De beuk erin

Wat een titel. Spookt al dagen door mijn hoofd, dit prachtige lied van wijlen Bram Vermeulen. Eigenlijk was de druppel het meer dan verontrustende bericht eergisteren over het Duitse onderzoek naar het insectenbestand in 86 natuurgebieden aldaar over de afgelopen 30 jaar. De uitkomst is welhaast ongelooflijk; een daling van maar liefst 76%! Later meer daarover, nu eerst dat lied. Al bijna 20 jaar oud, destijds een noodkreet, nu al lang ingehaald door wrede realiteit. https://youtu.be/Ek2XEJiMOdc Luisteren, doen! Voor de zekerheid (want niemand heeft tijd ) hier toch ook de tekst. Proef de woorden. Eigenlijk het beste door ze hardop uit te spreken. Beter nog gewoon voorlezen aan je lief. Of je zoon of dochter (eigenlijk een must voor iedere opvoeder), of gewoon aan diegene die nu bij je in de buurt is. O ja, een troostrijke en hoopvolle gedachte voor mij als iemand hieronder reageert met de woorden dat ie dat ook echt gedaan heeft. Met het risico dat er nu al de eerste afhakers van deze blog volgen, bij deze de (handgetypte-nix copy/paste) tekst:

"En als ik niet meer huil als ik de nevel zie boven de stille velden 
Hoe de zon zijn stralen breekt uit stralen in de lucht
Hoe vogels strepen trekken in hun vlucht
Als ik daarvan niet meer huil, wil ik dan nog wel bestaan?

En als ik niet meer huiver als ik de kleuren zie
Hoe ze tot paars verglijden hoe de nacht de dag verdrijft
En plaats maakt voor de maan
Als ik de uilenkreet tot stilte hoor vergaan
als ik dan niet huiver, wil ik dan nog wel bestaan

De beuk erin.De beuk erin.
Ik geef het toe zo heeft het allemaal geen zin.
De beuk erin. De beuk erin.
Alles moet weg en dat is pas het begin.

En als ik niet meer beef als ik jouw lichaam zie, de snelheid van je lach 
Hoe een beweging van je hoofd je gemoed verraad
Hoe ieder ongesproken mij hier verloren achterlaat
Als ik daarvan niet meer beef, ach, wil ik dan nog wel bestaan?

En als ik niet meer schreeuw, als ik de beelden zie
Hoe geweld eenvoudig toeslaat
Hoe de verveling van teveel en onverschilligheid overgaat
Als de domheid van de dood mij met stomheid slaat
Als ik dan niet schreeuw, wil ik dan nog wel bestaan?

Ik meet alles wat ik zie aan wat ik eerder zag
zodat ik nooit iets anders denk dan wat ik al dacht
Zo gaat alles keurig net zoals ik had verwacht.
Alles veilig en bekend, nooit is er meer iets onverwacht
Alles past, niets is te groot
Ik hoef niet eens te overleven, want ik ben al dood.

De beuk erin. De beuk erin.
Ik geef het toe zo heeft het allemaal geen zin.
De beuk erin. De beuk erin. 
Alles moet weg en dat is pas het begin.

En als ik niet meer lach als ik de geluiden hoor van mensen die zich duiden.
De angst om alleen te zijn gaat met ze aan de haal
Het tumult van veilig wezen weerklinkt als haveloos kabaal
Als ik daarom niet meer lach, ach, wil ik dan nog wel bestaan.

En als ik niet meer vecht, als ik het strijden zie, de logica van het bestaan
Hoe mensen in hun overleven automatisch verder gaan
Het dodelijk geweld van geld trek ik mij niet meer aan
Als ik daartegen niet meer vecht, waarom zou ik dan nog bestaan?

Alle uitgesleten paden in mijn hoofd moeten met de sloper mee
Ik wil nu, en alles anders, ik wil nooit meer als ik dee

De beuk erin."

Zijn jullie er nog? Mooi. Een lied over betrokkenheid, of liever het manco daaraan. Want die beuk moet er inmiddels echt in, linksom of rechtsom. De aarde  brandt, beeft, siddert en schreeuwt om genade, en het lijkt alsof vrijwel niemand het ziet of hoort. Die insecten dus, de druppel. 75% minder dan 30 jaar geleden. Een gedegen onderzoek, de oorzaak nog niet bekend, men vermoedt landbouwgif. 75% minder in 30 jaar, dat is snel. Van 25% naar 0% is nog een veel kleinere stap. En een kind kan weten dat het dan echt te laat is. Geen bestuiving, geen eten. Ik schreef een aantal maanden geleden al een dat het ons opviel hoe weinig vogels we nog zagen in Scandinavië, op eksters en kraaien na (alleseters, die passen zich beter aan). Nu valt het kwartje, te weinig insecten =te weinig voedsel… Ook viel het ons al op dat we 0 insecten op de voorruit hebben, echt nul. 20.000 km gereden en -echt waar-1 keer de voorruit gewassen. Niet eens om die insecten, maar gewoon vuil en stof. Ik kan mij van vroeger nog herinneren dat je regelmatig flink moest boenen met warm water en een schuursponsje om dat insectengespuis eraf te krijgen. We kennen vast allemaal die legendarische waarschuwende spreuk uit de 70er jaren , ik dacht van de Cree indianen: “Pas als de laatste boom geveld is, de laatste rivier vergiftigd, de laatste vis gevangen, dan zal de mens ontdekken dat geld niet eetbaar is” . We kennen ‘m allemaal, overal gelezen, en nu staan we zomaar “opeens” aan de vooravond daarvan. Een mooi bruggetje van de insecten naar vis. Het gaat hier tenslotte om een reisblog. In Denemarken stonden we aan de noordkust en ik wilde graag wat vissen. Na een gesprek met een passant aldaar was ik snel uit de droom. “Heeft geen enkele zin, voor de kust is alles leeggevist met sleepnetten. Vroeger, ja, toen vingen we bij de vleet, zo vanaf het strand”. Later in Noorwegen heb ik wel vis gevangen, maar ook daar problemen, vooral door de kweekzalmfabrieken die de fjorden vervuilen. Wilde zalm is er vrijwel niet meer. Nu in Griekenland ook dramatisch. De Middellandse Zee is leeggevist, dood. De meeste vissersbootjes liggen werkeloos te dobberen in de haventjes, een enkeling vaart nog uit voor inktvis en sardientjes. De enige verse vis die ik tot nu toe te koop zag is dorade. Kweekdorade wel te verstaan….En , o ja, ook dichter bij huis is ’t echt niet anders. Mijn kinderen zijn opgegroeid in Oost Groningen waar we langs een polderkanaal woonden en regelmatig gingen we erop uit om te vissen. Volop snoek, baars, brasem en zelfs zeelt werd er gevangen. Ik was er onlangs in mei en schrok wat er van dat mooie watertje geworden is, de sloot is een met algen volgegroeide bruine levenloze poel geworden. Denk niet dat daar nog 1 vis in leeft. Het is van oorsprong een landbouwgebied (de graanrepubliek) maar de afgelopen 20 jaar overlopen door Brabantse varkenshouders en melkveebedrijven. Misschien dat daar de oorzaak ligt? Mestoverschotten, fosfaten? Geen idee. Mooier kan ik het niet maken. Boos worden wel, daarom die beuk erin. Nu we toch bezig zijn, de beerput is nog niet leeg…. Plastic……wat een dramatische uitvinding toch ooit. Eerlijk is eerlijk, ondanks dat we onderweg proberen zo weinig mogelijk sporen achter te laten,  moeten we regelmatig water bij de wijn doen. We hebben een wateropslag van 200 liter in de truck, dit gebruiken we om te douchen, af te wassen, koken enz. Echter niet om te drinken, zuiverheid van het getankte water is soms onduidelijk, en een kleine kudde bacteriën zal zich ongetwijfeld gehuisvest hebben in de tanks, we gaan liever op safe. Als we een tap met goed drinkwater vinden vullen we dan ook standaard onze 6 vijfliter flessen en zijn happy. Lukt echter niet altijd, dan zijn we afhankelijk van die plastic flessen mineraalwater, en dat gaat dan hard. De doppen bewaar ik voor een later project, waar achter de schermen druk aan gewerkt wordt http://www.preciousplastic.com, de rest gaat in de container voor plastic (ook hier in Griekenland gescheiden afval). Er is geen ontkomen aan. Nu is het in Griekenland redelijk goed geregeld wat afval betreft, op iedere (uit)hoek van de straat containers en zo is het land en de stranden in verhouding tot andere middellandse zee landen redelijk schoon. Van de week echter de uitzondering daarop….wat een troep, gezwommen hebben we er  niet….

Een nachtje zijn we gebleven , de volgende ochtend voor vertrek konden we het toch niet laten de plek iets schoner achter te laten dan dat we haar aantroffen. Kwartiertje jutten met dit als resultaat, hup, mee voor de vuilcontainer…

Gifbeker leeg? Bijna hoor, no worries. Er is nog dat klimaatdingetje wat ons dagelijks bezighoudt. Op sociale media reppen we er soms over (hier op de site nog niet, nu dan toch maar even), het wordt een onleesbare blog als ik er teveel over uitweid. We proberen onze ecologische voetafdruk (om het maar eens populair te zeggen) zo klein mogelijk te houden. Draaien 100% op zonne-energie, eten geen (annemieke) tot weinig (ton) vlees, verwarmen (voor zover nodig) op gevonden droog/dood hout, kopen waar mogelijk biologisch enz enz. Onze afdruk nu is nog slechts een fractie van toen we in Frankrijk in een huis woonden. Maar die vermaledijde diesel die ons huisje nodig heeft om te rollen, dat zit niet altijd lekker, een flinke dot CO2 uitstoot, fijnstof en ander ongerief, maar is onoverkomelijk. Dat wordt ons wel eens aangerekend, hypocriet genoemd. Mijn weerwoord; als alternatief in een kartonnen doos op de Drentse hei gaan wonen, dikke trui aan en schapenkeutels en cranberries eten, dat zet m.i. ook geen zoden aan de dijk. In zekere zin zijn we met zijn allen collectief “schuldig” aan de staat van “ons” planeetje. Of het nu de hierboven verdwenen insecten zijn, de plastic soep, de global warming; als je bestaat doe je mee. En nu? Er rest ons denk ik niet veel anders dan het (letterlijk of digitaal) uit te schreeuwen dat het genoeg is. Dat mensen het ook daadwerkelijk zien. En dat is gebaseerd op kennis, op wetenschap, op onderzoek, maar vooral ook op “het willen zien” , het niet wegkijken, het betrokken zijn. En dan helpt het om die al genoemde afdruk zo klein mogelijk te maken. Meer nog helpt het als de politiek eindelijk eens van die laffe Pontius Pilatus zetel afkomt en kiest voor het welzijn van alle planeetbewoners (mens, dier en flora). Die schijtmentaliteit van zieltjes winnen voor de komende 4 jaar, of “het is te duur, kost teveel banen” , of “we doen er alles aan” , dat station zijn we eigenlijk allang gepasseerd, die insecten en vissen, die zijn gewoon bijna op (en het voelt raar om die woorden zomaar neer te typen). Ja, op! Evenals honderden diersoorten die de afgelopen 20 jaar daadwerkelijk verdwenen zijn, en de duizenden soorten die op het randje daarvan staan. Nu ben ik niet zo van teveel regels en wetten (hier in Griekenland mag je bijna overal roken en rijdt iedereen zonder helm, welhaast het paradijs 😉 ), maar het wordt tijd dat Rutte en co gewoon eens doorpakken, zodat ze straks met een goed geweten bij de hemelpoort staan, en eens glimlachend naar beneden kijken en zuchten, “het was goed, net op tijd” .  Wat is er simpeler dan een verbod op plastic flessen en verpakkingen (Kenia deed onlangs een aanloopje, algeheel verbod op plastic tasjes), een compleet verbod op pesticiden en onkruidverdelgers, gewoon zero tolerance. En hup, gewoon die kolencentrales dicht, niet ooit, gewoon nu. Te duur? Kom nou toch, er is geld zat, en zelfs al was het er niet, is er geen enkel excuus tov van deze planeet om het niet te doen. Want ook al lijkt het allemaal onuitputtelijk en onwaarschijnlijk groot, die aarde is maar een klein fragiel planeetje, die  oceanen zijn zo leeg, die insecten zijn zo weg, en -ondanks dat veel global warming ontkenners het arrogant vinden om te zeggen dat wij als mens invloed uit kunnen oefenen op de temperatuur hier: Als wij kans zien om in amper 150 jaar stuk te maken, en te vergiftigen wat in miljarden jaren is opgebouwd, dan is dat beetje verwarmen van de lucht onder die dampkring op slechts 12 (!!) kilometer hoogte (als je erheen zou kunnen lopen is dat slechts 2 uurtjes stappen), een peuleschil .

De beuk erin!!

Ja, pfff leeg ,die gifbeker voor vandaag. Wie nog steeds meeleest; chapeau en bedankt. Voor hen dit toetje, want oh wat is het mooi, onwaarschijnlijk mooi. (tip; geluid voluit en luisteren tot het eind, dat is het mooiste) Love, Ton

 

 

9 gedachten over “De beuk erin”

  1. Nou nou. Wat een hoop schrijfwerk.. Kan zien dat je tijd genoeg hebt. Ja en plekjes opruimen doen wij ook vaak. Al was het alleen maar dat niet… de camperaars dat achterlaten.. Dat verhaal over schone voorruit gaat in Frankrijk niet helemaal op. Genoeg op de voorruit etc. Wij zien toch best weer schone watertjes hoor, met af en toe een bever of muskusrat, die zijn terug van weggeweest. Gelukkig kunnen we toch wel genieten van de mooiste herfst kleuren. Ga jij Ton,, nu ook zelf gedichten maken? Liefs uit heel mooi Frankrijk

  2. heel heel raak pap. En man wat prachtig geschreven. Je inspireert ons. Net hardop voorgelezen aan Rolf, met Ragna op mijn buik. Zullen ons leven blijven proberen hier iets aan te doen. Love Maria

  3. Prachtig verhaal en twee geweldige links naar nummers die ik niet kende. Bram Vermeulen heb ik vaak live gezien en enkele van zijn CD’s heb ik grijs gedraaid, maar deze was nieuw voor me. En Barmhart kende ik al helemaal niet, maar jongejonge wat heeft die man een overtuigingskracht. Ben bang dat ik dat “mooi!!” nog vaak in mezelf zal herhalen als ik weer geniet van de natuur.
    Herkenbaar die frustratie over hoe alles naar de mallemoeren lijkt te gaan. Visstanden, koraalriffen, plastic in de oceanen, allemaal ook uit eigen ervaring als zeezeiler. En inderdaad moest ik vroeger de vliegjes van de auto van mijn ouders poetsen en heb ik daar tegenwoordig zelf bijna geen last meer van. Het viel me pas op toen ik dat Duitse rapport las.
    Vorig jaar liet ik leerlingen van een school hier in de buurt de “brief van een wandelaar” van Maria voor de Climate Miles zien. Het maakte veel indruk. Inmiddels weet ik waar haar betrokkenheid vandaan komt. De appel valt niet ver van de boom. Mooi!!

  4. Ontzettend raak. Ik moet nog even denken wat ik hiermee moet, want je hebt ontzettend gelijk. Dat insectennieuws is bij mij ook ingeslagen als een bom. En dat terwijl ik het wel dacht te weten. Toch niet echt – niet in m’n gezicht. Het zijn de cijfers. Die maken het zo keihard. En als het met de insecten gebeurd, op zo’n snelheid – het is de basis voor de ecologie. Het verdient een antwoord, van ons allemaal. Ik moet nog even denken over het mijne. I will get back.

    PS – dat van die insecten tegen je ruit wordt dus ook door wetenschappers gerapporteerd. Je ogen (en herinneringen) bedriegen je niet Ton! Blijft ajb zo scherpdenkend. Helpt ons allemaal.

    (En oh ja, ik heb het voorgelezen gekregen, zie hierboven ^ 🙂 Dat werkt heel goed. Aanrader aan anderen(!!))

  5. Wat een verhaal, zonder problemen geboeid gebleven tot de laatste regel. Prachtige muziek en teksten.
    Zo, we zijn weer even wakker geschud en dat kan helemaal geen kwaad. Trouwens precious plastic.com is ook de moeite waard om te bekijken. Zo zie je maar dat er veel meer initiatieven zijn dan wij denken. En ik denk nog steeds dat alle kleine beetjes helpen.

  6. Hallo Ton en Annemieke.
    Wat een super mooi maar niet echt een opbeurende blog. Als je dit leest wordt je gewoon een beetje depri. Maar het is waar. Als we allemaal ons eigen straatje schoon houden zal dat al een hoop schelen. Ik doe in ieder geval mijn best. Ton bedankt voor het mooie toetje. Dat hadden we even nodig na zo’n zwaar hoofdgerecht.
    Groetjes van Ria.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *