mij het meeste aansprak is het volgende (ik copy/paste maar even):

Dienst aan de vrede[bewerken]

Ten tijde van paus Innocentius III die een theologische visie bezigde op “Christus als Koning der Koningen, met Jeruzalem als Zijn stad en het Heilig Land als Zijn erfdeel”, dat met kruistochten heroverd moest worden op de moslims, verraste Franciscus ieder door “voor God” te kiezen door in dienstbaarheid te verblijven onder de Saracenen. Hij ging mee met één van de kruistochten maar bewandelde een tegenovergestelde weg. Zijn vreedzame benadering van de Islam, dialogisch avant la lettre geeft een volstrekt ander beeld van God: de God van de nederige dienstbaarheid, die uitnodigt om in een geest van vrede en geweldloosheid onder andere mensen te gaan, hun werk en leven te delen en zo te midden van hen Zijn aanwezigheid te ontdekken. Een belangrijke regel van Franciscus in de omgang met andersdenkenden en andersgelovigen is o.a. de afwijzing van woordenstrijd. Armoede, dienstbaarheid, geweldloosheid zonder wapenen, zelfs zonder het wapen van het woord, gingen voor hem hand in hand en in dit perspectief ondernam hij in 1219 tijdens de kruistocht zijn persoonlijke vredesmissie naar de sultan van Damiate, waar hij hoffelijk werd ontvangen en spirituele gesprekken voerde.

Voor wie nog steeds meeleest (chapeau); dit was omstreeks 1200 toch wel een sterk staaltje lijkt me. Ik bedoel, ik kan me zo voorstellen dat iemand die zich tijdens een kruistocht nota bene zo gedroeg, absoluut niet meer zeker was van zijn leven. Toch deed ie het en met succes. (kan menigeen anno 2017 zich een voorbeeld aan nemen, gezien de huidige situatie tussen moslims en christenen). Een moedig man, een voorbeeld voor velen. (bij mij doemen onwillekeurig namen als Ghandi en Mandela op).

Aan het eind van zijn leven schreef hij “het Zonnelied” , een gebed dat de schepping bezingt in termen van broeder en zuster. Een ode aan broeder zon, zuster maan, broeder wind, zuster water, broeder vuur, zuster moeder aarde (die ons voedt en leidt, en allerlei vruchten voortbrengt, bonte bloemen en planten), en onze zuster de lichamelijke dood.

Na zijn dood in 1226 werd op zijn tombe in Assisi de huidige basiliek gebouwd. Indrukwekkend en eenmaal binnen voel je je nederig en dankbaar. Bij deze dank Franciscus.

Zo , lang verhaal (had nog veel langer kunnen zijn). Het mooie van onderweg zijn is-naast dat je tijd en geen haast hebt natuurlijk- dat je onbeschrijfelijk nieuwsgierig bent (of wordt). Je wilt meer weten over wat je ziet en duikt erin. En had ik nog kleine kinderen gehad , die waren vandaag de dag mee op deze reis gegaan. Hoeveel meer kan je leren door onderweg te zijn? Over de zalmkwekerijen in Noorwegen, de geschiedenis van de Vikingen, de natuur in Finland, het oerbos in Polen, de wankele verhouding met de Russen in de Baltische Staten , vreemde talen, andere valuta (en dus rekenen), andere omgangsvormen en culturen en -zoals hierboven; wie was nou eigenlijk die Franciscus van Assisi? Zoveel rijkere en intiemere leerstof dan op school lijkt me. Tot zover eerst maar, bij deze nog een paar leuke plaatjes van ons (een beetje narcisme is ons niet vreemd blijkt). We hebben het ook gewoon leuk!  Love you,    Ton