Auteur: Annemieke Bod

Vandaag zijn we in België aangekomen. De afgelopen dagen flink veel km’s gemaakt, en het rondje is rond. Morgen hopen we in Nederland aan te komen, nog 360 km te gaan.

Na Italië zijn we een tijdje in Zuid- Frankrijk gebleven. We wilden Monaco bezoeken, maar daar aangekomen, bleken we alleen voor €60 een dagkaart in de parkeergarage te kunnen krijgen. We kregen niet het camper tarief van €3 per uur. €60, vonden we net iets te duur om even rond te snuffelen in dit staatje en langs de enorme jachten te lopen. Nou ja, het is toch niet echt ons wereldje.

We belandden op een camping even verderop tussen Nice en Cannes en bleven daar 3 nachten staan. Even rust na elke dag gereden te hebben de afgelopen periode. Even de luxe van elke morgen een heerlijke warme douche en op een wc grote- en kleine boodschap gelijktijdig te kunnen doen! Waar een mens al niet gelukkig van kan worden! De camping lag bij een natuurpark waar we veel met Lotte hebben gelopen. Het weer was heerlijk, rond de 18 graden. Wel vertrokken we na 3 dagen in de stromende regen. Dus weer op pad naar de zon, en die vonden we in de Provence. De volgende dag zijn we in Avignon naar de Ikea geweest om een nieuw matras en lattenbodem te kopen. Onder onze matras hadden we niet genoeg ventilatie ruimte, waardoor het matras vochtig bleef en dat is niet echt lekker. Dus nu een nieuwe, met lattenbodem eronder.

Ten noorden van Avignon, vonden we weer een mooie plek bij een vogelreservaat. We bleven hier 2 nachten staan. Omdat we al voorzien hadden dat noordelijker het erg koud zou worden, kon een extra dagje rust geen kwaad. We hebben er heerlijk gewandeld in het wijngebied van Chateauneuf du Pape.

Maar goed, de afgelopen 3 dagen dus de vaart erin, de kou trotserend. En wat is het leuk als je ’s avonds van een onbekende een mailtje krijgt met een foto van onze Magirus. Een fransman reed een tiental kilometers achter ons, maakte een foto en keek ’s avonds thuis op onze web site en stuurde vervolgens een enthousiaste mail! Merci Matthieu !

Vandaag reden we door de besneeuwde Vogezen.

Afgelopen nacht vroor het en aangezien onze startaccu niet zo best meer is, moeten we ’s morgens onze truc uithalen om toch te kunnen starten; We sluiten de acculader aan op de startaccu. De lader heeft ook een startboost functie. De stroom krijgen we via onze omvormer binnen (die 12v naar 220 omzet), dus eigenlijk starten we via de zon. Na een paar minuten start de motor….gelukkig! De afgelopen 2 dagen zo op pad gegaan.

Morgen zal het ook zo zijn, want het wordt -6 vannacht. Gelukkig staan we bij de brandweerkazerne, dus als onze truc niet lukt, kunnen we altijd hulp vragen aan de pompiers! Holland, we komen eraan.

Vanuit Salerno, waar we na 10 uur bootvaren vermoeid aankwamen, de volgende dag gelijk koers naar Pompeï, een lang gekoesterde wens. En het was voor mij (Ton) verpletterend mooi. Op de lagere school al gekluisterd aan de lippen van de meester, toen ie erover vertelde, nu in ’t echie. Even in vogelvlucht de geschiedenis, om de “aha-Erlebnis” even te activeren:

Pompeï was de naam van een provinciestad met ongeveer 20.000 inwoners die bestond van de 7e eeuw voor Christus tot in de eerste eeuw na Christus. Osken, Samnieten, Grieken, Etrusken en Romeinen lieten er allemaal hun sporen achter. Pompeï, dat in 62 n.Chr. al door een aardbeving was getroffen, werd in 79 bedekt door as als gevolg van een uitbarsting van de Vesuvius. Het is daardoor een van de bestbewaarde Romeinse steden geworden.

Nadat de eerste overblijfselen al aan het eind van de zestiende eeuw werden ontdekt, worden sinds de 18e eeuw archeologische opgravingen verricht. Sindsdien zijn grote delen van de stad blootgelegd en geeft de plaats een goed geconserveerd beeld van het Romeinse dagelijks leven.

Heb ’t mezelf even makkelijk gemaakt, door bovenstaande even te copy/pasten van wiki. Bijna 2000 (!!) jaar geleden werd de stad dus bedolven onder een gloeiende laag van 4 meter as, na de uitbarsting van de vulkaan de Vesuvius. (Vesuvius, samen met de Etna en de Stromboli de meest bekende vulkaan van Italië . De laatste 2 zijn nog steeds actief, met hun bekende rookpluim aan de top. De Vesuvius heeft klaarblijkelijk de pijp aan Maarten gegeven, de laatste uitbarsting was in 1944, waarbij de top van de berg in de vulkaankrater verdween, sindsdien is ie stil en rookloos.)

Pompeï dus. We kozen -bij grote uitzondering- voor een camping dit keer, in het centrum , vlak naast de ouwe stad. Lotte mocht helaas niet mee en moest in de truck blijven , dus ons bezoek aan de stad was wat tijdgelimiteerd. (want, je kon ook 3-daags-tickets kopen, en eerlijk is eerlijk, bij een echt intensief bezoek heb je die 3 dagen ook wel nodig). De 4 uur dat we door de oude Romeinse stad dwaalden waren waanzinnig indrukwekkend. Je loopt gewoon door een stad van 2500 jaar oud, waarin de laatste 2000 jaar niets meer veranderd is, onwaarschijnlijk gaaf. Tuurlijk, de meeste huizen hebben geen daken meer, maar alles is er gewoon nog; de vele vele huizen, van eenvoudig tot groots en meeslepend, de badhuizen, met een ingenieus warmwaterverwarmingssysteem, de prachtige mozaïeken, de muurschilderingen, de tavernes (cafe’s,eethuizen) met kookovens, de arena’s. En voor mij het meest indrukwekkend, de uitgesleten karrensporen in de enorme granieten stenen in alle wegen in de stad.

                                                  

 Wat opviel was de schoonheid van alles, de liefde voor het mooi. Kleine versierselen, subtiele penseelstreken op de muren, mozaïeken met minuscule stukjes marmer. Liefde voor mooi dus, dat straalt de stad uit.

Dat is een mooi bruggetje naar het Italië van nu, waar de liefde voor mooi lijkt te zijn vervlogen. Een land in verval… Dachten we een paar maand geleden nog dat dat misschien alleen speelde aan de oostkust van het land; niets blijkt minder waar, ook Sicilië en de zuidwestkust van het vasteland zijn aan het verval ten prooi geraakt. Het klinkt niet fijn maar het is feitelijk een grote vuilnisbelt, het eens zo mooie nest ernstig bevuild. Afval zwiert vrolijk vanuit rijdende auto’s de straat op, vuilnis overal, langs de stranden, in de steden, op parkeerplaatsen en ook op wat afgelegenere plekken in de natuur. Dat gecombineerd met leegstaande vervallen bedrijfsgebouwen , kapotte huizen, overwoekerde voetbalvelden in dorpskernen, wegen die vele malen slechter zijn dan die van 2000 jaar oud in Pompeï, verval alom. Annemieke en ik vragen ons regelmatig af hoe dit kon gebeuren. Een land waar ooit de mooiste dingen vandaan kwamen -de oude Romeinse steden, de Middeleeuwse nog mooier, kunstenaars en dichters als Da Vinci, Michelangelo, Quasimodo, modernere merken als Bugatti, Lamborghini, Maserati, modemerken Armani en Gucci enz enz. Hoe kan het? Tuurlijk, noordelijk van Rome ziet een en ander er wat anders uit, deels door de focus op noord europa, deels door de toeristeninvasie, maar het grootste deel van Italië ligt toch daaronder. Een inkoppertje zou zijn dat de oorzaak van het verval te vinden is in de economische malaise. Echter, wij waren hiervoor 3 maanden in Griekenland, waar de economie nog een treetje lager draait, daar ziet de wereld er echter toch echt anders uit. Op iedere hoek van de straat een vuilnisbak (die ook echt gebruikt en geleegd worden), de armste dorpen toch levendig, vrolijk en zelfs in de winter zonder veel bloemen toch fleurig. Things can be done different….. Nou ja, hoe dan ook hebben we -ondanks bovenstaande woorden- intens genoten de afgelopen maanden. Fijne mensen ontmoet, fijn werk gedaan, genoten van de Siciliaanse zon, het heerlijke eten, de prachtige natuur en onwaarschijnlijke historie van dit land. Italië , gracie mille. Nu Annemieke voor een vrolijker noot 🙂

En natuurlijk hebben we de afgelopen week niet alleen Pompeï bezocht. We zijn bij het natuurreservaat Lago di Vico geweest. Kwamen aan in de stromende regen, alles was grijs en grauw, beetje spooky wel. De volgende morgen scheen echter de zon en floten de vele vogels. Wat een prachtplek !!

Inmiddels boven Rome, die stad lieten we links liggen. Beiden waren daar al eerder geweest. We reden verder door prachtig bergachtig gebied naar de heetwaterbronnen van Saturne. Hier hebben we een middag heerlijk liggen dobberen in het warme water (41 graden). Ik spoelde nog bijna weg, toen we later een pracht stroompje ontdekten waar we samen lekker konden vertoeven, met Lotte op het land in onze nabijheid. Het leek een soort wildwaterbaan toen ik er instapte, werd ik meteen door de sterke stroom meegevoerd. Gelukkig zat een tiental meters lager een brede Italiaan die mij uit de stroming redde (Pffff…)

De volgende dag reden we wederom door prachtig berggebied met enorme vergezichten naar de Abdij van Galgano. Een oud bouwwerk uit de 13de eeuw. Deze stond bijna 4 eeuwen leeg. In 1786 is het dak ingestort en sindsdien is de abdij dakloos.

Op kleine afstand van de Abdij lag een kleine kapel. Mooi en sober en met een legende. In de kapel is een zwaard in een steen te zien. Galgano was een edelman in de 12e eeuw die zich bekeerde tot monnik nadat hij een verschijning had gezien van de aartsengel Michel. Hij liet zijn leven van lust en arrogantie achter zich, om als kluizenaar te gaan leven. Om zijn afkeer van oorlog te symboliseren zou hij zijn zwaard met geweld in een steen hebben geduwd, welke mysterieus uiteen ging alsof het boter was. Of dit verhaal op enige waarheid berust, wordt nog steeds onderzocht.

En dan natuurlijk een bezoek gebracht aan de stad Siena. Zeer indrukwekkend en ook hier weer zoveel te zien. We hebben er wat rondgeslenterd. Op het grote plein was een markt met allemaal kramen die chocolade verkochten. Het één zag er nog lekkerder uit als het ander.

Na de lunch hebben we de kathedraal van de stad bezocht, althans een klein deel daarvan. Enorm indrukwekkend en na het Vaticaan was dit het meest imposante bouwwerk wat ik heb gezien in Italië. Werkelijk aan elke vierkante centimeter was aandacht besteed. Prachtige marmeren vloeren met hele kunstwerken erin verwerkt, koepels, schilderijen, mozaïeken….een overprikkeling voor de ogen. Ook de voorgevel van de Kathedraal is overweldigend, zoveel pilaren, gebeeldhouwde hoofden en wat al niet meer.

Na al dit moois van de afgelopen week, zijn we vandaag door de stromende regen doorgereden tot voorbij Genua. Morgen hopen we zuid Frankrijk te bereiken, waar de zon zal schijnen en de temperaturen weer beter zijn. Daar dan even een dag rust!

We zitten op de boot en laten Sicilië achter ons. Ik zit in het restaurant (we eten om de beurt, omdat Lotte het restaurant niet in mag) heb 2 plastic bordjes met eten voor me, 1 met patat met mayo en de ander met gefrituurde inktvisringen en nog iets anders gefrituurd, maar ik weet niet wat het is. Terwijl ik zit te eten, staar ik naar een groot televisie scherm, waar een eetprogramma te zien is. Dat ziet er heel wat beter uit als hetgeen ik op mijn bordjes heb liggen. Nee, het is geen 5 sterren cruise deze boot van Grimaldi.  Schuin onder de tv, beginnen 4 moslims aan het middaggebed, de kleedjes uitgespreid richting het oosten, een heel ritueel. Links van mij zit een ouder echtpaar in slaap te dommelen…… We zijn onderweg naar Salerno.

We hebben er een goede tijd gehad op Sicilië, ook al begon de periode op dit zuidelijke eiland met de griep voor ons beiden. Onze werkplek bij Adrien ,waar we 6 weken waren, was een fijne en de dagen daarna hebben we nog mooie stukken van het eiland gezien, op prachtige plekken gestaan en mooie wandelingen gemaakt.

Bij Agrigento hebben we oude opgravingen bewonderd van de oude Griekse stad Akragas., ook wel de vallei van de tempels genoemd. De oude stad dateert uit een paar honderd jaar voor Christus.

We hebben op prachtige plekken gestaan, op kliffen en bij verlaten baaien. Gewandeld door cactus velden en langs woeste kusten.

Ook hebben we de zoutvlaktes aan de westkust bezocht.

We hebben gewandeld in het nationale park Zingaro, en zowel aan de zuid als noordkant van het park een nacht doorgebracht.

En dan natuurlijk Palermo bezocht. Een stad met een rijke geschiedenis, en dat zie je terug in de verschillende bouwstijlen. Er is daar zo ontzettend veel te zien aan oude kerken en paleizen, dat het teveel was voor 1 dag. Ook had je al snel een overdosis aan pracht en praal. Maar hier dan toch een kleine greep uit al dit moois…

Naast alle kerken en andere gebouwen, slenterden we door de smalle straatjes. Zagen kleine unieke winkeltjes en leuke barretjes. We kwamen Kenny, de Franse “work-awayer” die ook bij Adrien werkte tegen en hebben gezamenlijk wat geluncht.( Kleine wereld) Hierna nog een park bezocht met gigantische bomen !

En nu dus op de boot. Gelukkig was het mooi en warm weer (jaja…2 dagen 20+ graden gehad) We hebben tot een uur of 4 op het dek gezeten in het zonnetje. Lotte mocht niet in openbare ruimtes komen van de boot, dus dit was een prima oplossing. Saaie tocht van 9 uur. Alleen maar zee gezien. Van de harde wind die voorspeld was, was gelukkig weinig te merken aan boord.

En wat blijft ons bij van dit Sicilië avontuur…..pasta!! Pasta op zoveel verschillende manieren leren klaarmaken, al de soorten pesto’s, heerlijk gewoon. En Ton is gelukkig verlost van zijn eeuwige (gluten vrije) spaghetti! Hij lust nu alle soorten pasta; Joepie!!

Op naar het noorden……

We hebben onze werkplek verlaten en zijn weer onderweg. Als eerste zijn we         naar het zuidelijkste punt van Sicilië en dus Italië gereden. We hebben er op de parkeerplaats gestaan als enigen. Een verlaten oord, daar waar het in de zomermaanden ontzettend druk is. Mooi om te zien hoe de 2 oceanen met elkaar in botsing komen.

s’Morgens kwam de politie langs en deze zwaaiden vriendelijk naar ons. Een zonnige dag lachte ons toe. We zijn langs de kust gereden tot we bij Marina di Ragusa een mooie plek zagen. Aangezien het lunchtijd was gestopt en zijn  daar blijven staan, geen zin om verder te rijden. Wat langs het strand gewandeld en in het dorp naar de supermarkt gelopen. De route naar deze plek was niet echt bijzonder. Het dorp was modern en schoon. Een lange boulevard en strandtenten die bijna door de zee opgeslokt werden. Als de zeespiegel verder stijgt, zullen deze gebouwen over een paar jaar verdwenen zijn vrees ik.

De volgende dag belandden we in “plastic” Sicilië. Een gebied net als het Westland,vlak en vol kassen. De kassen hier zijn niet van glas, maar plastic. In de zomer gaat het plastic er vanaf en in het najaar komt er nieuw plastic op!! Ik wil niet weten hoeveel plastic hiervoor gebruikt wordt, maar ongelooflijk veel. Wat een vreselijke afval berg moet dat geven!

Een lelijk stuk van het eiland. Bij Gela zijn we het binnenland in gereden. We wilden naar een stuwmeer, om daar de nacht door te brengen. Ondanks de regen was het een prachtige route. We passeerden een gebied waar veel artisjokken werden geteeld, later gevolgd door de amandelbomen. Het landschap was groen, glooiend en soms staken er enorme rotspartijen uit een glooiende helling. Later ging de mono cultuur over in kleinschalige landbouwgebieden. Wat oogt dat meteen een stuk vriendelijker! Olijfbomen, palmbomen, sinaasappels, bamboe en kleine moestuinen. Hier en daar dook een dorpje op. De weg was redelijk goed en na een paar uur rijden kwamen we aan bij het meer. Een rustige, doch desolate plek. Oude kapotte gebouwen…..wat zou het ooit geweest zijn??

Wij staan hier best, ondanks de troep die ook hier weer overal ligt. Het wordt al bijna gewoon, maar is zo ongelooflijk vies…….waarom doen de Italianen hier niets aan??  De vissers die hier bij aankomst nog waren, zijn gevlucht voor de regen. Gelukkig is het nu weer droog, al zijn de voorspellingen voor morgen ook niet al te best. We willen dan een dagje cultuur  gaan snuiven in Agrigento.

Er is hier geen tv, dus we luisteren dagelijks naar de radiouitzendingen om te horen hoe de Nederlanders het doen op de Olympische winterspelen. Tijdens ons werk, op een terras of in de lunchpauze, we zitten gekluisterd aan de radio (onze smart phone). En ja, winterspelen, het is inderdaad nog steeds winter, ook hier…..

Gelukkig is het na zo’n koude nacht overdag heerlijk weer, stukken beter als de natte regenachtige dagen, met een gure wind! Daarvan hebben we er ook genoeg gehad. Het is veel te nat om in de tuinen te werken op het moment, dus zijn we druk aan het klussen in en om het huis. Zo zijn we buiten begonnen met het bouwen van een schuur en binnen  met het bouwen van een kast. Leuk om te doen!

Inmiddels is het een komen en gaan van vrijwilligers. Op het moment zijn er nog een Fransman en een jongeman uit de Oekraïne. Alle meiden zijn vertrokken. Wij zullen volgende week ook weer op pad gaan na 6 weken hier gewerkt te hebben.

Lotte is haar hondenvriendjes helaas ook kwijt. De eigenaar van hier had relatieproblemen, zijn vriendinnetje woonde tijdelijk ergens anders toen wij hier 5 weken geleden aankwamen. Na 2 weken kwam ze terug om het alsnog een kans te geven. Afgelopen week is de relatie toch stuk gelopen want degene die hier voor de tuinen zorgde en zij zijn hevig verliefd geworden op elkaar en zijn beiden dus niet meer hier. Hun honden hebben ze meegenomen. Naast het vertrek van verschillende vrijwilligers zijn dus ook vaste medewerkers en de honden verdwenen……een ware soap!

Afgelopen week hebben we weer een cultureel uitstapje gemaakt naar de stad Modica, hier 8 km vandaan. De stad staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en is bekend vanwege zijn vele kerken en chocolade! We hebben 2 kerken bezocht, katholiek, dus vol kitscherige pracht en praal, maar zeker het bezoek waard. Verder hebben we geslenterd door de vele smalle straatjes, en heel veel trappen gelopen. De stad is tegen een heuvel opgebouwd.

Met de kippen gaat het een stuk beter. De nieuwe en oude kippen zijn van elkaar gescheiden. Met de nieuwelingen gaat het nu goed. Geen dichte ogen meer. Alleen de haan en 1 kip van de oude garde hebben af en toe nog een dicht oog. Ze hebben allemaal een aantal dagen medicijnen gehad. Nu maar hopen dat het virus voorgoed verdwijnt. Wij zijn eigenlijk de enigen die zich om de kippen bekommeren. Hopelijk nemen anderen het over als we vertrokken zijn.

Nog een paar dagen en dan gaan we weer op pad. Beiden hebben we regelmatig dat we ons opeens beseffen dat we op Sicilië zijn. Kan je zomaar overvallen, als je voor het slapen gaan nog even zit te plassen onder de sterrenhemel, of als je mijmerend voor je uitkijkt en de zee aan de horizon ziet….we zijn op Sicilië, al weken !!

De eerste maand van het jaar zit er alweer op. Langzaam gaan we richting de lente. De amandelbomen staan volop in de bloesem. En ook bloeien er vele bloemen in de velden.

We zijn nog altijd aan het werk op de boerderij, samen met andere vrijwilligers. We hebben besloten hier nog een week of 3 te blijven. Op 2 maart varen we van Palermo naar Salerno, wat net onder Napels ligt. Dit keer een boottocht overdag in plaats van een nachtboot. We hebben voor we overvaren, nog een dag of 10 om Sicilië verder te verkennen.

Op 1 van onze vrije dagen hebben we de stad Siracusa bezocht. Prachtig oud centrum met indrukwekkende gebouwen en een boulevard met terrassen. Ik begrijp nu ook waarom Fiat zulke kleine autootjes maakte. De straten zijn in de oude steden zo ontzettend smal, dat er alleen een klein voertuig inpast. De hedendaagse Smart zie je hier dan ook veel rijden, want van de kleine oude Flatjes zijn er nog maar weinig over. In Siracusa eindelijk onze eerste pizza gegeten in Italië, natuurlijk buiten op het terras!

De dagen hier zijn afwisselend. Ton heeft in 1 van de appartementen een trap gebouwd, en is nu bezig met de balustrade boven bij het slaapgedeelte.

Ik ben vooral in de tuin bezig. Flink veel onkruid gewied, geharkt, nieuwe plantjes gepoot. Ook 2 ochtenden kikkererwten uitgezocht, een monnikenwerkje. De erwten waren te droog geworden om te planten, dus ze gaan gemalen worden tot meel, waar je dan weer heerlijke falafels van kunt maken.

We koken hier bij toerbeurt, geen vastgesteld schema, maar gewoon wie zin heeft en ideeën die gaat aan de slag. Bij 2x per dag warm eten komt daar best wel wat bij kijken, maar eigenlijk levert het nooit problemen op en eten we dagelijks heerlijk!! Natuurlijk veel pasta, want we zijn per slot van rekening  in Italië.

Met de nieuwe kippen gaat het niet zo best. De 6 nieuwelingen blijken uit de legbatterij te komen, snavels afgeknipt en erg bang. We moeten ze nog elke avond bij de andere kippen in het nachthok zetten. Ook hebben ze een ziekte onder de leden, de kippenpokken. Hun ogen gaan dicht zitten, waardoor ze niet meer eten. Helaas is het erg besmettelijk en worden de andere kippen en de haan er ook mee geïnfecteerd. Elke ochtend zijn Ton en ik bezig om de ogen open te weken, met afgekoeld gekookt water en wattenstokjes, een hele klus. Het juiste medicijn is nog steeds niet gekocht. We hebben ze wel weten te overtuigen dat het geen griepje is wat ze hebben, maar wel degelijk iets serieus, waar ze aan dood kunnen gaan, maar het schiet nog niet op met de juiste medicatie. De ene dierenarts weet niets van kippen, de ander wil ze injecteren met antibiotica, maar ze hebben zalf voor hun ogen nodig.

Het weer is wisselend, als de zon schijnt is het warm en werken we regelmatig in ons t-shirt met korte mouwen. Maar als er een frisse wind staat en de zon zich achter de wolken schuil houdt, dan lopen we met onze winterjas aan. Ja, het is nog steeds winter, maar we gaan richting de lente!!

De tijd vliegt weer eens, alweer ruim een week aan het werk in Sicilië. Het was een hele klus om bij de boerderij te komen. In dit gebied zijn heel veel stenen muurtjes als afscheiding tussen landerijen en ook langs toegangsweggetjes. Zo ook naar onze werkplek. We pasten er maar net tussen met onze Magirus, maar bij de eerste de beste bocht kwamen we niet verder; te krap. In zijn achteruit en toegangsweg nummer 2 geprobeerd.

Geheel zonder schade was deze rit niet;

Maar gelukkig heeft Ton het weer kunnen repareren. We hadden een reserve nummerplaat en achterlichten bij ons.

Uiteindelijk op een mooie plek ons rijdend huis neergezet. Hier werken meer vrijwilligers, oa uit Kazachstan, België, Frankrijk en Italië. De eigenaar is ook Belg. Allen wonen in een huis speciaal voor vrijwilligers. Wij brengen er ook tijd door, in elk geval 2x per dag voor de 2 warme maaltijden!! Ja, de kilo’s die ik kwijt ben geraakt tijdens de griep, die zijn er hier zo weer bij aan gegeten!! Sinds een paar maanden heeft Adrien, de eigenaar, hulp van een Italiaan, Alessandro. Deze woont hier in zijn camper en heeft een half uur rijden hier vandaan, aan de kust ook een grote groentetuin. Hij is nu degene die de tuinen draaiend houdt en ons van werk voorziet. Hij is enorm enthousiast en vriendelijk. We zijn dan ook al een paar keer met hem naar zijn tuin geweest om te werken. Aan de kust is het een paar graden warmer, want de boerderij ligt op 500 meter hoogte. Het is gezellig  met meerdere mensen samen te werken en gezamenlijk te eten.

Naast het werken in de groentetuinen hebben we ook een nieuw nachthok voor de kippen gebouwd. Toen het af was werden er gelijk 6 nieuwe kippen gekocht. Er zijn hier ook appartementen voor gasten, 1 is er af, aan de ander wordt nog druk gebouwd.

Het werk is dus afwisselend, en ook relaxed. De eerste dagen waren we nog wel snel moe, als naweeën van de griep, maar langzaam maar zeker komt onze conditie terug. We hebben het hier erg naar ons zin. Het weer is wisselend, soms stormachtig, maar zo gauw de zon schijnt is het warm!! Lotte heeft hier ook 2 vrienden; Zeus en Alfonso. Ze zijn beiden van Alessandro. Zeus vond hij als pup langs de weg, en Alfonso komt uit het asiel, hij is daar geboren.

Mensen/boeren dumpen hun pups gewoon bij het vuil of zetten ze langs de kant van de weg. We zagen er van de week ook 4 langs de kant van de weg zitten, echt hartverscheurend!! In het asiel hebben ze het ook niet echt goed, ze zitten met 4 honden op 1m2 gepropt. Alfonso heeft hierdoor last van zijn heupen, want hij kon alleen maar zitten in dat kleine hok. Hij is doodsbang want heeft geen mensen leren kennen in het asiel, alleen schoonmakers. Ik probeer hem elke dag veel aandacht te geven. Hij komt nu al naar me toe en laat zich maar wat graag aaien. Het beest heeft zoveel liefde tekort gehad, echt heel triest!

De eerste week is omgevlogen en we verwachten dat het de komende tijd ook zo zal gaan. Lekker werken onder de Italiaanse zon!

De griep was een nare griep. Veel hoofdpijn, ’s nachts het bed uit zweten, hoesten en keelpijn. Ja, koorts zullen we ook wel gehad hebben.

Op oudejaarsdag zijn we uiteindelijk toch overgevaren naar Sicilië om daar 3 dagen op een camping te gaan staan. Een plaats direct aan het strand, maar wel achter een hek. Het was prima voor een aantal dagen. De supermarkt was op loopafstand, wat maar goed was ook, want grote afstanden lopen was er nog niet bij.

Het nieuwe jaar hebben we in bed ingeluid, dwz we werden wakker van oorverdovende muziek op de camping (er waren veel Italianen die oud en nieuw daar vierden), gevolgd door ongeveer een half uur met harde knallen rond middernacht. Naast de herrie hebben we er niets van meegekregen. Lotte was erg bang van het geknal en heeft bij hoge uitzondering een groot deel van de nacht bij ons in bed doorgebracht.

Na 3 dagen was het lang genoeg op de camping en ik was fit genoeg om weer een stukje te rijden. We belandden bij een groot strand, onder de rook van de Etna.  We stonden onder hoge eucalyptus bomen. ’s Nachts ging het enorm stormen, waar we echter niets van mee hebben gekregen, maar we zagen de volgende dag grote takken op de weg liggen, eentje een meter of 10 bij ons vandaan……..die had niet op onze Magirus moeten komen, dan had dat heel wat schade aangericht!! We hadden geluk gehad!

De volgende dag zijn we doorgereden naar het plaatsje Brucoli. Het leek in eerste instantie een beetje vreemde plek, maar uiteindelijk zijn we er 4 dagen gebleven. Ik inmiddels redelijk hersteld van de griep en Ton verder uitziekend.

We waren nog maar net gearriveerd of de bakker kwam al langs. Later op de dag arriveerden er nog 2 campers, en ook de daarop volgende dagen was het een komen en gaan van campers. Ik ben op de fiets naar de Lidl geweest, die hier 5 km vandaan was (test case mbt mijn herstel). We hadden een aantal mooie dagen, waarbij het kwik tot over de 20 graden reikte. Het uitzicht was ook fantastisch; de Etna !

Over een paar maanden zijn we een jaar op reis en we kijken terug op een heerlijke tijd, en natuurlijk blikken we ook vooruit. Willen we zo door, of hebben we toch andere wensen?  Waar worden we gelukkig van?  Eind maart zijn we weer in Nederland ivm geboorte van 2de kleinkind en het 65 jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Wat gaan we daarna doen? Blijven reizen in ons rijdend huisje, of toch een plek in Zuid-Europa waar we ons (semi) permanent kunnen settelen? We worden beiden blij van het werken in tuinen/aarde, het kweken van eigen groentes, het voeren van kippen en zorg dragen voor andere beesten. We zouden wel een plek willen creëren waar we zogenaamd “off grid” kunnen leven. Een plek waar olijfbomen en sinaasappelbomen groeien, waar het ook ’s winters aangenaam is. Een plek waar we mensen kunnen ontvangen, onder andere Ton zijn kinderen en kleinkinderen. Maar ja, een plek met dieren, dan bind je je wel heel erg en we willen toch ook nog meer van de wereld zien. Misschien iets met mensen delen? Zodat er meer vrijheid is om erop uit te trekken. We zijn er nog niet uit. Als jullie suggesties hebben horen we het graag !!

 

Op de achtergrond al de gehele dag de top 2000 die inspireert tot een beetje schrijven. Aldus. Alweer een weekje in Italië. Het begon met een toch wel woelige overtocht met de ferry van Igoumenitsa naar Brindisi. Pffff, wat een nacht, heftig wind, geen oog dicht. Toch goed aangekomen en met vermoeide oogjes in de ochtend op zoek naar een aardig plekje aan de zuidoostkust van Italië. Een uurtje zuidwaarts rijden bracht ons aan een fijne strandplek, gedeeld met enkele andere overwinteraars. ’s Ochtends de vissers die er uitvaren, zo de bootjes van het strand af duwend (op rollen) de woelige zee in. Een fijne plek om 3 maanden Griekenland even te laten bezinken en wat te mijmeren over wat voor ons ligt. Na 2 dagen zien we plots een bekende bus. Hee, dat zijn Inge en Bernhard, het reislustige stel op leeftijd die we eerder in Griekenland ontmoetten (zie vorige blog). Small world, it sure is. Dag 3 op gasjacht. Gasjacht? Ja, we hebben 2 grote flessen propaangas, om te koken. Altijd 1 op reserve. Nou ja, altijd…. nu dus even niet. Konden we in September in Nederland nog onze Franse flessen (met hulp van held Ruben) ruilen voor volledig andere Nederlandse; dat zou nu wel eens lastig kunnen worden. 1 NL fles al een tijd leeg, de andere aardig op weg. In Griekenland kwam het er niet van. Op gasjacht dus, helaas blijken de meeste zaken dicht de dag voor Kerst… Uiteindelijk bij een pompstation flessen gespot, helaas, allen leeg, uitverkocht. Een cadeautje kregen we in de vorm van een waanzinnige afdaling in een vulkaanlandschap. Niet geheel vrijwillig, we kwamen per ongeluk in zo’n mini-bergdorpje terecht, waar geen rekening gehouden is met passages van 9 meter trucks. Oeps, passen en meten, maar we kwamen erdoor. Echter, het eind van het dorp hield de weg op, tenminste een groot verbodsbord en hek gaf ons dat vermoeden. Keren was geen optie. 2 wandelaars die bezweet om de hoek verschenen na een flinke klim: “kunnen we hier doorrijden voor de afdaling?” . “Moet kunnen, voorzichtig” . Zo dus, en ja het kon, oude weg, veel gaten afbrokkelende bermen, steil, al jaren niet meer in gebruik, maar ooh wat mooi.Kale ruige vulkanische vergezichten. Kan geen gasfles tegenop.

Dan wordt ’t toch tijd om verder te reizen, Sicilie is uiteindelijk het doel en dat is nog 500 km te gaan. ’s Ochtends het huis rijklaar maken (een heel ritueel, alle kastjes dicht, hier en daar vastzetten, niks los laten liggen enz), water tanken en off we go. Annemieke is niet echt fit, ik rij, het idee is de oversteek te maken van de oost naar de westkust. Al heel vlot merken we dat het echt niet gaat. Annemieke heeft barstende hoofdpijn, keelpijn, ziek en misselijk. Doorrijden geen optie. Even op de kaart neuzen, vlakbij is een jachthaven, de koers daarheen is snel gezet. Aldaar een spoorboom voor het terrein, met bewaker op leeftijd. ” Mogen we erin, voor de nacht?” . Blijkt geen probleem, dus truck geparkeerd, Annemieke in het ziekenboegbed, de omgeving wat troosteloos vol heftig vergane glorie, maar nood breekt”mooieplekjeswetten”. De avond valt, het is donker, en er wordt aan de deur geklopt.. De jachthavenbewaking heeft de wacht gewisseld en de twee jeugdige nieuwelingen in uniform zijn niet gecharmeerd van onze aanwezigheid. We moeten weg. Geen woord Engels spreken ze, zucht..(in tegenstelling tot Griekenland trouwens waar zelfs de oudere generatie een aardig woordje over de grens spreekt). Maar dit is an emergency vind ik, ik wil en ga niet weg, met zieke lief in bed. Probeer ze dat duidelijk te maken, ik voel enig begrip, maar op die leeftijd met zo’n mooi uniform wil je je gezicht ook niet verliezen. De oplossing; 20 meter verderop, uit het zicht, mogen we bij de gratie Gods staan. Ok, redelijk compromis, deal. Iedereen blij, een soort van.

Vanochtend blijkt Annemieke wat opgeknapt, verre van fit, maar fit genoeg om deze toch wat naargeestige plek te verlaten. En gaandeweg de route hoor ik naast me tussen het gesnotter en gehoest de ene “oh” en “ah” van verwondering over de prachtige route tussen de bergketens door, de olijfboomgaarden, de knaloranje mandarijnen plukrijp. Een mooie dag, en hij wordt nog mooier want opeens zien we langs de weg een bedrijfje met honderden gasflessen. Een poging waard. In mijn beste Italiaans (nuhh, weer geen Engels) probeer ik de rondbuikige gasboer ons probleem duidelijk te maken; Nederlandse gasfles, toch gas nodig… Moeilijk. Ik haal uiteindelijk onze lege gasfles tevoorschijn, en het probleem wordt alleen maar groter. Niet alleen een andere fles maar ook een andere aansluiting. De  buik denkt even na, wenkt me het kantoortje binnen en met een glimlach wil ie toch omruilen. Fijn! En de aansluiting dan? No problem, hij tovert een gloednieuwe italiaanse gasregelaar tevoorschijn: “cadeau” . Subiet laat ik al mijn vooroordelen over de Italianen vallen. ” Mille grazie !!!”. Dan betalen voor de gasvulling. Bonnetje, 13 euro. 13 euro??? In NL en FR kost dat 30 euries. Van 100 heeft ie niet terug… met wat scharrelen in de portemonnee vind ik 12 euro. “No problem, ook goed”.

Nog wat aangedaan van zoveel goedheid maar dolblij vervolgen we onze weg. Uurtje later, een supermarkt, even voorraden aanvullen. Annemieke nog gaar, blijft in de truck. Buiten staat een donkere man- ongetwijfeld een Gambinees of Trumpiaans Nambiaan (roept u maar) die zijn heil elders zocht, maar nog niet vond- met een leeg plastic koffiebekertje, wat vertwijfeld kijkend naar de winkelcliëntele, vragend om een bijdrage. Als geroepen komt dat bekertje, en dankbaar vul ik het met een flap van de financiële meevaller van de gasboer. Kijk, is alles weer rond vandaag.

En nu aan de westkust, een enorm strand, met uitzicht op het vulkanische eiland Stromboli, wat me doet mijmeren over aardrijkskundelessen op de lagere school. Een prachtplek, maar niet als zodanig behandeld door de plaatselijke bevolking…Ongelooflijk wat een rotzooi en vuilnis overal. De dode Dolfijn op het strand maakt het geheel ook niet mooier. Nou ja, morgen voor vertrek zal ik nog een uurtje jutten, dat voelt net even beter als alleen maar zeuren.

Morgen en route richting veerboot naar Sicilië. Annemieke is nog niet 100% boven Jan, maar al wel een stuk beter. Mount Etna, here we come. Love, Ton

Het is winter, ook in Griekenland. Vandaag is de kortste dag en het is grauw, grijs en guur buiten. De zon laat zich niet zien. Vanuit zee waait er een koude snijdende wind. Niets van dit alles doet je denken aan Griekenland. De vele hoge bergtoppen zijn bedekt met een laag sneeuw.

Eergisteren hebben we nog een dagje cultuur gesnoven. We zijn naar Olympia geweest, de bakermat van de olympische spelen. De plek waar elke 4 jaar de olympische vlam ontstoken wordt en vanaf daar naar de plek gaat waar de spelen gehouden zullen worden. Een plek met opgravingen van voor de jaartelling, een groot terrein waar alles te bezichtigen is, evenals 2 musea. Indrukwekkend geheel, een plek vol historie.

                                                 

Gisteren hebben we de hele dag gereden naar de plek waar ons Griekenland avontuur begon, de mooie baai, 50 km ten zuiden van Igoumenitsa. De baai is nog steeds mooi, maar verlaten. Een paar vissers werken nog aan hun bootjes in het kleine haventje. Geen camperaar meer te bekennen. Van de horde vrolijke honden zijn er nog maar een paar over. Zwanger en uitgehongerd. We geven ze te eten en vanaf dat moment zijn ze meer hier als bij de schapenstal een tiental meters verder op. De herder houdt vandaag zijn schaapjes binnen, wellicht te koud om aan de wandel te gaan.

Onze accu’s schreeuwen om zon. De dagen zijn zo kort. Gisterenavond waren ze nog voor 66% opgeladen. We hebben ’s nachts de koelkast uitgedaan in de hoop stroom te sparen, maar vanmorgen was het percentage 61%. Vermoedelijk door de kou, loopt er een hoop stroom weg. We hebben besloten dat we een derde zonnepaneel erbij zullen plaatsen, zodat we op de winterdag, waar dan ook, voldoende energie hebben.

Ton begint de dag met houtjes zagen, want de nacht temperatuur zakt tot rond het vriespunt, het is dus koud in ons huisje op de vroege ochtend. De kachel brandt nu de hele dag, en binnen is het nu 20 graden. We moeten er wel uit om droog hout te zoeken, iets wat niet makkelijk is na een uurtje regenval. Maar met het droge hout wat er nog is branden we de kachel en drogen we de natte houtjes. Ik begon de dag met het voeren van de uitgehongerde honden, deze hebben het zwaarder als wij. Wij zitten er warmpjes bij en hebben genoeg te eten., elke dag. Morgen beloofd de zon weer te gaan schijnen!

Morgennacht gaan we overvaren naar Brindisi, om dan langzaam af te zakken naar Sicilië, waar we begin volgend jaar weer aan het werk gaan. Waar we de kerst gaan doorbrengen weten we nog niet. We hebben besloten deze kerst veganistisch te eten, dus 2 dagen zonder dierlijke producten. Hetgeen niet meevalt als je gewend bent om melkproducten te gebruiken en eieren. Maar we hebben het menu klaar en we gaan zeker smullen deze dagen. In de toekomst zullen we vaker “vegan” dagen houden, gewoon omdat dat goed voelt en beter is voor de dieren, onze aarde en ons zelf!!

Terug kijkend op onze (bijna) 3 maanden Griekenland, kunnen we niets anders dan positief zijn. Naast de mooie baaien, kustlijnen, imposante bergen, goede wegen, zijn vooral de mensen super vriendelijk en behulpzaam. En dat voor een land wat het verre van gemakkelijk heeft door alle sancties van de Europese Unie. (Note Ton: Het is ronduit schandalig hoe men hier onder druk van Europa het minimumloon heeft moeten afschaffen. Het gevolg is dat mensen uiteindelijk voor 15 euro per dag aan het werk gaan. Een schaamteloze actie van de rijke landen in deze Europese Unie). De mensen blijven de moed erin houden, laten het hoofd niet hangen.

De eerste weken was het hier nog volop zomer, vrijwel dagelijks namen we een duik in zee. Tot de dag dat we bij Eumelia gingen werken. De mooie plek waar we 6 weken vertoeft hebben. Daar waar we hebben geleerd hoe de olijven geplukt worden en verwerkt worden tot olie.

De zomerse temperaturen zijn langzaam maar zeker verdwenen, de kachel wordt steeds vaker gestookt. Maar als de zon zich laat zien, is het nog steeds heerlijk buiten. We zijn lekker creatief bezig geweest en hebben langzaam maar zeker ook wat meer onze weg gevonden in het leven als moderne nomade. We zijn nog lang niet uitgereisd en Griekenland is zeker een land waar we ooit naar toe terug zullen keren!!

Ook nog even een “Ton-krabbel” ; Inderdaad, wat een land! In ons hart gesloten, en best lastig om morgenavond op de boot te stappen naar een land (Italië) waar mijn ervaringen tot nu toe verre van euforisch waren, maar we gaan voor de herkansing.

Opvallend toch ook wel hoe weinig reizigers en gelijkgezinden hier de winter doorbrengen. We zien nauwelijks nog andere trotters rijden, en voelen ons in die zin soms als Remy van “alleen op de wereld” . Lekker rustig zou je zeggen, en uiteraard is dat zo, maar voelt soms als een gemis, samen bij een kampvuur ervaringen delen is alweer een paar maanden geleden….. Wat dat betreft een groot verschil met onze winterse reizen naar Zuid-Spanje, Portugal en Marokko. Daar is ’t soms weer wat teveel van het goeie en lastig een rustig plekje te vinden. Een ontmoeting van vorige week wil ik jullie toch niet onthouden. Op onze laatste plek in het prachtige pijnbomenpark aan de kust, waar we een week stonden, ontmoetten we de Duitse Inge en Bernhard, beide 80 jaar en globetrotters pur sang. Op zijn 58e werd Bernhard er bei AGFA uitgesaneerd en moest met vervroegd pensioen. Niet getreurd, twee weken na dato kochten ze een camper en trokken de wijde wereld in. 3x (over land) naar India, 8x naar Marokko en vele reizen meer. Nu de leeftijd wat vordert blijven ze wat dichter bij huis, nu dus overwinteren in Griekenland. Altijd inspirerend zulke ontmoetingen, geluksmomentje puur.