Een avontuur in een avontuur

 

 

Not all those who wander are lost, gelukkig. De weg ontvouwt zich tijdens de reis, en dat is mooi. Al in Griekenland kwam het soms ter sprake; “wat zou het fijn zijn weer wat te moestuinieren, wat bomen te planten, met de handen in de grond”. Dat deden we onderweg natuurlijk soms wel, bij anderen op de boerderij. Plantjes planten, onkruid wieden enz., maar voor dat er dan geoogst kon worden waren we al weer weg, op naar een nieuwe horizon. Een rustmoment, een vaste basis waar je het geplante boompje ook kon zien groeien, dat was een wens die altijd stiekem met ons mee reed. En waar dan op deze prachtige planeet? Zonder dat we beiden het land echt goed kenden kwam de gedachte aan Portugal steeds weer bovendrijven. Fijne vriendelijke relaxte mensen, een fijn zuid Europees klimaat en niet duur. Nou ja, we gingen toch die kant op dus tijd genoeg om onze ogen open te houden voor een mooi lapje grond. In midden/oost Portugal bleek het prijstechnisch het meest verantwoord. Een prachtgebied maar veel leegloop van de plaatselijke bevolking. Velen gingen ons voor in deze regio om hier een nieuwe basis te creëren , veelal als zelfverzorgers met permacultuurtuinen, yoga-retraite-centrum, biologische bedrijven, of gewoon rustzoekers en kluizenaars. Het noorden van Portugal is ons toch te koud en ruig, midden zuid te droog en de Algarve onbetaalbaar. Deze regio-rond Castelo Branco- is pakweg 2 uur van de kust, da’s goed te doen voor een lang uitwaaiweekend met de truck aan het strand. En wat zouden we daar dan willen, op zo’n stuk grond? “Die Gedanken sind frei” is het eerste wat in me opkomt. Prachtig Duits lied uit 1800, onderaan deze blog zal ik de volledige tekst even typen (lezen hoor, echt mooi). Ja, wat willen we daar? Zomaar wat gedachtenspinsels die bij ons opkwamen: Een moestuin met oa permacultuur en heuvelbedden  om onszelf van groente te voorzien, een voedselbos met vruchten, noten, kleinfruit (ongelogen; een lijst van pakweg 40 boom-en struiksoorten ligt al klaar), olijfolie maken (en laten transporteren naar NL door fairtransport.eu, die met prachtige zeilklippers goederen als rum, olijfolie en wijn vervoeren), een alternatieve camperplaats met voor fijne reismensen, een yurt neerzetten , eigenlijk gewoon een liefdevolle plek hebben/ creëren waar we kunnen zijn als we daar zin in hebben. Als uitvalsbasis met Marokko en Madeira om de hoek voor als het ’s winters echt te koud wordt. En last but not least: als kind droomde ik (Ton) er al van sinaasappels en bananen te kunnen plukken uit eigen tuin. Nou is dat laatste-die bananen- hier geen vanzelfsprekendheid (maar proberen kan altijd) maar die sinaasappels dat moet lukken. Op zoek naar een plekje dus waar bovenstaand allemaal zou kunnen, zonder het ook allemaal te moeten gaan doen , ik schreef al, die Gedanken sind frei. Aldus met makelaars op stap geweest met als basisgedachte “minimaal 1 hectare met water op het terrein”. Het ene na het andere perceel bekeken, we werden er haast tureluurs van. Annemieke was erg gecharmeerd van een “cosy” terrein van 3,5 hectare met terrassen, genoeg water en olijfbomen. Helaas was de omgeving en een deel van het terrein afgelopen zomer verwoest door bosbranden…En hoe mooi de plek ook was, zodra in in de verte keek had ik toch een beetje het “daar ligt Mordor-gevoel” . De makelaar bracht ons uiteindelijk naar een terrein (wat niet op internet stond) waar mijn hart direct sneller van ging kloppen. Vanaf de toegangs(zand)weg zag je vooral een droge wat verwaarloosde olijfboomgaard, pakweg 150 olijfbomen. Maar bij het oplopen van het terrein (wat uiteindelijk 7 hectare bleek) ontpopte zich een waar paradijs. Na de olijfgaard een verwaarloosd schuurtje (met als bewoners een koppel zwaluwen , een vleermuis en een gewone muis) kwamen we bij een door wilgen overgroeide volle vijver van zo’n 100 m2, water genoeg dus. Even verderop een heus eucalyptusbos met verkoelende schaduw, om dan af te dalen naar een 3-tal moestuinterrassen, met naast wat fruitbomen vooral overwoekerende bramen….. Verder naar beneden dan -op 2 niveau’s- twee enorme bloemenweides, een insectenparadijs, deels begroeid met volwassen hoogstam appel-peren-en kersenbomen, afgewisseld met wat kurkeiken het geheel op goede losse en vruchtbare grond. Aan de rand hiervan een enorme (overwoekerde) waterput. Aan het eind kabbelt dan een beekje (moet je je eerst door 10 meter manshoge varens worstelen). Een hoge-nooit afgemaakte- toren op palen staat centraal op het terrein. We vermoeden dat ’t ooit een soort watertoren moest worden, ik zou er graag ooievaars op zien, die hier veel nestelen in de buurt. Er mag op het terrein tot 200 m2 gebouwd worden, maar vooralsnog zou dat niet nodig zijn want we hebben tenslotte ons eigen huis (op wielen) al bij ons. Als extra bonustoetje; op 5 minuten rijden ligt een prachtig stuwmeer, om even af te koelen tijdens de hete zomers. Tja….. als ik heel diep bij mezelf naar binnen kijk en ook mijn roots de nodige aandacht geef, ben ik eigenlijk gewoon een boer. Niks automonteur, een boer woont in mijn hart. De grond, de natuur, de verbondenheid, daar is het verlangen naar. En dan slaat bij zo’n plek natuurlijk het peerd op hol. Na de bezichtiging lieten we het even bezinken. Ook Annemieke was enthousiast, maar na 3 dagen besloten we om het land-naast nog enkele andere percelen- nog eens te bekijken. Die avond, na de tweede bezichtiging, besloten we om de volgende dag met de makelaar om de tafel te gaan zitten om over de prijs te praten , en de afspraak werd met hem gemaakt voor de volgende dag. Die ochtend werd Annemieke wakker met een knoop in de maag. ” O jee, prachtig terrein, zoveel mogelijkheden, maar oh oh oh wat groot, wat veel werk, en toch ook ’tis boven gepland budget” . Je moet het wel samen willen natuurlijk dus afspraak afgeblazen. Daarna naar Tomar gereden , vrienden Gerrit en Mirjam bezocht, de boel een beetje laten bezinken, en -niet te vergeten- de interrailtreinticket bij Gerrit en Mirjam opgehaald die daarheen verstuurd werd. (in juli reis ik naar Nederland voor een reünie en papa-bezoek, vliegen binnenin Europa anno 2018 kan echt niet meer vind ik). En passent hebben we daar bij het financiën -bureau een zgn NIF nummer gehaald, fiscaal nummer dat je nodig hebt om hier iets te kopen, dat ging gelukkig vlot. Na een week de koppen weer eens bij mekaar, het stuk grond bleef spoken, en toch weer terug naar Castelo Branco om met de makelaar te spreken. En daar werden we het eens (dwz we kregen onze zin niet qua prijs, maar met de geboden korting konden we leven). Getekend, aanbetaald en nu veel regeldingen. Portugese bankrekening geopend, moneytransfers via het altijd lastige Franse bankwezen enz. Nu even uitblazen en (vooral) afkoelen in de bergen, de Sierra Estrela, op een steenworp afstand van de nieuwe plek. En nu? Uiteraard even geduld oefenen. En daarna? Gelukkig zijn noch Annemieke noch ik van al teveel plannen. Tuurlijk, je kunt een ei leggen en dat helemaal volplannen en invullen, in de hoop dat alles loopt zoals je je voorstelt . Wij hebben een eitje gelegd en zien wel wat eruit komt, zoals ik in het begin van dit verhaal al schreef; de weg ontvouwt zich tijdens de reis. Het voorkomt teleurstelling, en zo blijft alles lekker spannend . En het reizen dan? Dat gaat-met een klein intermezzo- gewoon door hoor. Ik schreef al, misschien de winter naar Marokko (of verder) en ook de rest van de planeet buiten Europa staat nog op de wenslijst van ons en onze truck. Vooralsnog dus even hier, lekker bezig. O ja, voor wie zich deze zomer/najaar verveelt of verlangt naar een werkvakantie: we hebben nog wat handjes nodig om te snoeien (veel), te zagen, te maaien, te sjouwen en te bouwen. En die olijfolie maken-hierboven al vermeld- dat gaan we zeker doen met die 150 bomen. We hebben in Griekenland kunnen leren hoe het moet. Voorbestellen? Ja graag!

Love,  Ton (hieronder wat filmpjes en de beloofde oude Duitse tekst).

Hier tussen zou eigenlijk nog een filmpje van het eucalyptus bos en de terrassen horen, maar dat was te lang en duurde een eeuwigheid om te uploaden.

DIE GEDANKEN SIND FREI: anno 1810, auteur onbekend

-Die Gedanken sind frei, wer kann sie erraten? Sie fliehen vorbei wie nächtliche Schatten. Kein Mensch kann sie wissen, kein Jäger erschiessen mit Pulver und Blei: die Gedanken sind frei!

Ich denke was ich will und was mich beglücket, doch alles in der Stille und wie es sich schickt. Mein Wunsch und Begehren kann niemand verwehren, es bleibet dabei: die Gedanken sind frei!

Und sperrt man mich ein im finsteren Kerker, das alles sind rein vergebliche Werke. Denn meine Gedanken zerreissen die Schranken und Mauern entzwei: die Gedanken sind frei!

Darum will ich auch immer den Sorgen entsagen und will mich auch nimmer mit Grillen mehr plagen. Man kann ja im Herzen stets lachen und scherzen und denken dabei: die Gedanken sind frei!

Ich liebe den Wein, mein Mädchen vor allen, sie tut mir allein am besten gefallen. Ich bin nicht alleine bei meinem Glas Weine, mein Mädchen dabei: die Gedanken sind frei!

16 gedachten over “Een avontuur in een avontuur”

  1. Hallo daar.
    Wat is het weer een avontuur bij jullie. Gefeliciteerd met de aankoop van het mooie stukje ( stuk ) Portugal. Petje af dat jullie dit gaan doen. Het is vast een plek om van te houden. Dat wordt lekker werken, genieten en natuurlijk oogsten. Bedankt dat jullie het avontuur met ons willen delen. Ik vindt het super leuk om op deze manier mee te liften. Succes , geniet en tot mails. Groetjes uit Noordwijkerhout.

    1. Dank je wel Ria. We houden je op de hoogte hoor van de verdere ontwikkelingen.
      Groetjes uit zonovergoten Portugal.

  2. Dag lieve beide,

    Wat prachtig beschreven (dan heb ik het niet alleen over het gedicht). Een dapper besluit. Maak er jullie landje van. Wat wordt de naam van deze natie?

    We komen in juli na Condorcet niet naar Portugal. Nicolien heeft haar elleboog gebroken en vindt die extra km voor nu even teveel. Wel waren wel direct enthousiast om te komen helpen. Ik heb een voorkeur voor sloopwerk. We moeten na de vakantie even kijken hoe het verder bij ons gaat. Mochten we een mogelijkheid zien, dan reizen wel richting Portugal met handschoenen aan.

    Geniet van jullie besluit.

    Liefs,

    Harm

    1. Altijd welkom om te komen. Kan me voorstellen dat Nicolien nu even wat rustiger aan wil doen, komt de genezing van haar arm wel ten goede.
      De boerderij heeft een naam, maar het handschrift van de makelaar is nogal onduidelijk, dus je houdt hem nog tegoed.
      Geniet van de zomer!
      Liefs van ons.

  3. Na de tekst gelezen en de filmpjes bekeken hebben kan ik niet anders zeggen dan dat ik onder de indruk ben. Wat een mooi hoofdstuk gaan jullie weer aan. Ik zou graag willen helpen, hoe ver is het vanaf Nederland?
    En hierbij bestel ik alvast een fles van jullie olijfolie. 🙂

  4. Hoi ton en Annemieke

    Super leuk en mooi daar! Wat zou ik graag mijn oude Renault trekker opladen, de tekkingzaag in de achterbak gooien en afreizen naar het zuiden… ware het niet dat ik dan mijn gezin tekort doe. Mijn kleine kanjers willen graag op vakantie maar vragen na een uur; zijn we er al?
    En daarna elk half uur weer… ?
    Dat worden toch lange kilometers naar Portugal (was België geen alternatief?)
    Maar ik heb beloofd een x gras te maaien als de koop door ging. Ik hoop dat dat er echt een keer van komt. Voor nu doe ik het met deze prachtige beelden en geniet zo mee (ondertussen gepast jaloers natuurlijk ?)

    Succes met dit nieuwe avontuur in jullie bestaande avontuur

  5. Wat een verrassing. Worden jullie grootgrondbezitters! Portugal, Frankrijk… Ik kom graag kijken maar eerst een beetje maaien voor ik me kan bewegen op dit terrein. Super leuk.

  6. Jongens,jongens. Wat een avontuur, maar dat is jullie niet vreemd. Olijfolie ,gezien in Griekenland,buren etc komen mee plukken voor wat gratis olie. De persing kan gratis op de fabriek,tegen inlevering van ong 10 procent..En ,je staat er bij,dus geen geknoei … Ja,het lijkt mij enig om te komen helpen…Heb je wel klussen voor 80 plus!!!!!Vertel verder,is er een drinkwater aansluiting?? Septic tank cqput moet ook gegraven worden,,,,denk ik.. Wanneer is de officiële overdracht ?hangt van de papieren af !!! En eigen fruit,het klinkt te mooi om waar te zijn.
    Hoelang is de verwaarlozing al aan de gang?? verwacht dan niet meteen een geweldige oogst, achterstand met snoeien ,,,,,.Als de oogst tegenvalt,kun je er altijd nog een camperplek van maken. Met wisselende Bedrijfleiders. (Of wordt dat lijders.))…zodat jullie zelf ook nog kunnen reizen. Let wel,,,,ik kom alleen,als er een bordje WELKOM bij de oprit staat. Goh jongelui,,,,ik ben razend nieuwsgierig… Spannend toch hè, wij denken veel aan jullie…liefs uit Berkhout

    1. Er komt een compost wc, dus geen septic tank, en verder gaan we het eens rustig aan bekijken. Ton gaat eerst nog naar NL, komt dan pas 2de helft juli terug, dus moestuinieren ziet er dan niet echt meer in. Beetje de boel opschonen en wat snoeiwerk. Verder wat contacten leggen met buur boertjes. Meer zal het niet zijn in het begin. Pas in het najaar echt aan het werk, als de temperaturen wat gezakt zijn en voorbereiden voor de olijf en appel oogst!
      Altijd werk voor alle leeftijden.
      Bordje welkom komt er hoor!! xxx

  7. wow wat een mooi nieuw avontuur weer !! Prachtig omschreven en zo op de film ziet het er uit als een prachtige plek, we volgen het verder vanaf hier, heel veel succes !
    liefs katinka

  8. wow wat een mooi nieuw avontuur, ziet er op film uit als een prachtig stuk land, heel veel succes, wij volgen het vanuit hier !! En benieuwd naar de olijfolie 😉

    liefs katinka

  9. Prachtig verhaald over prachtig land; jullie nieuwe stukje aarde. Geniet ervan
    ….en de tekst is inderdaad ook erg mooi…..

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *