Hoe is het toch mogelijk dat ik dit land niet eerder “ontdekt” heb. Ja, een jaar of 10 geleden, een dagje, op doorreis van Turkije naar Bulgarije. Zelfs daaraan bewaar ik goede herinneringen , vooral de waanzinnige lunch met gegrilde sardines en een onvergetelijke salade, ergens in een kustdorpje onderweg. Nu dus sinds ruim een week in dit prachtige land, wat een verademing, wat een lieve mensen, en iedere dag is er een verrassing. Nadat we met de veerboot aankwamen in Igoumenitsa zochten we een plek voor de nacht en kwamen via land-en zandweggetjes terecht bij een idyllische baai, met een smalle doorgang naar open zee. Wat 1 nachtje zou worden werden er 5, zo moeilijk was het er weg te gaan. Heerlijk glashelder zwemwater, een paar fijne mensen (reizigers) om ons heen, en als kers op de taart een buitendouche met zoet water. In het aangrenzende dorp op een paar kilometer kon ik boodschappen doen, op de motor, in het buurtwinkeltje. Altijd vriendelijk gegroet (“kalimera”) door de oude uitbaatster en haar klanten. Een plek om te blijven, eigenlijk, maar we waren eigenlijk nog maar net in Griekenland, en nieuwsgierigheid naar meer deed ons onze spullen pakken om verder te reizen. Een warm welkom , deze plek. Na 2 dagen via binnendoorweggetjes en de korte boottocht naar de Peloponnesos belandden we aan de noordkust van de Peloponnesos aan een fijn groot strand, met voldoende bomen voor wat schaduw, met een fijn temperatuurtje van 29 graden, heerlijk zwemmen en jawel, ook hier zo’n buitendouche. Het is schoon overal, ook onderweg langs de wegen. Terwijl we over zuid Italië nog schreven over de grote hoeveelheden vuilnis langs de weg, de vele kapotte en leegstaande gebouwen alsof er een oorlog had gewoed, blijken de Grieken goed voor hun land te zorgen. Ondanks de crisis, de enorme schuldenlast, de financiële drama’s en littekens zijn onderhuids, het volk niet gebroken.
Vanochtend zouden we dan verder, richting oostkust. De spullen gepakt, alles weer rijklaar (kastjes dichtgebonden, gasfles dicht, laatjes gebarricadeerd enz), klaar voor de start. Lotte zit al in de cabine, maar net voor vertrek krijgt ze een vreemde toeval. Een week geleden had ze dat ook al, toen slechts een paar minuten, nu ging het niet over. Trillen, achterpoten verstijft, kan niet lopen, een troebele blik, kotsneigingen. Niet goed, helemaal niet goed. Annemieke gaat het dorpje in op zoek naar iemand die een dierenarts weet. Ik blijf bij Lotte, inmiddels buiten op haar vachtje, bang haar te verliezen. Annemieke komt terug met een Griekse man op een brommer, het blijkt de uitbater van een nabijgelegen restaurantje. Hij heeft vrienden gebeld en weet waarheen, nl de volgende wat grotere plaats. ” Follow me” wijst hij naar de truck, en brengt ons zo naar een 5 km verderop gelegen drukke plaats bij een dierenarts. Het is de binnenstad, smalle straatjes, en parkeren wordt lastig. Hij wenkt me naar buiten, samen tillen we een geparkeerde scooter aan de kant, nood breekt wetten. De vrouwelijke dierenarts spreekt helaas geen Engels en is duidelijk niet capabel ons echt te helpen, ’t is meer een dierenwinkel, maar verwijst ons heel verstandig en gelukkig naar een andere arts in de buurt. Lotte loopt inmiddels weer, zij het wat wankel. De brommerman die ons hier bracht zegt tot ziens , ik bied hem in de haast en consternatie nog 20 euro aan maar daar wil ie niks van weten. ” kom maar langs in m’n taverne als jullie zin hebben” . (die 20 euro steek ik in m’n zak (denk ik) en blijk ik later verloren, komt ’t vast ook goed terecht). Het zoeken naar het adres van de volgende dierenarts wordt ons onderweg ongevraagd gemakkelijk gemaakt door een oudere man die ons aanspreekt waar we naar op zoek zijn. Zo vinden we het snel. Aldaar wordt gelijk adequaat gehandeld. Eerst wat vragen over Lotte, dan de symptomen , dan bloed afnemen, temperatuur meten enz. Ze heeft koorts, krijgt div medicijnen. De bloedonderzoekuitslag komt pas zondagavond, die stuurt ie ons per mail op. Preventief krijgen we antibiotica mee, en epilepsie pillen, mocht de uitslag zondag daar op wijzen. Lotte is nu (een paar uur later) gelukkig weer de oude. We besluiten weer terug te gaan naar de strandplek en vandaag niet meer te rijden. Maar de truck moet de stad nog uit, een wirwar van kleine straatjes en we raken verstrikt. Kunnen een bocht onmogelijk halen. En weer die Grieken he, in plaats van te mopperen dat we alles blokkeren (let wel, druk centrum) wordt aan alle kanten geholpen, zelfs paaltjes (een soort Amsterdammertjes) worden opzij gebogen om ons doorgang te verlenen. En ja hoor, het lukt pffffff kletsnat van het zweet. En dan komen we weer terug aan ons plekje aan het strand. Vanochtend nog leeg, nu vol met wel 50 schoolkinderen , met plastic zakken, zwerfvuil opruimend. Wat een land!! Krijg er haast kippenvel van. Samen is hier echt samen, zelden zo ervaren op mijn reizen. Daar kan menig land nog een puntje aan zuigen. xx Ton
Wat een bof al die helpers. Maar minder voor Lotte. Hoe is het nu? Zou ze met al dat gescharrel buiten iets verkeerds gegeten hebben? Veel sterkte met dat grietje. Ja,,zo,n tocht met een hoop tegenslag,, vastzitten of te kleine straatjes noem ik altijd natte kruizen routes. En wat fijn als je dan weer op zo een mooi stekkie uit kan rusten. Nu op naar het volgende avontuur,,met een gezonde Lotte. Liefs van ons uit 1 van de mooiste dorpen route. PS… Die foto vanaf het dak gemaakt ?? Groetjes. ???
Hallo Annemieke en Ton.
Zit ik eerst te genieten van jullie avontuur en dan komt het verhaal van jullie Lotte. Wat voel je je dan machteloos . Je kan even niets doen alleen zorgen dat je snel goede hulp kan krijgen. Ik hoop dat jullie zondag een goede uitslag gaan krijgen , en wat super fijn dat de mensen daar zo behulpzaam zíjn. Geef Lotte maar een dikke knuffel van mij. Voor jullie ook een dikke knuffel uit Noordwijkerhout.