www.trucknomads.com

Na de blog vol leesstof van Ton, nu weer wat luchtigers oa. over visites, verhuizing, auto pech en een orkaan…..

Nadat Wilco en Lieke vertrokken waren kwamen de volgende dag Corinna, Willie, Thomas en Conny in hun campers op bezoek. Ze bleven gezellig het hele weekend en hebben op zondag ook flink de handen uit de mouwen gestoken.

Als afsluiting gingen we uit eten in een heerlijk restaurant hier 2 dorpen vandaan. En wij werden bovendien getrakteerd; wat een lekker cadeau!

De week die volgde had ik een flinke kou te pakken, dus werkte op minder dan halve kracht. We besloten om dan eindelijk maar eens te verhuizen naar ons dal. Spannend om met de Magirus onze weg af te rijden. Gelukkig ging dat helemaal zonder problemen. We stonden prachtig, helemaal recht en hadden ons al snel helemaal geïnstalleerd.

Na 1 dag echter besloten we dat de plek in het dal beter geschikt zou zijn als zomer plek. Er is namelijk meer schaduw, wat in de winter juist niet zo gunstig is ivm de kortere dagen en dus minder zonuren, die juist dan onze accu’s hard nodig hebben om aan onze energie behoefte te kunnen voldoen. Ook is het handiger om tijdens de olijfpluk boven te staan. Dus na 3 dagen de boel weer ingepakt en weer naar onze oude stek boven verhuisd. Ook dit keer lukte het zonder problemen om boven te komen. De weg is dus geschikt om met campers te berijden.

We gingen echter naar beneden, omdat we dan naast de caravan zouden staan, die de komende weken bewoont zou gaan worden door logé’s. Wij zouden dan de caravan van stroom kunnen voorzien. Tja, caravan weer naar boven verhuizen vond ik geen optie, hij stond immers eindelijk goed en op een mooie plek. We besloten daarom om ons schuurtje in te richten als logeerplek. Er moesten pallets komen om de matrassen op te leggen. Na een oproepje op Facebook meldde zich iemand die er wel wat voor ons had, natuurlijk tegen betaling, maar dat moest dan maar. Ze werden keurig bij ons afgeleverd.

Bonnie en Jan Peter hadden al gemeld dat ze misschien wel bij ons langs wilden komen. Ze verbleven in een appartement in de Algarve. Ze kwamen inderdaad, ruim 450 km rijden om ons te bezoeken, dus we boden aan dat ze hier konden blijven slapen, wat onze actie om het schuurtje om te toveren versnelde. Na een middag en een ochtend hard werken was het resultaat een gezellige slaapkamer.

Het was trouwens nog even spanend of we het op tijd af zouden krijgen, want er kwam een kink in de kabel. Zaterdag middag was ik naar Castelo Branco gegaan om de nodige spullen voor de transformatie van de schuur te kopen. Bij de laatste zaak waar ik zijn moest, wilde ik de auto op slot zetten, keek naar de sleutel….die was gebroken!

De andere helft zat vermoedelijk nog in het contactslot! Daar stond ik dan, kon de auto niet afsluiten, maar erger was dat ik hem ook niet meer kon starten! In de bouwmarkt gevraagd of ze voor mij een sleep bedrijf wilden bellen. De jonge dame sprak prima engels en belde, maar vroeg ook of het een Portugese auto was en of ik mijn groene kaart bij me had. Ja dat het ik, nou dan zou het gewoon volgens de verzekering kunnen. Ik was verbaasd, maar ze belde en binnen een half uur was de takel wagen er om mij en de auto naar huis te brengen gratis en voor niets! Dan was het nog aan Ton om het restant sleutel uit het slot te peuteren.

Ondertussen hielden wij ook de weersverwachting nauwlettend in de gaten want orkaan Leslie zou over Portugal gaan razen. Elk uur veranderde de prognose en op een gegeven moment leek hij daadwerkelijk over ons heen te komen.

Dus alles wat los zat vast- of binnen gezet en ons goed voorbereid op hevige windstoten en veel regen. ’s Avonds tussen 22 en 23 uur begon het inderdaad harder te waaien. Toen toch maar besloten om de Magirus met zijn neus in de wind te zetten en niet meer op de blokken, dan maar een nachtje scheef slapen. We hadden dit net gedaan, toen het begon met regenen. De wind werd echter al snel minder en ook de regen was niet echt benoemens waardig. Ton die het toch niet vertrouwde bleef op de bank liggen, stand-by voor geval het nodig zou zijn. Ik ben lekker in bed gekropen om 8 uur later uitgerust weer wakker te worden. Geen Leslie die over ons heen raasde, gewoon wat wind en regen, niet eens de naam storm waardig!

Zondag middag kwamen dan inderdaad Jan Peter en Bonnie op visite. Helaas was het te koud om buiten te zitten, dus gezellig binnen in ons huisje  op wielen gezeten. Ook zij wilden ons trakteren op een etentje (wat lief en lekker)! We zijn dus weer naar hetzelfde restaurant gegaan als een week eerder en hebben wederom heerlijk gegeten.

Bijzonder was wel dat beide zondagen wij de enige gasten waren…..ze zullen ons missen volgende week! Jan Peter en Bonnie hebben gelukkig heerlijk geslapen in onze omgetoverde schuur en ook konden ze gebruik maken van de wc die nu helemaal klaar is. Jaja, het wordt nog wat hier!

Na vertrek van onze visite is Ton de auto ingedoken om het contactslot los te halen. Het hele dashboard gesloopt en met de haakse slijper het slot eruit gekregen. Het was vooralsnog niet gelukt om het afgebroken deel van de sleutel er uit te peuteren, ook niet met een sterke magneet. Net voordat Ton met de haakse slijper het slot wilde open zagen kwam hij op het idee om met de reserve sleutel te testen of het afgebroken deel er wel daadwerkelijk in zat…….en nee, het zat er niet in !! Ohhh, de hele boel voor niets losgehaald!! Maar ook gelukkig, want het slot kon er gewoon weer in, en wij kunnen weer rijden!! Wat een opluchting!

Wat een titel! Gaat het daarover? Niet echt, maar de aandacht is gewekt. Pensioen is echter wel een mooi aanloopje naar mijn verhaal. Met de paplepel is ons ingegoten hoe belangrijk een pensioen is, als een rode draad vanaf de lagere school heeft het pensioenspook ons vergezeld. Het bizarre is dat vrijwel iedereen daarin meegaat. Vanaf dat moment (67 jaar) kan het grote genieten beginnen. Het bedrag wordt automatisch op je loon ingehouden (of je wil of niet), werk dat niet bevalt wordt op de koop toegenomen, jaar in jaar uit, want ja….dat pensioen…. stel je toch voor dat…. (ter verduidelijking; ik ga dat pensioen niet krijgen, altijd zelfstandig geweest, niks opgebouwd. Ja, van de Franse overheid ga ik 18 euro per jaar krijgen. Opbouw van AOW is 12 jaar geleden al gestopt ivm emigratie. Slechts ter info hoor, ik vind ’t prima zo). Hoe dan ook, dat vrijwel iedereen gelooft in het pensioenspook betekent verrassenderwijs dat een mens prima in staat is zich bezig te houden met lange-termijn denken. Ondanks dat men niet eens weet of die 67 überhaupt gehaald gaat worden is men toch zonder mopperen bereid offers te brengen. En daar ligt de link naar mijn eigenlijke verhaal. Anno 2018. Het ziet er niet best uit in de wereld. Gedurende miljoenen jaren is deze planeet gastheer geweest van een steeds mooier wordende flora en fauna, met een haast beangstigend mooi evenwicht, waar je als mens alleen maar stil, nederig en dankbaar voor kan zijn. Wow, zo ongelooflijk mooi, dat kun je je in je stoutste dromen haast niet bedenken, dat zo’n oogverblindend en complex paradijs überhaupt zou kunnen bestaan. En toch was het zo. Nog niet zo lang geleden. Wij hebben echter kans gezien om dit evenwicht in amper 200 jaar volledig te ontwrichten. In rap tempo sterven duizenden diersoorten uit, bestolen van hun habitat, bestolen van gezond en genoeg voedsel, van schone zeeën en lucht. De oceanen verzuren. Het plastic zaait dood en verderf. De insectenpopulatie is met driekwart gekrompen (ook in Amerika las ik onlangs). Weidevogels kun je al vrijwel niet meer zo noemen, de weilanden die er nog zijn zijn verworden tot vermaalfabrieken van het jonge vogelgrut.  De bodem raakt uitgeput en dood, fosfaten doen hun werk. De aarde beeft en siddert, letterlijk. Het klimaat verandert in ijltempo. konden we de recordhitte-jaren van de temperatuur wereldwijd in 2014,2015 en 2016 gemakshalve nog toeschrijven aan El Ninho. In 2017 werd dat al wat lastiger en naar het zich laat aanzien overtreft 2018 de voorgaande jaren met recordtemperaturen en gemiddelden. Ik ga hier geen klimaatbetoog houden, genoeg over te vinden in het dagelijkse nieuws. Ik ben ook geen geen klimaatexpert, geoloog of meteoroloog. Ik kijk om me heen en weet genoeg . (onlangs hier in Portugal 2 weken lang 45 graden. Het is nu zo droog dat zelfs de olijven hier en daar verdrogen aan de bomen, volgens mijn oude buurman uniek. Ik kan je zeggen ; 45 graden is niet fijn. Je gaat niet dood maar het voelt wel zo. Ergens hoop ik zo dat het komende zomer in Nederland 45 graden wordt. Dat zelfs Rutte en Buma zachtjes huilen buiten de camera, en God om vergeving vragen, met de vraag of ze een herkansing krijgen). Ik schreef al, anno 2018, het ziet er niet best uit in de wereld. En ik zie op het nieuws en sociale media vaak de vraag voorbij komen; “wat kunnen we eraan doen?” . O ja, er zijn veel mooie initiatieven, veel mooie betrokken mensen ook. Maar vooral de politiek zou de kar moeten trekken, de lijnen uitzetten, impopulaire maatregelen nemen. En dat, dat kunnen we vergeten anno 2018. Daar waar de politiek bedoeld is om de kudde (zeg ik maar even oneerbiedig) te hoeden ter welzijn van iedereen, is het verworden tot een rekenmachine met (in nl) 17 miljoen economische pionnen. Het lange termijndenken zit niet in hun aard, het is nu scoren. Met alle gevolgen van dien. Ik durf dat best te zeggen en meen dat uit de grond van mijn hart: een groot deel van de Nederlandse politici zijn de grootste schijtluizen die er bestaan, het schorem zonder scrupules, het noemen nauwelijks waard.  De politiek gaat ‘m niet worden dus, om het roer om te gooien en te redden wat er te redden valt. Het zakenleven dan? De grootste vervuilers met het meeste geld. Daar op inzetten? Kansloos wat mij betreft. Het is de aard van het beestje. Shell bv bestaat omdat het doet waar het altijd goed in was. Zaken doen, veel geld verdienen te koste van alles, zonder geweten, business based. Dat gaat niet veranderen , nooit niet, ongeacht de staat van deze planeet en haar bewoners. De politiek zal ze ook geen strobreed in de weg leggen. En waarom dit alles? Geld, economie, rijkdom. Want zelfs de grootste klimaatsceptici, de meest achterbakse politici, de bazen van Shell en Unilever; allemaal zien ze wel in dat het anders moet, dat we de hellepoorten nabij zijn, maar zonder blikken of blozen zeggen ze: ” het is te duur” ………….. Daar sta je dan wel even te kijken. Te duur?? Ik begon mijn verhaal over pensioen, daardoor overtuigt dat de mens wel degelijk in staat is het lange-termijn denken toe te laten. Als politici en het zakenleven dat niet willen , dan rest ons eigenlijk niets anders het zelf te doen. (net zoiets als mensen in een armlastige gemeente hun buurthuis eigenhandig en voor eigen rekening opknappen, groot applaus, krantenkoppen , iedereen vol lof). Mijn grote vraag is of mensen daartoe bereid zijn. Iets inleveren voor een betere , schonere en gezondere toekomst. Niet alleen voor ons mensen, maar voor al wat leeft. Wij zijn tenslotte verantwoordelijk voor deze ontwrichting. Zelf doen dus. Ik heb daar eens een rekensommetje op los gelaten (en beperk mij gemakshalve tot Nederland). Ben geen econoom, het zal rammelen aan alle kanten, het gaat om het idee. Ik las dat het kostenplaatje van de klimaatwet en alles wat daarbij hoort aan veranderingen , geschat wordt op 3 miljard (drieduizend miljoen) per jaar. Nou gooi ik daar zomaar nog zo’n zelfde bedrag tegenaan om andere ontwrichting te herstellen. Denk aan verbod gewasbeschermingsmiddelen, verbod plastic, aankoop land voor (voedsel)bossen, minder asfalt enz. Dat is 6 miljard. De staat wil dat (vooralsnog) zelf niet uitgeven. (wel aan het vervangen van de F16’s trouwens). Zelf doen dus. Het valt of staat uiteindelijk met geld. Als iedereen die zegt zo betrokken te zijn en ach en wee roept, nu de komende 5 jaar eens 10% van zijn maandinkomen inlevert, vrijwillig, beschikbaar voor hierboven geschreven doelen. Iedereen, dus ongeacht of je een bijstandsuitkering hebt of miljonair bent, 10%. En stel dat 5 miljoen nederlanders dat echt doen. (de resterende 12 miljoen inwoners plukken daar de vruchten van, maar ergens is dat ook fijn, toch?). Dan is dat pakweg 5 miljoen x pakweg 2400 euro (gebaseerd op gemiddeld modaal netto inkomen) op jaarbasis) , is 12 miljard. 12 miljard!! Het dubbele van wat überhaupt nodig is. De nieuwe schone wereld aan onze voeten. Simpel toch? De vraag is, zijn wij daar echt toe bereid? Of roepen we maar wat en laten het anderen opknappen .Of/en lopen met open armen dat hellevuur tegemoet? Met dat pensioen in gedachten, waarvoor we bizar genoeg zonder klagen een groot deel van ons leven opofferen, moet dat toch niet zo moeilijk zijn. Ik ben voor, ik doe mee (nou is mijn inkomen wel extreem bescheiden, maar 10% is 10%). Wie is voor zelf doen? Wie zou er met deze hypothetische gedachte mee willen gaan? Wie zou er voor 10% weer terug willen naar die prachtige onbezoedelde aarde die ik en het begin beschreef? Het is een oprechte gedachte, in de hoop wat los te maken. Zie reacties, vragen of aanvullingen met belangstelling tegemoet. (gewoon doen dit keer, reageer). Ik ben niet zo naïef om te denken dat dit idee op massale steun kan rekenen maar hoop ergens dat deze gedachten een nieuw te bewandelen pad kunnen aangeven, als eye-opener, als roer-om-alles anders-beter-zelf-doen leidraad. Yes we can, it’s easy!! En die sex? Daar heb je op de pensioengerechtigde leeftijd alle tijd voor!

Inmiddels is het oktober. De tijd gaat zo snel voorbij! We hebben vorige week nog dagelijks gewerkt in de grote olijfboomgaard.

 Het afgelopen weekend was het feest in ons dorp. Het feest van St Miguel. Het verhaal gaat dat al het fruit wat na St Miguel nog aan de bomen hangt door iedereen geplukt mag worden!  Onze buurman had ons op het feest gewezen. We vonden dat we onze gezichten maar eens moesten laten zien in het dorp, dus zijn we er zaterdagavond heen gegaan. Natuurlijk begon de live muziek pas laat, dus eerst even wat gedronken in de plaatselijke kroeg alvorens naar het plein te gaan. Halverwege de 2de band zijn we naar huis gegaan. Het was inmiddels middernacht geweest, en voor ons is dat erg laat! Lotte zat ook al lang alleen in de Magirus…dus naar huis en lekker naar bed. Helaas ging de muziek tot in de vroege uurtjes door en werd het een nacht met weinig slaap.

Zondag was er een markt in Penamacor. Leek ons leuk, dus op tijd uit de veren om na een uurtje rijden op de alternatieve markt aan te komen. Het was de eerste keer dat hij daar gehouden werd, en helaas was het erg kleinschalig. Wel met wat Nederlanders gesproken die hier ook in de omgeving wonen.

Inmiddels contact gehad met Wilco en Lieke, een jong stel die we precies een jaar eerder in Griekenland hadden ontmoet. We waren toen buren aan de baai, onze eerste plek in Griekenland. (en ook onze laatste trouwens) Zij waren in de buurt en vonden het leuk om langs te komen. We hebben een erge gezellige week met ze gehad. Dagelijks lekker samen gegeten, en Lieke had de laatste avond een heerlijke cake gebakken!

Deze week niet in de olijven gewerkt, maar wel andere klusjes verricht. Zo hebben we de caravan verhuisd naar beneden. Hij staat nu op een mooie plek en het is ons ook eindelijk gelukt om hem goed in elkaar te zetten.

Ton is ook begonnen met het maken van het compost toilet. Een hele klus, want echt goed en betaalbaar hout is hier moeilijk te vinden. Dus roeien met de riemen (lees; het hout) wat we hebben. Maar het begint al vorm te krijgen.

Onze buurman komt nu ook wekelijks even langs met zijn paard en wagen. Telkens neemt hij iets voor ons mee, zo was het gisteren een hele schaal vol heerlijke druiven en snijbonen.

Ach en naast onze buurman die op zijn ouderwetse manier het land bewerkt, kom je wel vaker mooie plaatjes tegen hier op het land. Zo reed ik achter een kleine tractor met man en vrouw erop. De vrouw zat op een stoeltje. Was zo’n schattig gezicht!

Ook nog even wat fotootjes van de moestuin, want het groeit allemaal aardig. De komkommers en courgettes staan in bloei, dus hopelijk kunnen we er nog wat van oogsten. Ook de tuinbonen zijn opgekomen en de prei staat in de grond. Deze week heeft Ton nog doperwtjes gezaaid.

Tot zover deze keer.

Terwijl in grote delen van Europa het herfstweer is losgebarsten, met storm, regen en koude nachten, zitten wij hier nog in temperaturen ver boven de 30 graden. De afgelopen dagen zelfs 36, wat voor hier ook best uitzonderlijk is in deze tijd van het jaar. We kijken uit naar koelere temperaturen, en die zullen er ooit echt wel komen!

Ik schrijf inmiddels weer de blog op mijn laptop. Het uitje wat de reparatie van de laptop teweeg zou brengen, is er niet gekomen. Ton heeft het internet afgespeurd naar mogelijke oorzaken en wat daar aan te doen. Vervolgens mijn laptop open geschroefd, een stekkertje losgetrokken en weer vastgezet….hoppa, de boel was gereset! De ventilator bleef ook steeds draaien, waardoor de accu heel snel leeg liep, zelfs als hij uitstond. Hij was een soort van op hol geslagen. Super blij natuurlijk dat Ton zo’n handige man is en alles eerst zelf wil proberen.

De afgelopen week had de bouwmarkt verse aanvoer van boompjes voor een klein prijsje, dus op ons land staat nu veel nieuwe aanplant. Onder andere; 2 citroenboompjes, 2 soorten pruimen, amandelboom, limoen, bloedsinaasappel, 2 soorten perzik, mandarijn, sinaasappel, kers, granaatappel en later op een markt ook nog een kaki en aardbei guave gekocht.

Ze staan allemaal in de buurt van de grote put. Bij deze put was al een kleine doorgang gemaakt, maar nu hebben we ook een doorgang aan de andere kant gemaakt, zodat we de boompjes makkelijk water kunnen geven. Deze put is echt de grootste van de 3 die op ons land staan, en er zit nog genoeg water in, dit in tegenstelling tot de andere 2 putten.

Ook weer het nodige snoeiwerk verricht. Dit maal in de hoek waar de oude appelbomen staan, en ook op het bovenste terras. Armen en benen zitten weer onder de schrammen van de bramen!

Omdat er nog steeds appels aan de bomen zitten, hebben we een rek gemaakt waarop we fruit kunnen drogen. Zowel appels als vijgen liggen nu te drogen in de zon. Hebben we van de winter ook nog wat van dit lekkers.

Afgelopen week op Facebook een filmpje gezet van onze olijven met daarbij de vermelding dat mensen olie kunnen bestellen bij ons. Nou dat hebben we geweten! Zo’n 35 bestellingen binnen gekregen. Als we in december in Nederland zijn zullen we het af komen leveren. Over een maand gaan we plukken en hopen dan genoeg olie te hebben! Wil je nog olie bestellen, laat het ons dan even weten. Zo als gezegd, in december komen we naar Nederland.

Na 2 maanden hebben we dan eindelijk een buurman gezien en gesproken. Het is de buurman die zijn land met zijn paard bewerkt. Hij spreekt redelijk frans, want hij heeft vroeger 8 jaar in Frankrijk gewerkt. Natuurlijk fijn om ook nog te kunnen communiceren. Hij kwam later die ochtend pruimen van zijn land brengen!

Naast het snoeiwerk en planten van nieuwe boompjes is Ton ook begonnen met het maken van een compost wc. Met hout uit eigen eucalyptus bos!

We maken er 1 in het Mimosa bos en later nog 1 in het Elzenbos. Zodat als we gasten of vrijwilligers hebben, ze tenminste naar de wc kunnen gaan. We hebben ook een site aangemaakt op work-a-way. Een web site waar je vrijwilligers kunt vragen je te komen helpen. Zelf hebben we op die mannier ook in Griekenland en Sicilië gewerkt. Nu maar afwachten of we reacties krijgen. Tot zover weer een up-date van onze bezigheden.

De vakantie is weer voorbij en we werken ons weer in het zweet op het land.

Het was fijn om er even uit te zijn en ons lijf rust te gunnen. Ton heeft de koppelingspedaal cylinder weten te maken, en later bleek dat ook de oorzaak te zijn van de slippende koppeling! Dat scheelt een hoop werk. De Magirus reed weer als een zonnetje. Die laatste, de zon dus, was aan de kust ver te zoeken. Mist vanuit zee (zeevlam) hing tot een paar km landinwaarts. Het waren dus verkoelende dagen. Maar het was gezellig met de Duitse vrienden, Willie en Corinna.

Op de terugweg overnacht langs de Taag, bij een mooi kasteel.

Regen is er nog steeds niet gevallen en de temperaturen zijn hier op ons land nog altijd boven de 30 graden. Aan de niet groenblijvende bomen kun je zien dat de herfst in aantocht is. Een enkel geel blaadje  is zichtbaar.

Het grondwaterpeil is flink gezakt. Er zit in de putten nog een bodempje water en de vijver is droog gevallen. De schildpad is nergens te bekennen. Voor ons wel dé gelegenheid om al het vuilnis wat in de vijver lag op te ruimen…..we haalden er wel 20 vuilniszakken uit! Ongelooflijk wat er allemaal in lag; heel veel plastic, in de vorm van margarine kuipjes, water-en colaflessen, medicijnen in strips verpakt, allerlei doosjes. Heel veel kleding en schoenen, van flipflop tot laarzen met hoge hakken. Het was nog een soort van luguber om al die kleding te ruimen, bang toch opeens nog een ledemaat tegen te komen in een winterjas…. Gelukkig was dat niet het geval. Er lagen dekens, een printer, kapotte partytenten, telefoonboeken, ja echt allemaal van die dingen die je in je waterreservoir dumpt!

We zijn weer volop met de snoei van de olijven bezig, ter voorbereiding van de oogst. Dit werk bestaat nu vooral uit het verwijderen van dode taken en het wegsnoeien van wildgroei onder de boom. Ook het stuk grond onder de boom moet vlak zijn, dat is straks prettig als de netten eronder komen te liggen.

Deze blog op mijn telefoon geschreven, want gisterenavond bleek mijn laptop opeens dood te zijn (boer zoekt vrouw, via BVN dus maar op de tablet gekeken). Gebeld met de Apple helpdesk, en ik kan naar Coimbra of naar Cacares in Spanje om hem te laten repareren. Dat wordt dus een dagje uit!!

Vergeet ik nog helemaal de afloop van het muizen mysterie te vertellen….. We hadden onderweg dus toch een muis in de wagen…..vrat aan de chips en groenten. Dat wil je natuurlijk niet, dus op zoek naar een diervriendelijke val. Helaas niet gevonden, dus toen toch maar de onvriendelijke val neergezet, en na 1 nacht was het einde muis. Bij terugkomst, bleek de pantoffel van Ton verdwenen te zijn( waar het nest jonkies in zat), we vonden hem later leeg verderop in het land. Vermoedelijk heeft een vos een lekkere snack gehad. Helaas voor de muizenfamilie…..RIP.

Eind augustus, begin september staan in het teken van verschillende verjaardagen. Zo werd mijn moeder op 31 augustus 90 jaar. Wat een leeftijd! Ragna, Ton zijn eerste kleinkind vierde op 8 september haar eerste verjaardag en ik ben vandaag ook weer een jaartje ouder geworden. Genoeg te vieren dus.

Mijn moeder heb ik de dag voor haar verjaardag verrast, door opeens voor haar neus te staan, ach wat was dat mooi en wat was de verrassing groot!

Een paar heerlijke dagen met mijn ouders doorgebracht.  En nee, ik ging niet met de trein, maar vloog even heen en weer, alle CO2 uitstoot ten spijt. Gelukkig heeft Ton tijdens mijn afwezigheid een beetje hiervan gecompenseerd door een sinaasappel-en mandarijnen boom te kopen, 2 nieuwe aanwinsten op ons terrein.

Voor ik naar Nederland ging is op ons terrein de weg naar het dal aangelegd. Alex is 2 dagen met zijn tractor bezig geweest. Wij zijn erg blij met het resultaat.

Nadat er wat regen was gevallen durfden we het aan om met de auto naar beneden te rijden. De nattigheid zorgde ervoor dat het zand wat harder werd. En nu kunnen we dus naar “ons werk” met de auto! (zie filmpje)

Afgelopen tijd veel aandacht aan de olijfbomen gegeven, want de oogst tijd komt dichterbij, dus de voorbereiding hierop is hard nodig. Ook varens weggeknipt rond de walnoten boom en een appelboom die ernaast stond. Want tegen de tijd dat de walnoten gaan vallen, moeten we ze natuurlijk wel terug kunnen vinden. De eerste vijgen zijn ook rijp, mierzoet, maar erg lekker! Ook zaten er toch wat hazelnoten aan de hazelaar, en natuurlijk oogsten we dagelijks nieuwe bramen, peren en appels. Ja, het is een enorme rijkdom!

De ergste hitte is gelukkig achter de rug, zodat we nu ook in de middagen wat kunnen doen. s’Morgens is het soms mistig wat natuurlijk mooie plaatjes oplevert.

Maar na 6 weken werken is het tijd voor een kleine vakantie. Corinna en Willie waren onze eerste vrienden die op bezoek kwamen. We zijn met hun een dagje de bergen in geweest, en hebben de Torre, de hoogste berg van het vaste land van Portugal, bezocht. Blijft altijd fijn om weer in de bergen te zijn, en gelukkig is het maar een uurtje rijden bij ons vandaan. We lunchten in Covilha bij een heerlijk vegetarisch restaurantje, 1 om te onthouden en zeker nog eens naar terug te keren!

Gisteren hebben we onze truck weer rijklaar gemaakt, hetgeen nog niet meeviel na weken stilstand. ’s Morgens ontdekte Ton een aangevreten pakje shag en we vonden muizenkeutels…..dus op zoek naar het beestje….en ja hoor, er zat zowaar een heel nest in Ton zijn pantoffel!! We hebben de pantoffel buiten neergelegd en hopen dat moeder muis haar kroost daar terug vindt en niet met ons mee is gereisd naar de kust! Deze zoektocht had wel als resultaat dat alles onder de banken weer goed schoon is, en de dingen die we niet nodig hebben, achter gebleven zijn.

Gisterenmiddag dus vertrokken richting de kust, waar we nog een aantal dagen met Willie en Corinna zullen doorbrengen. We overnachtten in Serta, daar waar we eerder dit jaar geweest zijn bij het kleine festival, en daar waar Lotte ’s nachts in het water verdween. En of ze het herkende, of het rook, ze was echt niet happy daar, wilde de auto niet uitkomen!! Gelukkig zijn we vandaag doorgereden en zijn nu bij de kust, waar ze het helemaal naar haar zin heeft.

De koppeling heeft onderweg niet geslipt, maar er is wel een ander probleem met de koppeling. Ton wilde hem ontluchten, wat niet meer lukte…..gevolg; er moet een nieuwe koppelingspedaal-cilinder in! Gelukkig hebben we een reserve bij ons, weliswaar niet geheel hetzelfde, dus eerst proberen op maat te maken, en dan plaatsen……

Wordt vervolgt……

Vanavond in elk geval lekker uit eten ter ere van mijn verjaardag!

 

Het is alweer een maand geleden dat we bij de notaris onze handtekening zette en eigenaars werden van Quinta Arrancada. Dat betekent ook dat we al een maand aan het werk zijn op ons stukje Portugal.

Vanwege de warmte werken we meestal alleen in de ochtend, want ’s middags lopen de temperaturen vaak op tot rond de 35 graden, echt te warm om iets te doen. Het is dan goed toeven in 1 van de hangmatten. De 1 hangt in het dal onder de hazelaar, de andere in het eucalyptus bos. De eerste hangt meer in de schaduw, en bij de andere vang je wat meer wind. En natuurlijk gaan we ook nog regelmatig naar het meer voor een verfrissende duik. Lotte houdt niet van zwemmen, maar als we haar meenemen aan de riem het water in zwemt ze met ons mee. En natuurlijk is het ook verkoelend voor haar. Soms gaat ze aan de rand van het meer in het water liggen of zitten.

Wat hebben we zoal gedaan? Natuurlijk posten we regelmatig berichtjes op Facebook, maar voor degene die dat niet hebben, zetten we onze avonturen en vondsten hier nog even op een rijtje.

Verrassingen zijn er nog regelmatig. Na de vondst van de grote waterput in het dal, hebben we de boel daar flink gesnoeid, en heeft Ton er een kleine moestuin aangelegd. We ontdekten in Fundao een zaak die groente plantjes verkocht, dus staat er nu sla en spitskool in de tuin. We kregen wat peperplantjes mee, gratis, want die zagen er niet meer zo best uit. Ook courgettes, komkommers en bietjes, die Ton heeft voor gezaaid hebben een plekje gekregen in de moestuin.

Langs de rand in het dal ontdekten we 3 hazelaars en ook een walnoten boom. Heerlijk!! Doordat veel overwoekerd is door bramen, zien we soms hoog in de bomen druiven hangen. We hebben een fruitplukker gekocht, die bijna 3 meter lang is, dus hopen zo wat hoog fruit te kunnen bemachtigen. De appels zijn inmiddels ook rijp, en dat zijn er zoveel, dat er een sapcentrifuge is aangeschaft en we regelmatig een liter appelsap maken. En natuurlijk zijn er volop bramen. Die om het huisje heen zijn eindelijk allemaal gesnoeid, maar er wachten ons nog veel meer uitdagingen.

Op het terras waar we de tent hebben staan, stonden ook heel veel bramen…..hoppeté de schaar erin, en wat een verrassing na een uurtje knippen; er komt weer een put te voorschijn, met water !! Weliswaar een kleine put, maar toch!  Deze put ligt een paar honderd meter bij de laatst gevonden put vandaan, die in het dal ligt.

Ook het eerste terras is volledig overwoekerd met bramen, zo ook een hele oude vijgenboom en nog 2 olijfbomen. Deze moeten ook nog bevrijd worden. Natuurlijk plukken we de rijpe bramen voor de snoeischaar erin gezet wordt. Het fijne is dat we zo bij alle lekkere, anders onbereikbare, bramen kunnen komen!!  Ook worden delen van het ingenieuze water systeem zichtbaar; diepe geulen, waar vermoedelijk water in zal staan in de wintermaanden, al dan niet verbonden met een put.

Van de week hebben we een opvouwbare caravan gekocht, ja heus, 1 die je helemaal in kan klappen tot formaat vouwwagen. Een mooi onderkomen voor gasten en vrijwilligers in de toekomst. Gekocht van Nederlanders die hier een klein half uurtje rijden vandaan wonen. We hebben gezien hoe het ding afgebroken (opgevouwen) werd, dus aan ons om nu het bouwpakket weer in elkaar te zetten. Een helse klus kan ik je zeggen. Dat was het ook om het ding op het onderste terras te krijgen. De kleine 400 kg die het karretje woog had zo zijn eigen route bedacht naar beneden….er was geen houden aan. Dus het met de auto geprobeerd, die zakte weg in het zand, dus vervolgens nog een middag bezig geweest om die weer uit te graven! Tja, onze Nissan is geen 4 weel drive!

Ook wordt er nog aan de olijfbomen gewerkt. De onderste uitgroei wordt verwijderd, en het veld achter onze truck is al flink opgeschoond. Gemaaid, oud snoeihout verwijderd, en ook de brem die overal de kop opsteekt gesnoeid.

Dit weekend komt er een Engelsman met zijn tractor een poging doen om een weg naar het dal te maken, 1 waar we overheen kunnen rijden, en die niet weggespoeld zal worden door regens later in het jaar. Ook zal hij wat stukken gras maaien in het dal. Hierover de volgende keer meer.

We zijn toch wel erg blij met Facebook. We hebben ons aangemeld bij diverse sites waar dingen uit deze omgeving opstaan en waar mensen vragen kunnen stellen, of dingen verkopen. Zo zijn we dus aan de caravan gekomen en aan degene die hier het weekend de weg aan komt leggen. Op deze manier leren we ook mensen kennen in de buurt en weten we waar evenementen zijn. Deze laatste beginnen echter zo laat, dat we er nog niet toe gekomen zijn er naar toe te gaan. (We liggen om 23 uur echt plat!)

Inmiddels alweer een week of twee op ons nieuw verworven stukje planeet in Portugal en tijd voor een updeetje. Na de plichtplegingen bij de notaris, de benodigde handtekeningen en het overhandigen van een cheque als betaalmiddel togen we-met het inmiddels aangeschafte ruime assortiment aan tuingereedschap- naar ons nieuwe stekkie. Dag 1 draaide de bosmaaier non-stop, om de lange oprit begaanbaar te maken en een open plek te creëren voor ons rollend huis. “We gaan beginnen!”

De behuizing (huisje kun je het niet noemen, opstal past beter) heeft een schoonmaak-en opfrisbeurt nodig, die willen we gebruiken als opslag voor gereedschap, huisraad en ander onheil en wat voedselvoorraden. Er huist een vleermuis en een zwaluwechtpaartje in. De vleermuis houdt het na 2 nachten voor gezien, en zoekt zijn heil elders. Het zwaluwpaartje houdt het iets langer vol (hadden een nest binnen), komen na 4 dagen met een bevriend zwaluwpaartje nog eens luid kwetterend kijken en overleggen , en besluiten daarna ook dat het nu te druk is binnen. Wel wat zielig, het nest bevatte ongetwijfeld eieren van het tweede broedsel deze zomer en voor een herstart inclusief nieuw nest bouwen is het nu te laat in het seizoen…Ze hadden best mogen blijven, de deur staat altijd open.

De eerste dagen zijn warm , maar aangenaam, de ochtenden gebruiken we vooral om bramen te snoeien rond het dichtgegroeide huisje, en eh bramen snoeien en bramen snoeien. Nog een lange lange weg te gaan en uiteraard komen we niet ongeschonden uit de strijd…. vol krassen en schrammen.

’s Middags verkennen we vaak het terrein, 7 hectare is groot! Behalve de 150 olijfbomen “boven” op het droge terrein, vinden we in de groene vallei beneden veel fruit, appels, peren, vijgen. Er is een eucalyptusbos, een mimosa-bos en een heus groen elzenbos(in wording) waarin het koel en hartstikke donker is, zo dichtgegroeid is het.

Water; Op het terrein is op het hoogste gedeelte een vijver/bassin van pakweg 80m2, volledig omgroeid met wilgen, nu nog voor pakweg 40% gevuld. Leuke ontdekking , er huizen moerasschildpadden in! Minder leuk is dat de laatste bewoners die een jaar of 15 geleden vertrokken zijn de vijver als vuilstort gebruikt hebben….Hoe is het mogelijk hé, je tuinwatervoorziening! Annemieke en ik zijn al aardig bezig geweest met plastic ruimen, 10 vuilniszakken vol inmiddels en het begint er weer een beetje op te lijken. Ooit, in een ver verleden, is er vanuit die vijver (gevoed met regenwater in de winter?) een ingenieus watersysteem aangelegd naar beneden, met diverse bassins onderweg die dan volliepen. Nu veel overwoekerd en kapot, het schreeuwt om aandacht en herstel. Tevens is er beneden in de vallei een waterput, die wat lastig bereikbaar bleek ivm bomen, bramen , varens en dergelijke eromheen gegroeid. Maar ik heb me een weg weten te banen en de put gevonden. En yes, er zit water in! (en er groeit een gigantisch dikke wilg in de zijmuur… dat wordt abseilen met kettingzaag om die eruit te krijgen…. ). Als toetje vandaag een cadeautje: Annemieke kijkt wat op Google Earth om ons land nog een “van boven” te verkennen. “Ton! Ik geloof dat er nog een put is!” Het lijkt er inderdaad verdacht veel op, dus met de iPhone als GPS gaan we op zoek. Op de plek aangekomen, midden in een dicht wilgenbos…geen put. Hij zou hier toch moeten zijn. Even verderop in de struiken een muurtje, overwoekerd met 2 meter hoge varens. Jungle experienced als we zijn werken we ons erheen, en ja hoor, daar is ie, een prachtige eeuwenoude waterput met…..jaaaaaaa, water! Wat een feest.  Komende dagen met snoeischaren, zagen en bosmaaier de boel maar eens vrij en bereikbaar maken.

En dan een paar dagen later met de neus in die gesmolten boter. Wij wisten natuurlijk al dat het in deze regio ’s zomers behoorlijk heet kan worden, maar op het net verschijnen verontrustende berichten over een aankomende heatwave in deze regio met temperaturen die evt kunnen oplopen tot 51 graden… Waaaat! 51 graden? Daarmee zou het Europees hitterecord van 48 graden in Griekenland verpulverd worden. We wachten het wat bezorgd af… 51 graden wordt het niet, maar een week lang ondergaan we temperaturen van pakweg 44 graden, en dat is heet, het beneemt je de adem. We zoeken oplossingen, kopen een airco op stroom (dat hebben we voldoende in de truck) , maar die geeft niet het gewenste resultaat. Je moet ‘m vullen met koud water uit de koelkast, maar dat is binnen de kortste keren weer warm bij deze temperaturen (in de truck is het nog heter dan buiten, aluminium bak, en de koelkast draait volle toeren dus die geeft extra veel warmte af). We verhuizen voor de nacht naar onze tent, die we gelukkig meehadden. Dat is iets beter, maar zelfs daar is een laken te warm om onder te liggen, dus bloot , zonder deken en een waaier voor wat koelte. Voor de dagen vinden we troost in het prachtige stuwmeer vlakbij, 5 minuten rijden. Kano mee, stukje peddelen en in niemandsland op een fijn strandje komen we de middagen goed door, iedere 10 minuten een plons.

Soms werd de idyllische rust bij het meer ernstig verstoord door blusvliegtuigen wegens bosbranden in de regio. Imposant was het wel, zo vlak voor je neus!

Drinkwater; In het begin haalden we nog mineraalwater bij de Lidl, 6 literflessen, kost geen drol, maar al dat onnodige plastic staat ons zo tegen. Er bleek een publieke waterkraan in ons dorp Ninho do Acor. Daar alle jerrycans en flessen gevuld, maar het smaakte teveel naar chloor, brrrrr. Een van de makelaars had ons ooit een tip gegeven over een goede waterbron, die bleek 2 dorpen verderop. En jaaaa, heerlijk water, de hele buurt blijkt er te halen. Wat een rijkdom!

We hebben intussen een extra autootje, Annemieke schreef er al over in de vorige blog, een oersaaie Nissan Almera (maar het zou  nog erger kunnen, een Volkswagen Jetta bijvoorbeeld), maar wat zijn we er blij mee. Niet meer voor ieder wissewasje met onze 10-tonner op stap. Die laatste baart ons inmiddels ook wat zorgen. Tijdens een van de laatste ritten begint de koppeling flink te slippen heuveltop…. Slecht nieuws, een nieuwe koppelingsplaat, drukgroep en druklager zal erin moeten, flinke operatie. Moet ’t ook nog zien te vinden, de Magirusclub kon ’t niet leveren. Efkes moet ie het nog volhouden want in september willen we graag nog even een zon, zee en strand-vakantie houden aan de kust. Gaat vast lukken. Daarna dan de grote operatie (want Marokko lokt deze winter).

De hitte is gelukkig weer voorbij, we hebben de draad weer opgepikt en we kunnen eindelijk weer wat doen. Wat een zegen, ik ben al niet zo’n geduldskunstenaar, laat staan het kunnen accepteren van de “niks-doen-modus”. Een goede les daarin was die hittegolf wel. Voor een echte moestuin zijn we al te laat in het seizoen, maar helemaal laten kon ik het toch niet en heb in ieder geval wat rode bietjes voorgezaaid (die mooi opgekomen zijn) en een papayaboom geplant.

Verder plannen en fantaseren we er lustig op los. Een toilet en douche moet er komen, voor gasten. Annemieke wenst zich een buitenkeuken als verjaardagscadeautje (aiai, dat wordt aanpoten) en we maken plannen voor het te creëren voedselbos beneden in de groene vallei. Dit epistel is al zo lang geworden, de lijst van te planten bomen en struiken kan er ook nog wel bij. Komt ie: Olijf, Druiven, Div Appelsoorten, Peren, Kersen, Vijgen, Honingbes, Moerbei, Nashi-peer, Kumquat, Bamboe, Abrikoos, Perzik, Amandel, Avocado, Sinaasappel, Mandarijn, Citroen, Banaan, Rode en zwarte bes, Blueberry, Kruisbes, Framboos (nee, GEEN Bramen!), Aardbei, Papaya, Kiwi, Walnoot, Hazelnoot, Mango, Pistache, Cactusvrucht, Granaatappel, Rabarber, Taybes, Tamme kastanje, Mispel, Krenten, Passiefruit. Tips voor andere boom-en struiksoorten welkom!! Er staat natuurlijk al het een en ander aan fruit-en andere boomsoorten dus we hoeven niet helemaal op nul te beginnen en dat is fijn. De grond is geweldig daar in de vallei. Al 15 jaar is er niet gemaaid, de bloemen en grasweide is op de bodem bedekt met een fijne laag humus van afgestorven plantenresten van de voorgaande jaren. We gaan dus niet ploegen of frezen. Stiekem denken we ons al in een mooi bos met kronkelpaadjes met noten en fruit all over. Mensen kunnen komen en plukken, zeg 5 euro per gevulde mand. (idee hebben we uit Marokko, daar staan buiten bij de groente en fruitwinkels van die plastic afwasteiltjes. Daar doe je in wat je hebben wilt; aardappels, tomaten, sinaasappels enz enz. Bij de kassa wordt het geheel in 1 geheel gewogen . Niks alles apart. Kost pakweg 40 cent per kilo. Geweldig toch!). Zo, updeetje zit erop, chapeau voor de meelezers. Niet voor iedereen even leuk denk ik, maar dit wel: think big, leg de lat hoog! Herman Brood maakte er ooit een fijn liedje over.

Bisoux,  Ton

 

Het is al weer even geleden dat we wat van ons hebben laten horen. We hebben het dan ook een soort van een beetje druk gehad.

Ton kwam de 15de juli terug uit Nederland na een vermoeiende 3 daagse treinreis. Iets wat niet voor herhaling vatbaar is gebleken. Behalve dat het erg kostbaar was, was het ook zeer vermoeiend. Gelukkig heeft hij van zijn verblijf in Nederland erg genoten, dus dat maakte alles wel weer goed. Nadat ik hem had opgehaald van het station, hebben we samen nog een dagje aan het meer doorgebracht. In de tijd dat Ton in NL was, heb ik me ook niet verveeld, zie de fotootjes hieronder.

De volgende dag zijn we naar Évora gereden. Dat bleek een prachtige en knusse stad te zijn, met vele pleinen en terrassen. Een aantal kerken bekeken en de kapel van botten, beetje luguber, maar ook boeiend. Als je de kapel binnen loopt staat op de poort waar je onder doorgaat de volgende spreuk;‘nos ossos que aqui estamos pelos vosso esperamos’ – onze botten die hier zijn wachten op die van jullie’.  De kapel dateert uit de 16de eeuw. Er waren toen 42 klooster begraafplaatsen en dat waren er teveel dus die moesten geruimd worden. Men wist niet wat te doen met al de beenderen en bouwde er dus een kapel van. Er zijn ruim 5000 beenderen in verwerkt.

Vervolgens zijn we op bezoek geweest bij onze Engelse vriend Les,5 jaar geleden in Marokko ontmoet, die sinds dit jaar in de Alentejo woont. Een prachtig huis op een schitterende plek bij een stuwmeer. Genoten van zijn gastvrijheid en hij heeft ons natuurlijk wat van de omgeving laten zien, zoals de oude stad Vila Viscosa, waar nog een oude stadsmuur is en het oude koninklijk paleis. Vanaf een uitzichtpunt kon je naar Spanje kijken. Deze plaats had ook een mooie sobere kerk met muren vol oude Portugese handgemaakte tegels, echt prachtig!

Na een paar dagen bij Les te zijn geweest, zijn we doorgereden naar Hugo, een mede vrijwilliger van de camping in Noord Portugal, die toevallig daar in de buurt op een huis van Nederlanders aan het passen was. We zijn met hem en de honden (hij heeft er 2) naar het meer in de buurt geweest, wat 80 km lang is en grotendeels tussen Spanje en Portugal ligt. Lotte was bijna zover dat ze ook zelf ging zwemmen, maar het bleef uiteindelijk toch bij pootje baden, wat haar gelukkig ook al verkoeling gaf.

De Alentejo is een erg droog gebied. Er groeien hoofdzakelijk steeneiken, verder ziet het land lichtbruin van de droogte. Tot onze verbazing vonden wij een plek die wel een oase leek in het kurkdroge landschap, een heerlijk meer, met groene varens en rondom geknotte essen. Er waren veel vogels in en rond het water. Een heerlijke rustige plek, met grazende koeien achter ons en opspringende vissen in het meer. Naast enkele vissers was het er vrijwel uitgestorven. ’s Avonds kwam er nog een oud boertje langs die op zijn tractor en vergezeld door 2 honden, zijn kudde schapen uitliet. De 2de dag stopte hij om een praatje te maken. Dan is het toch wel erg jammer dat je de taal niet kent. Zodra de zon onder ging kwamen tientallen zwaluwen over het meer vliegen om zich te goed te doen aan de muggen.  Het was jammer dat we na 2 dagen echt verder moesten, want we hadden immers een afspraak de 25ste in Castelo Branco met de makelaar en de notaris.

 

Onderweg naar Castelo Branco kregen we pech met de Magirus. Ton had het eerst nog geprobeerd een beetje te verhelpen met de welbekende duct-tape, maar helaas was dat toch niet afdoende. We hadden een inwendig lek bij de motorrem, waardoor het gaspedaal zijn druk verloor.Door het drukverlies sloot een klep in het uitlaatspruitstuk en valt de motor dood. Beetje technisch en ingewikkeld om uit te leggen, maar uiteindelijk van de weg gegaan, en in een weiland beland waar we in de zinderende hitte de cabine voorover kantelden, zodat Ton de boel toch heeft kunnen verhelpen. We hebben nu alleen geen motorrem meer. Deze gebruik je met name bij afdalingen als extra rem, zodat je de gewone remmen wat kunt sparen. We moeten dus opzoek naar een nieuwe.

De 25ste dan eindelijk trotse eigenaren geworden van een kleine 7 hectare Portugees land. We hadden al wat tuingereedschap gekocht voor we ernaar toe reden dus de volgende morgen konden we meteen aan de slag. Ja, alleen in de ochtend, want het is hier ruim 30 graden, en in de middag is het echt loeiheet. We zullen dus moeten wennen aan vroeg opstaan, ’s middags warm eten, gevolgd door een siësta  en dan in de avonduren nog even wat werken. Gelukkig staat er wel bijna dagelijks een lekker windje wat het maakt dat het nog enigszins uit te houden is. Volgende week loopt het kwik op naar 40 graden, dan duiken we maar in het stuwmeer wat hier 5 minuten vandaan ligt. En om ons makkelijker te kunnen verplaatsen en niet voor elk wissewasje ons hele huis mee te moeten nemen, hebben we vandaag nog een vierwieler gekocht in de vorm van een 23 jaar oude Nisan Almera. Ziet er uit als nieuw en heeft weinig km’s op de teller, dus met een beetje geluk kunnen we hier nog lang plezier aan beleven.

Ton is gisteren vertrokken naar Nederland. Op het moment is hij in Parijs en morgenmiddag reist hij verder. Het is uiteindelijk ook gelukt om alle treinen voor de terugreis te reserveren, dus ik weet gelukkig dat hij de 15de terugkomt.

Maar even terug in de tijd, we waren gebleven bij de kust. Eén nacht stonden we ten noorden van Nazaré in een dennenbos. We pasten er maar net in met ons rollend huis. Het strand lag beneden aan de klif, wat een flinke afdaling was, maar dat was niet zo erg, omhoog klimmen was een ware uitputtingslag!

De volgende dag verder zuidwaarts gereden. We vonden een heerlijke plek, Foz, met een fantastisch strand. Hier zijn we een paar dagen gebleven. De bakker kwam langs en de visboer met verse vis en op een half uurtje lopen via een prachtige klif route was een dorp waar we wat fruit en groente konden kopen. Grappig om te zien hoe het camper publiek veranderd. Waren het in de winter- en voorjaars maanden vooral gepensioneerden, nu zijn het jonge mensen met kleine kinderen die op vakantie zijn.

Maar goed we moesten uiteindelijk richting Lissabon, want daarvandaan zou Ton vertrekken naar Nederland. Niet goed wetend waar we heen wilden kwamen we door de stad Mafra. We zagen al van verre een gigantische kerk (dachten we) boven de stad uitsteken. Toen we er vrijwel langs reden, zijn we de parkeerplaats opgereden, wat ook een camperplek bleek te zijn. De kerk bleek een eeuwen oud paleis te zijn en 1 van de grootste gebouwen van Europa. Een enthousiaste Nederlandse camperraar wist ons er van alles over te vertellen. Nieuwsgierig geworden besloten we om het paleis te gaan bezoeken. Om de beurten ivm Lotte. Het was zeker het bezoeken waard. Het paleis bestond naast het pracht en praal gedeelte ook een abdij, waar de franciscanen leefden. Een bizar contrast. En in het midden van dit alles was de basiliek gebouwd. Die middag ging het regenen en besloten we om niet verder te rijden.

Heel Mafra, (en ook vele andere plaatsen in Portugal), rook zoet. De vele  linde’s stonden in bloei en verspreidden een heerlijke geur.

De volgende dag reden we om Lissabon heen, over de gigantisch hoge brug (ik durfde niet naar beneden te kijken) naar Almada, een druk toeristisch strand ten zuiden van Lissabon, vol strandtenten. We konden het niet laten om te gaan eten in een visrestaurant. We bleken echter naast een uitgaanstent te staan, waar de muziek tot een uur of 5 ’s morgens heel hard klonk. Deze plek dus maar verlaten om een iets rustigere plaats op te zoeken.

We reden richting  Alcácer do Sal.  De camperplek was niet echt bijzonder en na de lunch zijn we doorgereden naar Grandola. Hier was een station, en aangezien Ton nog de nachttrein terug naar Lissabon moest reserveren, wat alleen op een station kan, gaan kijken of dat daar mogelijk was. Maar helaas, alles zat dicht. Mensen kopen hier hun tickets online, of in de trein. Dan moest hij het maar doen de dag van vertrek, in de hoop dat er dan nog plek zou zijn (wat gelukkig, bleek later, het geval was)

Opzoek naar een fijne plek voor mij om te staan tijdens Ton zijn afwezigheid, zijn we doorgereden naar de kust, die niet ver verwijderd was. We vonden een mooie plek aan de rand van het bos en na 5 minuten lopen kwamen we op een gigantisch strand met een zee met echte hoge golven.

Toch vond ik de plek niet echt fijn om in mijn eentje te staan. De volgende dag daarom een stukje terug gereden naar een stuwmeer; Barragem do Pego do Altar. Een mooi meer, en er zijn wc’s en warme douches (gratis)! Deze plek stond me wel aan, dus besloten om hier voorlopig te blijven. We hebben een vriendelijk Duitse buurman die hier al een paar dagen staat en ook nog even blijft. Deze buurman heeft ook een leuke hond, dus Lotte heeft ook een vriendje. Het is hier mooi en rustig.

(fotootjes volgen, verbinding is even erg slecht)

Ton heb ik gisteren naar het station in Grandola gebracht en is dus aan zijn 3 daagse treinreis naar Nederland begonnen. En ik vermaak met hier in de zomerse zon. Al is het natuurlijk wel even wennen alleen, na 14 maanden 24/7 samen te zijn geweest. (inmiddels eergisteren, want vanwege slechte internet verbinding was het niet mogelijk om de blog gisteren al te versturen)