Ton schreef het al in de laatste blog; uitwaaien en afkoelen in de bergen. Dat hebben we inderdaad gedaan. Nadat we de laatste bankzaken geregeld hadden zijn we noordwaarts gereden richtig de Serra da Estrela. De eerste nacht verbleven we nog ten zuiden van het gebergte, net voor de plaats Paul, een simpele overnachtingsplek, maar gelegen bij een prachtige rivier met zwemplek en watervallen.
De volgende dag doorgereden naar Unhais da Serra, een levendige plaats in het zuiden van de bergketen. Een mooie camperplek op loopafstand van het dorp, met toiletten en buitendouche. Hier heerlijk 2 dagen gestaan alvorens we echt de bergen in gingen. De weg die onze routeplanner aangaf, was een kronkelweg naar boven. Na al een flinke afstand afgelegd te hebben werd de weg opeens onverhard. Ton zette meteen zijn hakken in het zand….geen goed plan, maar ja, ik reed en had ook geen zin om de hele slingerweg weer terug naar beneden te moeten rijden, en keren was onmogelijk, dus langzaam de onverharde weg met hier en daar kuilen opgereden. Ik zat aan de afgrond kant en durfde echt niet naar beneden te kijken. Alle aandacht bij de weg. Keren bleef onmogelijk, tot we bij een breed stuk kwamen. Daar geparkeerd en gaan lopen om te zien hoelang de weg nog onverhard bleef. Een paar honderd meter verderop werd hij weer breed en geasfalteerd. Ton was nog niet overtuigt, bang dat het later weer smal en onverhard zou worden. Gelukkig kwam er een auto aan, en aan deze meneer gevraagd hoe de weg verderop was. Hij verzekerde ons dat het prima te doen was. Dus ingestapt en verder gereden en inderdaad de weg bleef prima. Onze trouwe Magirus vond zijn weg steeds verder omhoog en wij genoten van het adembenemende uitzicht. Wat zijn de bergen toch imponerend! Toen we bijna bij de top waren zagen we Maria uitgehouwen in een enorm rotsblok; prachtig!
Natuurlijk ook even bij de sneeuw gestopt, waar Lotte zich weer even uit kon leven en afkoelen.
We hadden op de park4night app een mooie overnachtingsplek uitgezocht en bedacht dat we de komende dagen een mooi rondje door de bergen konden rijden. Dat pakte echter anders uit. Onze Magirus was te groot voor de route naar de eerste plek waar we wilden gaan staan, dus op naar een volgende plek. Na een flinke afdaling hier aangekomen. Echter deze plek lag te dicht bij de weg, dus na een pauze de volgende berg weer beklommen en opzoek naar plek nummer 3 van die dag. Deze lag in een prachtige vallei, naast een mooie rivier. Op de plek stond echter een mega grote camper breeduit geparkeerd. Niet echt aantrekkelijk om bij hem in de “voortuin” te gaan staan. Nog een eind gelopen om te zien of er verder langs de rivier nog plek was, maar helaas. Dus op naar de volgende plek dan maar. Onderweg hiernaar toe hoorden we een knal…..klapband? Gestopt en de banden gecontroleerd, maar er was niets te zien. Dus verder de berg op om uiteindeljk bij plek 4 aan te komen. We bleken aan de andere kant van de berg te staan, waar we die ochtend geweest waren. Het hele rondje waar we een paar dagen over wilden doen, dus in 1 dag afgelegd!
De overnachtingsplek was prima, met een prachtig uitzicht en aan een groot stuwmeer. Er zijn trouwens heel veel stuwmeren in de bergen.
De volgende morgen besloten om de bergen te verlaten en wat meer land inwaarts te rijden naar een ander groot stuwmeer. Helaas wachtte ons een onaangename verrassing; de knal die we gisteren hoorde, bleek toch van een band afkomstig te zijn; lekke voorband! Dus we moesten eerst de band verwisselen alvorens verder te kunnen rijden. Het reserve wiel van de cabine getakeld, een zware klus! Vervolgens de band verwisseld en daarna met al onze krachten de kapotte band weer op de cabine geplaatst, pffff het was gelukt!
Op naar onze volgende plek, een mooi stuwmeer op de grens van het Serra da Malcalta, een gebergte aan de grens met Spanje. We hebben heerlijk gezwommen in het meer. De volgende dag wilden we Monsanto bezoeken. Dit schijnt 1 van de oudste plaatste te zijn in Portugal. We konden echter geen goede parkeerplek vinden in de buurt van de plaats. Een hele steile klim naar Monsanto zou het gevolg zijn, want het plaatsje ligt op een steile heuvel. Aangezien het ruim 30 graden was, hebben we dit bezoek uitgesteld naar een later tijdstip en zijn we doorgereden naar een camping in de buurt van Idanha-da-Nova. Een camping met zwembad en aan het meer gelegen. Heerlijk wat een verkoeling!!
De volgende dag wederom naar Castelo Branco om te zien hoe het stond met onze overboekingen naar de Portugese rekening. Het geld van mijn Nederlandse rekening was gearriveerd, maar nog niet van onze Franse rekeningen. Later bleek dat geld nog niet eens ervan af geboekt te zijn! Dus de bank maar weer eens gebeld….nee, je mag hooguit eenX bedrag per keer overboeken en ook nog eens een beperkt maximum bedrag per dag……konden dat dus weer opnieuw gaan doen. In plaats van dat ze je een berichtje sturen dat het niet kon op de manier zoals wij dat deden….nee joh!! Franse banken gaan echt niet met hun tijd mee.
Ook bij een bandenboer een nieuwe voorband erop laten zetten, dit was binnen 15 minuten gepiept! Rijden weer met een veiliger gevoel rond, nu de hele oude reserveband weer op het dak ligt!
Na een nachtje in Castelo, op de reeds bekende parkeerplaats, zijn we de volgende dag naar Serta gereden waar een muziek festival was. Een kleinschalig festival aan de oever van de rivier. Mooie muziek gehoord, veel folk . Helaas waren er op vrijdagavond weinig mensen, zaterdag was het drukker. Ons lukte het niet om alle bands te bekijken, want het ging door tot in de vroege uurtjes. Lotte vond de harde muziek niet fijn, wat jammer was, want ze had volop ruimte en vriendjes om mee te spelen, maar ze vond het allemaal maar niets, dus haar vroegtijdig beide avonden naar huis gebracht. De 2de avond was ze best lang alleen geweest, dus erg blij toen wij tegen 1 uur thuiskwamen. Toen ik haar nog even uitliet, ging ze er opeens als een speer vandoor, vermoedelijk een kat gespot. Ze kwam echter niet terug toen ik haar riep. Na een tijdje gaan kijken en toen bleek het pad te eindigen in water, deel uitmakend van de rivier!! Vermoedelijk was ze met een harde plons daar in terecht gekomen. Ze was in geen velde of wegen te zien. Ton er bij gehaald en gaan zoeken. Om aan de overkant van het water te komen moesten we eerst omhoog klimmen, om een huizenblok heen om vervolgens door varens, brandnetels en bramen ons een weg te banen naar de oever van de rivier. En daar zat ze, achter een muur, apathisch onder een struik. Ze reageerde niet op haar naam, was echt in shock. Ton heeft haar opgetild, over de muur en we zijn onze weg terug gegaan door alle prikkels. Thuis dook ze meteen de mand in, en de volgende dag leek alles ok met haar. Toen we de cabinedeur open hadden gezet om te gaan vertrekken, zat ze er heel snel in. Normaal moeten we haar een kontje geven, maar nu was ze er zelf snel in gaan zitten, toch blij om die onheilsplek te verlaten!
Nu zijn we aangekomen bij de kust. Heerlijk 10 graden koeler en Lotte kan weer spelen en graven op het strand met haar bal…happy dog, happy us!!
Mooi om jullie belevenissen te lezen..gr harma
Jullie zullen niet die ontzettend mooie plekjes vinden. Schitterend… Ach die arme Lotte, hopelijk is ze nu niet meteen bang voor water. Jullie hebben nu echt vakantie zeg. Geniet, geniet. Hier nu weer koud 14 tot 16 gr. Bij jullie dus veel aangenamer.. Zwem ze… Liefs XX