www.trucknomads.com

Nadat we in Finland nog bij verschillende mooie meren hebben overnacht, en daar van de fantastische luchten hebben genoten, zijn we in Helsinki de stad per fiets rond gereden. Mooi, indrukwekkend, de gebouwen, parken en stranden. Een levendige stad. Ton heeft er het Nationaal museum bezocht. Het was een bliksem bezoek aan Finland. We waren er beiden al eens geweest, en het nieuwe land lonkte; Estland. De Baltische staten, welke voor ons beiden nieuw te ontdekken landen zijn. Dus met een gigantisch cruise schip overgevaren van Helsinki naar Talin.

Het oude centrum van Talinn is prachtig! Gerestaureerd, auto vrij, leuke markt, oude kerken, prachtige deuren, kleine steegjes, indrukwekkende gevels. Kort gezegd; héél mooi. We hebben echt onze ogen uitgekeken. Natuurlijk was alles op het toerisme afgestemd, zo bestelden we 1 dubbele espresso met een stukje cheesecake en moesten daarvoor €12,50 neertellen! Gelukkig kwamen we er snel achter dat dat een uitzondering is in Estland.

Na een middag slenteren door Talinn, toch weer in de Magirus gestapt en 1,5 uur naar het oosten gereden om een plekje te zoeken in het Nationale park; Lahemaa. Mooie plek aan het strand. Op de achtergrond een verlaten fabriek, ooit van de Russen geweest. Daar hebben we er meer van gezien toen we 2 dagen later dwars door het land reden. Een land dat lijkt op “Drenthe in het groot”. Veel bos en landbouw gebieden die elkaar afwisselen, met hier en daar een boerderij. In de plaatsjes en ook de buitenwijken van Talinn staan veel lelijke flat gebouwen, ook een erfenis uit het Sovjet verleden.

Verder is Estland een modern land. Overal goed wifi bereik, goede wegen en goed gevulde supermarkten. We hebben 2 nachten doorgebracht in een park bij de stad Pärnu in het zuiden. Een mooie stad met kilometers zandstrand. In het park was een golf disc traject uitgezet. Dit zagen we voor het eerst in Finland, maar schijnt ook in Estland reuze populair te zijn. Het is het zelfde principe als golf spelen, alleen gooi je nu een soort frisbee in een metalen basket. Het wordt door jong en oud gespeeld.

Ook hebben we in Estland het eiland Saaremaa bezocht in het westen van het land. Achteraf gezien voegde dit niet zoveel toe aan wat we tot nu toe gezien hadden van het land. De kustlijn in het noorden stonk, er lag een vieze blauw/groene drap langs de kust. Stranden waren er niet. We sliepen bij een verlaten, nieuw aangelegde haven. Door de vele Russische patrouille boten varen er weinig plezier vaartuigen in de Oostzee en de golf van Riga. In de haven lag ook maar 1 zeilboot. De volgende dag hebben we een oud fort in de stad Kuressaare bezocht, de hoofdstad van het eiland. Daarna, betrok het weer en zijn we terug gegaan naar het vaste land, waar we op een camperplek gingen staan bij een particulier. Prachtplek aan de kust, ten zuiden van Pärnu. De eigenaar van het terrein heeft ons veel verteld over de geschiedenis van het land. De vele heersers uit het verleden (Denen, Duitsers, Russen, Polen, Zweden) hebben het land gemaakt tot wat het nu is. Een mengelmoes aan geloven en rassen. Het land werd in 1991 zelfstandig, En 12 jaar later lid van de EU. Nu het eenmaal zelfstandig is, wil het liever geen buitenlanders toelaten. Zo wist hij te vertellen dat Estland 3 vluchtelingen heeft toegelaten, en deze zijn uit eigen wil ook weer vertrokken omdat ze zich niet welkom voelden hier.

Inmiddels zijn we de grens over gestoken naar Letland……de volgende keer meer hierover!

En dan zit ons “Rondje Scandinavië” er alweer bijna op. Morgen naar Helsinki, daarna dagje City highlife aldaar, daarna met de boot over naar Talinn, Estland. Vanaf vertrek Frankrijk er inmiddels bijna 9000 km opzitten, lekker Zen de neus vooruit. Een korte terugblik dan, vooruit, bij deze wat indrukken. Zweden hebben we zuidelijk doorkruist, eerst naar de oostkust, om daarna dwars over te steken naar het westen, Noorwegen. Opvallend de openheid van de mensen, vriendelijk groetend, altijd in voor een praatje. Opvallend hoe netjes, zelfs de spiegelgladde meren lijken gestreken, de boomtoppen netjes geschoren. Opvallend ook de homogene bouwstijl, enkel roodbruine houten huisjes met witte kozijnen en windveren, en een hoog Ikea-gehalte dringt zich al snel op. Geen haast, maar toch maar snel naar Noorwegen. Het is gelijk wat ruiger, afwisselender ook, huizen in vele kleuren, hier en daar een oude kapotte trekker voor de deur, een rotte deur, een wegdek vol gaten; de geborgenheid van een warme vergankelijke wereld met ruimte voor creativiteit. Dat miste ik in Zweden. Nou ja, zo warm was die vergankelijke wereld nou ook weer niet, want de temperatuur heeft ons hier in het noorden aardig parten gespeeld. Uiteraard zijn we wat verwend met onze klimaatsituatie thuis; ” in de zomer is het warm, punt uit, zo hoort dat” . Zo niet hier in het noorden, met 13 graden overdag waren we “blij”, ’s avonds standaard de houtkachel aan, en regen heel veel regen. Tja, dat legde soms wel een sluier over onze euforie. Ik ben een zonnemens, met warmte voel ik me zoveel lichtvoetiger, weinig en lichte kleding aan, blote voeten, buiten zijn, liefst veel. Zon geeft me energie, inspireert, zon is sensueel en prikkelend. Wat dat betreft petje af voor deze noorderlingen, ze stoempen door de kou alsof niets hen deert, Vikingen, helden zijn het, met norse koppen in de wind, maar lichtvoetig? Niet echt…                        De Noren lijken op het eerste gezicht wat minder toegankelijk dan de Zweden, maar schijn bedriegt. “Even aankloppen en je mag binnen” , zo gaat dat. Noorwegen is indrukwekkend en verrassend. De grootste verrassing waren in eerste instantie de vele vele tunnels, vaak donker met zeer slecht wegdek,(te) smal, 8 km in zo’n hol waar je met klotsende oksels weer uitkomt is geen sinecure. En ik kan je zeggen; het went niet. Scary assholes noem ik ze.

De Lofoten; tip, mocht je Noorwegen eens bezoeken, sla ze niet over. Van de ene verbazing in de andere, na iedere bocht een nieuwe ansichtkaart. Zee, besneeuwde bergtoppen , strand, gedroogde stokvis bij duizenden, het is er allemaal. Heerlijk een paar dagen daar in the middle of nowwhere bij de zee gestaan. Het was net tv kijken, vanuit de truck ’s avonds en ’s nachts met de verrekijker zeearenden en zeehonden spotten. Live natuurfilm.

Ja, ’s nachts zeearenden spotten. Want…. het wordt daar dus niet donker, gewoon niet! ’s nachts om 4 uur net zo licht als die middag daaraan voorafgaand. Creepy en ik vond ’t niet echt fijn. Nou ben ik nogal een nachtdier. Koester de periode na 12 uur, waarin de gemiddelde medemens slaapt, ik nog een glaasje wijn inschenk, wat mijmer, m’n zonden overdenk, wat surf op het net, toch nog die sigaret rook die ik eigenlijk niet zou… Heerlijk. En hier, hier in het hoge noorden, voel ik me bestolen, de nacht gepikt. Zelfs het kampvuur geeft alleen nog warmte in plaats van warmte en licht. Wat is nu een kampvuur terwijl het niet donker is? Dat is op zijn minst net iets minder magisch. Nou ja, we moesten het ermee doen, en nu, terwijl ik dit schrijf , begint buiten een lichte schemering, want we naderen zuid Finland. Joepie, er is hoop!

Ander hoogtepunt is toch wel het vissen geweest. Zo uit de zee, daarna vers op het vuur gegrild, veel mooier wordt ’t niet

Noord Noorwegen, leeg, ruig, intens, noest. Finnmark, wat mij betreft het indrukwekkendste stuk van het land.

Daarna Finland, Noordkaap sloegen we over, voegde niets toe. Het is hier minder verrassend, bos, veel bos. Meren, veel meren. Ja, eigenlijk bos en meren, van noord tot zuid. En met bos bedoel ik enkel sparren en berken. Vandaag , omdat we zuidelijker zitten, de eerste wilgen en elzen gezien sinds 6 weken, mijn hart maakte een sprongetje. En uiteraard af en toe een eland of rendier. Maar o wat ben ik blij dat we het gebied Oulanka in het oosten aan de Russische grens bezocht hebben. Wow, wat een droomwereld! Enorme watervallen, steile afgronden, hangbruggen over de rivieren. We hebben er twee dagen gelopen in de bossen, de spierpijn achteraf was het meer dan waard. Beren, wolven en lynxen leven er nog. We hebben ze niet gezien maar zij ons misschien wel en die gedachte is eigenlijk minstens net zo leuk.

We zijn te kort in Finland om een goede indruk van de Finnen te krijgen, maar ze komen wat stug over en houden bewust wat afstand van ons als toch wel vreemde vogels. Worden wat argwanend bekeken, groeten bij een wandeling is er niet bij. Daarstraks stond er iemand achter onze truck toen ik er langs kwam . ” nice bike”  kwam er met schrik uit. Ze kunnen het dus wel.

Nog even een zijpaadje: een bizar fenomeen wel. Zowel Zweden , Noorwegen en Finland stikken van de campings, jachthavens vol met bootjes, zomerplekken met speeltoestellen, wc’s en heuse omkleedkamers. Barretjes en bbq-plekken. Het is er allemaal. Maar….leeg, dood, geen mens te bekennen, alle bootjes aan de steigers of op de kant, de campings zo goed als leeg, de barretjes onbemand. Eerst dachten we in juni: “ach, het seizoen begint vast in Juli” . Maar inmiddels zitten we de 19e juli, en nog steeds geen mens te bekennen. En dan te weten dat in september de eerste sneeuwbuien alweer kunnen vallen. Ik bedoel, de mensen hier gaan toch ongetwijfeld ook (ooit) op vakantie? De enige toeristen die we zagen waren op de hoofdwegen op weg in campers naar de Noordkaap en terug. Daar waren de parkeerplaatsen vol, dat was het. Iemand hier die er iets over weet? (let wel, wij vonden het niet erg, lekker rustig zo)

Nu dus op weg naar het zuiden, de zon roept, de botten kraken wat van deze kou hier. Gelukkig heeft ons huis wielen en een stuur. Niettemin dankjewel pracht Scandinavië en bij deze een diepe buiging voor zijn bewoners.  Ton

 

We zijn alweer een klein weekje in Finland. De eerste dagen waren wat saai, na de prachtige fjorden in Noorwegen, reden we opeens alleen maar door bossen en regelmatig langs meren. Het weer was ook slecht, veel regen, dus de eerste dagen in Finland hebben we veel kilometers gemaakt. De poolcirkel zijn we inmiddels weer gepasseerd. Ton heeft in Finland eindelijk zijn rendiervacht gekocht, die nu op de bank ligt. Het is fijn dat we weer met de vertrouwde euro’s kunnen betalen. Maar tevens heel raar dat je hier werkelijk niets van de taal verstaat. De plaatsnaamborden zijn zelfs onuitspreekbaar en zo lang !! We zijn richting het oosten gereden en zitten nu ongeveer 15 km van de Russische grens.

We hebben 2 dagen op de natuurcamping in het nationaal park Oulanka gestaan. Er was mooi weer beloofd, maar helaas regende het meteen na aankomst. ’s Avonds werd het droog en hebben we een stukje gewandeld naar het informatiecentrum. Gisteren was het stralend weer en hebben we een prachtige tocht gemaakt door het gebied. Het gebied loopt door in Rusland, waar het een andere naam heeft. Er komen hier ook wolven en beren voor, maar die zijn we niet tegen gekomen. Er staan hier hoofdzakelijk naaldbomen en wat berken. Verder mooie watervallen gezien en kolkende rivieren. De camping was super rustig. Prima sanitair en een goede wasmachine, dus we kunnen er weer even tegen aan! Ook lopen hier heel wat rendieren rond, tot groot plezier van Lotte! De grote zoem vliegen vind ze daarentegen minder, en als we niet aan de wandel waren, lag ze de hele tijd in haar mandje.

Vandaag een klein stukje gereden naar Juuma, aan de andere kant van het park. De hele middag wederom gewandeld. Prachtige route met veel hangbruggen en vergezichten. Er was regen voor vandaag voorspeld, maar deze begon pas toen wij weer thuis waren. Goede timing. Nu moe maar voldaan met de beentjes omhoog. Geen zin meer om verder te rijden, dus we blijven hier op de parkeerplaats staan. Morgen naar het zuiden…..het goede weer tegemoet.

Finland wordt bijna in 1 adem genoemd met de mug. Niet vreemd want met al dat stilstaande water, en zomers een redelijk warme temperatuur, gedijen deze insecten maar al te goed.

Het zijn steekmuggen, de vrouwtjes dan, want die willen ons bloed. Zit vol met eiwitten die goed zijn om eitjes te leggen. Verschillende maten muggen, van heel klein, de zogenaamde knot, tot gewoon klein en normaal formaat. Zo ver bekend brengen deze stekers geen enge ziektes over. Maar steken doen ze.

Nu hebben we ons huis op wielen aardig “mug proef” gemaakt, dachten we. Met muggengaas voor alle luiken/ramen, die open kunnen. Maar de beestjes weten toch elke keer mee naar binnen te glippen, zodat we steeds meppend en handen klappend (in de hoop de mug hier tussen te krijgen) in de kamer zitten. Lotte vindt dit erg vervelend. We stralen bij het gemep blijkbaar behoorlijk wat agressie uit, waar zij, gevoelig als ze is, bang van wordt.

Ook onze bedstee weten ze binnen te dringen. Dus met muggenspray, tijdschrift als vliegenmepper, telefoon als schijnwerper, gewapend naar bed. Meestal val ik snel in slaap, maar als ik midden in de nacht wakker wordt hoor ik constant gezoem om mijn hoofd. Vaak doe ik het licht aan om te zien waar de krengen uithangen om ze vervolgens, zonder pardon, neer te meppen. Ook gebruik ik de “sla mezelf voor mijn kop” techniek; wachten tot ze heel dicht genaderd zijn en dan toeslaan. Als het daarna stil is, dan heb ik succes gehad. Niets is vervelender als je denkt alles weer onder controle te hebben, je op het punt ligt van weer in te slapen, en dan komt er weer zo’n dame aan gezoemd. Begint het “feest” weer van voor af aan. Het zijn korte nachten hier in Finland.

Als ik buiten plas, spuit ik eerst mijn billen in met anti mug, want een jeukende kont zit echt niet lekker! Mijn voorhoofd voelt inmiddels als een krater. Gelukkig is het niet zichtbaar. En gelukkig zijn de muggen steken minder jeukend als die van de zandvlooien. In zowel Denemarken als Noorwegen heb ik met blote voeten over een zandstrand gelopen. Nou dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn voeten en enkels werden meteen door de zandvlooien besprongen. Het jeuken van die beten begint vaak pas de volgende dag, en komt vervolgens een avond of 4 terug. Gevolg 2 voeten met rode korstjes van het krabben. Muggenbeten zijn dus gelukkig niet zo heftig. Zolang we in Finland zijn zullen we er mee moeten leven. Korte broek en hemdje blijven voorlopig in de kast, ondanks het kwik wat stijgt naar 20+ waarden.

Nadat we gisteren het museum in Alta hebben bezocht, zijn we rechts af geslagen, de weg richting het zuiden. Weg van de zee, het binnenland in. Dwars door de Finnmarksvidda, het noordelijke gebied van Scandinavie, het land van de Samen (lapland).

Vandaag zijn we na een bezoek aan Juuls zilversmederij in Kautokeino, de grens over gegaan en Finland binnen gereden. De smederij was prachtig, wat een levenswerk, wat waanzinnig mooi!! Met zoveel liefde allemaal gemaakt. Zeker de moeite waard om te bezoeken!! In Kautokeino onze laatste Noorse kronen opgemaakt in de supermarkt, want vanaf nu kunnen we onze euro’s weer gebruiken.

Vaarwel Noorwegen. Ruim een maand gereden door dit prachtige land. Nu al denk ik met weemoed terug aan de prachtige fjorden, de vergezichten, de bergpassen. De gekleurde huizen, de bruinvissen, de zilte zeelucht, de middernachtzon. De pasteltinten aan de hemel in het noorden, de vele meren in het zuiden, de regen in Bergen, de vele boten in alle havens. De verse vis op het kampvuur. Het weerzien met fijne mensen.

Natuurlijk waren er ook de zwabber wegen, waar je nergens harder mag als 90 km per uur, wat voor ons geen probleem was natuurlijk. En de enge tunnels en vele wegwerkzaamheden, waar je soms zomaar een kwartier moest wachten voor je verder kon. In Noorwegen moet je geen haast hebben. Je rijdt er vele kilometers en tanken lijkt op een gokspel, want de prijzen variëren tussen de 12,2 en 15,5 kronen, wat neer komt op ongeveer €1,30 en €1,60. Soms zijn de prijs uitersten een paar honderd meter bij elkaar vandaan. En ja, Noorwegen is een duur land, maar dat zou je niet mogen weerhouden er ooit eens naar toe te gaan. En als je na je vakantie thuis bent, krijg je nog leuke soeveniers thuisgestuurd, in de vorm van de rekeningen van de tolwegen!! Voor personen auto’s zijn dit vaak kleine bedragen, zodat haast de postzegel om de rekening op te sturen, nog duurder is als de rekening zelf. Bij ons zullen ze er wel wat op verdienen want wagens boven de 3,5 ton betalen aanzienlijk meer.

Noorwegen bedankt voor al je natuurschoon, ondanks de vele regen was je fantastisch.

Nu in Finland het land van de 1000-den meren en de miljarden muggen…….

Een hele week in Skjervøy geweest. De plek waar ik in de begin jaren 80 regelmatig geweest ben, omdat mijn toenmalige vriend er vandaan kwam.  Zijn ouders en zus wonen er nog steeds en het weerzien was erg fijn! In 1980, aansluitend op het jaar in de volkshogeschool heb ik er zelfs 3 maanden gewerkt in het plaatselijke hotel.

Veel was er niet veranderd, al hoef je nu niet meer over te varen. Er is een tunnel gekomen naar het naastgelegen eiland wat in verbinding staat via een brug met het eiland Skjervøy. De tunnel is een vreselijk ding; gaat stijl naar beneden en ook stijl weer omhoog, voor ons in z’n 2, langzaam kruipend! En er droop overal zeewater naar binnen en was heel donker. Voelde alsof we de hel inreden…….help we moeten ook nog terug!! Op het eiland zijn ook nieuwe wegen in de maak. Dit omdat de toegangsweg 10% stijl is en er heden ten dage veel vrachtverkeer rijdt ivm de zalmindustrie.

Ja, de zalmindustrie, die lekkere zalm uit Noorwegen, gekweekt! Hier op het eiland staat een fabriek die 24 uur per dag draait. Er werken veelal buitenlanders (Roemenen). In de fjorden wordt de zalm gekweekt, en hier op het eiland verwerkt. Er gaat 500 ton vis per etmaal de deur uit!! “Lekker” vol met antibiotica. De Noren eten het zelf liever niet !! Het levert natuurlijk een hoop werkgelegenheid op, en naast de olie die Noorwegen rijk maakt, is dit goudmijn nummer 2. Maar de zee vervuild door al deze vis productie, dus mogelijk dat er in de toekomst bassins aan land komen. De discussie hierover wordt hier al gevoerd.

Wij hebben heerlijke dagen gehad. De eerste dagen was het erg koud, stond er een snijdende wind, die zorgde dat het kwik onder de 10 graden bleef. Ondanks dat, mooie wandelingen gemaakt, een dag vis gevangen, de middernachtzon gezien en 3 dagen in de hut van de familie geweest, die aan de andere kant van het eiland ligt. Heerlijk, we hadden echt vakantie en sliepen voor het eerst in 3 maanden niet in ons eigen bed. De dagen dat we in de hut waren klom het kwik op naar 20 graden, en dan is het echt warm hier! Genoten van de prachtige uitzichten, de vogels, de zeelucht en de stilte. Heerlijk vuurtje gestookt en zelf gevangen vis op de bbq bereid. Alleen Lotte vond het geen fijne plek. Zij was bang voor de schreeuwende meeuwen, de zoemende insecten en ook de stenen op het strand waren niet fijn om op te lopen. Zij vierde vakantie in de hut!

Morgen verder noordwaarts richting Alta, om vervolgens af te zakken naar Finland.

PS; meer foto’s op de foto bladzijde!!

Het is onmogelijk om te stoppen bij elke parkeer plaats om foto’s te maken. Op die manier zouden we weken zoet zijn hier in de Lofoten. De uitzichten zijn fenomenaal,het Wow gehalte is enorm. Na elke bocht is het weer een verrassing welk vergezicht er tevoorschijn komt, de één nog mooier als de ander! De ruige bergen met hier en daar nog sneeuw, de fjorden met zijn prachtige blauwe en turquoise kleuren,ja zelfs prachtige witte zandstranden, het is bijna een overprikkeling van bepaalde zintuigen, in dit geval de ogen. De vele lange tunnels zijn steeds even een rustpunt.

Gisteren en vandaag bij mooi weer gereden. En dat is dus echt veel mooier als bij regen. Gisteren een klein stukje, omdat we ’s middags het Lofoten Viking museum hebben bezocht. Interessante geschiedenis over dit stukje wereld en verder leek het een beetje op het Archeon, met alle medewerkers in prehistorische kleding gehuld en oude ambachten uitoefenend.

En dan was er gisteren nog een hoogtepunt; Ton heeft zijn eerste vis gevangen. Weliswaar na het avondeten, maar vanavond gaat hij op de bbq!

Vandaag naar Bleik gereden, een plaatsje in het noorden van de Lofoten. Bekend om zijn papegaaiduikers en zeearenden. We zijn op de camping gaan staan, want er moet weer eens een was gedraaid worden. We hopen de vogels te spotten en dompelen ons onder is het camping leven.

Nadat we 2 dagen geleden de poolcirkel waren gepasseerd, zijn we doorgereden naar Bodø. Om van daaruit over te varen naar de Lofoten, spreek uit; loefoeten. In het Noors spreek je de O uit als een oe, een Å wordt uitgesproken als een o en een Ø is een eu. Maar dat terzijde, we zijn dus in de Lofoten. Een bijzonder stukje Noorwegen. Maandag zijn we dus vanaf Bodø (juist, spreek uit boedeu) overgevaren naar deze eilanden groep. De bedoeling was om dit gezien de weersomstandigheden pas op woensdag te doen. Het weer was echter goed op maandag, geen regen en af en toe zelfs een heerlijk zonnetje. Wel stond er bij de Lofoten een stormachtige wind, waar we op zee vrijwel geen last van hadden. De boottocht duurde 4 uur.

We zijn bij het plaatsje Reina gaan staan, vol in de wind. Onze Magirus ging harder tekeer als de boot op zee. De pannen rammelden af en toe in de kast. Ton had al bedacht hoe we uit ons huis moesten komen, mochten we omwaaien! Dit is gelukkig niet gebeurt, maar het was wel een onrustige nacht. Het plaatsje Reina bleek de volgende dag idyllisch en er hing overal stokvis. We vroegen ons af wat er met al de koppen van de stokvissen gebeurt. Wel hier de info;

De koppen van de kabeljauw worden, net zoals de stokvis, in de open lucht gedroogd en worden geëxporteerd naar Nigeria waar ze worden gekookt met wat groenten en rode pepers, evenals met stokvis gebeurt. Het gaat vooral om de voedingswaarde en proteïnen. De koppen worden met naald en draad aan elkaar geregen (dit gebeurt ook wel machinaal) en worden aan visrekken opgehangen om te drogen.

De grootste afnemer van stokvis is Italië. Zo’n 85% van alles stokvis wordt geëxporteerd naar Italië. De vis wordt in 14 verschillende kwaliteitsklassen ingedeeld waarbij er een belangrijk verschil is tussen de vis die bestemd is voor Noord-Italië (de magere vis) en Zuid-Italië (de vlezigste vis). Hier vraagt de markt om stokvis die lang geweekt kan worden zonder uit elkaar te vallen. Ook is veel stokvis (en de koppen) bestemd voor de Afrikaanse markt. De vis wordt dan in balen van 50 kg verpakt in jute. De keuze op jute komt voort uit het feit dat jute de vis toestaat te “ademen”. In de zuidelijke landen is dit in verband met de hoge luchtvochtigheid wenselijk.

Het kwik bleef vandaag onder de 10 graden steken, de wind maakte het onaangenaam guur. Het leek wel een winterdag in Zuid Frankrijk.(alhoewel het daar bijna nooit waait) We hebben een klein stuk gereden en zijn op een prachtplek beland aan de kust. De wind is hier een stuk minder, Lotte kan weer lekker los lopen en Ton staat weer te vissen. Het uitzicht op zee is prachtig. de kleuren die steeds veranderen maakt het een mooi schouwspel. Af en toe een vissersboot die langsvaart en in de verte een gigantisch cruise schip. (Moeilijk voor te stellen dat daar ver op zee een heel bedrijf vaart met duizenden mensen, die waarschijnlijk aan het diner zitten, een uiltje knappen of hun geld vergokken in het casino). Natuurlijk gluren we ook door de verrekijker of we een walvis langs zien komen. Het ritme van de zee; eb en vloed, en het ritme van de dag, die maar niet overgaat in de nacht.

Ons huis staat weer op een prachtige plek en de wereld trekt aan ons voorbij. Het is gelukkig gestopt met regenen en tegen de kou kunnen we ons wel kleden. Ondanks de kale bergen, is er overal hout te vinden voor ons kacheltje.

(naar dat prachtige lied van Amos Lee, link onderaan)

“Hallelujah nomaden”? Nee, soms verre van..Het regent in Noorwegen, voor mijn gevoel al weken, nee sterker nog, misschien regent het hier wel altijd in de korte zomermaanden, het lijkt er wel op. Een laaghangend grijs wolkendek besluiert de gemoedstoestand ietwat, al enkele dagen. Soms een glimp van witte sneeuwtoppen, de vochtige lucht voelt daardoor nog kouder.  O ja, mooi is het hier zeker, de bossen, oneindig, woeste watervallen, uitgestrekte fjorden, rivieren, meren. Maar de schoonheid komt wat minder tot zijn recht in deze miezer. Trucknomad is soms fucknomad, part of the deal. Saai is het in ieder geval niet.

Wat ook opvalt is het vogelbestand hier, of eigenlijk meer het gebrek daar aan. Nou ben ik nogal begaan met onze gevederde vrienden en zodoende altijd gefocust op wat er zoal rondfladdert, maar ik moet zeggen; het resultaat is nogal teleurstellend. Ja, eksters en kraaien bij de vleet. Niks mis mee, prachtige vogels, maar het geeft niet zo’n kleurig beeld, beetje zwart-wit zeg maar. Okay, een verdwaalde kramsvogel zag ik en een kwikstaart en natuurlijk een paar moedige zwaluwen, noodgedwongen ’s zomers trouw aan hun geboorteland. Maar dat was het wel, geen merels, roodborstjes, koolmeesjes of mussen. In geen velden of wegen te bekennen. Ook roofvogels onder de grote afwezigen hier. Sterker nog, de afgelopen 2000 kilometer hier in Noorwegen niet één gezien.                                De kust dan…; niet veel beter. Zelfs op een vogelaarsplek waar diverse Noorse vogelaars zich installeerden met camera’s en verrekijkers, turend naar het drooggelopen wad bij eb… Enthousiast geworden pakte ik ook mijn kijker, na een uur turen was de “score” welgeteld 1 reiger, 1 scholekster,2 sterntjes,1 soepeend en wat krijsende meeuwen. Verrassend toch?                                                                                                                   Helemaal ongelijk kan ik onze fladderaars ook niet geven. Bij dit weer, en gezegend met 2 vleugels, zou ik het ook zuidelijker zoeken.                                     Wij gaan echter verder naar het Noorden, bikkels al we zijn. Overmorgen pakken we de boot naar de Lofoten, daarna verder noordwaarts. Het schijnt dat we er papegaaiduikers en zeearenden kunnen zien. Mocht dat zo zijn , maakt dat een hoop goed, dan kunnen me de ontbrekende mussen gestolen worden.

Nog meer te zeuren? Uiteraard. Vanmiddag passeerden we de stad                 Mo I Rana. Wat een prachtnaam!! Mo I Rana (daadwerkelijk met spaties geschreven). Die naam kon zo uit het brein van Tolkien ontsproten zijn, ware het niet dat de stad al eeuwen voor zijn geboorte zo heette. Waarschijnlijker is (denk ik zomaar spontaan) dat Tolkien deze stadsnaam gebruikt heeft als naamgever van Khazad-dûm, de grotten van Moria, bevolkt door de dwergen van Durins Volk. Kijk, dat helpt wel bij deze regen, er wat op los fantaseren. Die vrolijke dwergen zijn er gewoon, hier, direct onder ons. “Die Gedanken sind frei” tenslotte. Het gemoed weer wat opgebeurd.  (en daadwerkelijk is de stad Mo I Rana omgeven door een 300 tal grotten). Wat minder sprookjesachtig dan de naam is het uiterlijk van deze stad. Echt mooi is het er niet. Al decennia lang een industriestad van jewelste, de fjord-oevers volgebouwd met fabrieken en havens. (een wat troosteloze poging om wat toeristen aan te trekken is er wel, gezien het bord bij het binnenkomen van de stad ” tourists free parking” ). Tja , met dit weer word je daar ook al niet vrolijk meer van.

Zo, genoeg geklaagd, positivo’s als we zijn. Stiekem denken we al wat vooruit, fantaserend over Finland met zijn zonnige landklimaat en 5000 meren. In gedachten met blote bast en borsten al peddelend in de kano. Ik schreef al “Die Gedanken sind frei” , en dat helpt. Kan ik tegen die tijd lekker zeuren over de muggen daar.

Ton

 In Noorwegen bestaat het aantal weggebruikers voor, pak um beet, 60 a 70% uit campers. Het land is dun bevolkt, zeker in het noorden, dus naast een enkele plaatselijke automobilist, zijn het vooral toeristen die hier rondrijden, waarvan de meesten dus in een camper. Het aantal campers is de laatste jaren enorm toegenomen, en waarschijnlijk wordt het ook een steeds groter probleem voor vele landen. Velen zullen op campings overnachten, maar even zoveel op andere plekken. Wij behoren tot de laatste groep. Op onze telefoon hebben we een fantastische app, waarmee we op de mooiste plekjes komen (park4night). Hier staan ook parkeerplekken en picknick plekken op. Nu staan er op deze plaatsen standaard borden dat het verboden is om te kamperen. We trekken ons niet veel aan van die borden. Het is immers nog geen hoog seizoen en vaak zijn de plekken zover van de bewoonde wereld vandaan dat we niet verwachten dat we weggestuurd worden.

Een andere reden dat het waarschijnlijk niet druk is op de wegen is het feit dat ze ronduit slecht zijn. Noorwegen, één van de rijkste landen ter wereld! Je zou het echter niet zeggen als je over de wegen rijdt. De E6, de hoofdweg naar het noorden van het land is ronduit slecht. Regelmatig zitten er scheuren in de weg, loopt de weg erg schuin af, je schommelt in je auto of beter gezegd je zwabbert alle kanten op. Soms is de middenlijn verdwenen, en lijkt de weg een stuk smaller. Noren die van noord naar zuid of vise versa rijden, gaan via Zweden. De wegen zijn daar ongetwijfeld beter, rechter, vlakker en je mag er harder rijden. Hier rijdt je op de hoofdweg tussen de 60 en 80 km per uur. Harder mag niet. Voor ons geen enkel probleem, want harder gaan we ook niet!

In het westen van het land werd veel aan de weg gewerkt. Het zijn natuurlijk ook heel veel kilometers die zo’n land aan wegennet moet onderhouden. In de winters zijn ze bedekt met sneeuw en valt er weinig aan te doen, dus de tijd om ze te herstellen is dan ook kort. De betere wegen en rond de steden, daar moet je vaak toll  betalen. Niets geen poortjes waar je moet betalen. Het gaat allemaal automatisch; camera’s boven de weg en de rekening wordt naar je huis gestuurd. Soms zit je op zo’n betaalde weg voor je het in de gaten hebt. Onze brievenbus in Frankrijk zal in elk geval vele brieven uit Noorwegen kunnen verwachten.

Inmiddels regent het weer de hele dag door, en rijden we dus weer verder noordwaarts. De borden met waarschuwingen voor overstekende elanden, waarvan we er 1 gezien hebben, zijn veranderd in waarschuwingsborden voor rendieren. Soms lopen er ook schapen over de weg, tot plezier van Lotte, die dan zowat met haar neus tegen de voorruit zit. Morgen zullen we naar alle waarschijnlijkheid de poolcirkel passeren, want ook morgen zal het regenen en zullen wij dus verder rijden naar het hoge noorden, op naar de zon, dag en nacht !!