Zo, na lange blogschrijfpauze maar weer eens een krabbel van mijn (Tons) hand. En die titel? Die verwijst simpelweg naar het mooie Frankrijk. Oh wat hou ik toch van dit land; de lieve mensen, het prachtige landschap (als we hier door de heuvelachtige groene heuvels rijden is het een en al “oh wat is het hier mooi”, na iedere bocht een nieuwe ansichtkaart !), de mooie taal, de betrokkenheid bij cultuur, het klimaat, de liefde voor smaak, goed eten en de verbinding met het land. Sorry voor de kleine lofzang maar superlatieven (inclusief mijn woorden) schieten eigenlijk te kort. En nee, ik wil het eigenlijk niet op de weegschaal leggen naast Portugal- waar we ook 6 jaar lang intens genoten hebben- maar ik betrap mezelf erop dat ik het af en toe toch doe. Zaten we in Portugal figuurlijk op ons paradijselijke eilandje, hier in Frankrijk voelen we ons meer “deel van”. Hier doen we mee met de Fransen; festivals, muziek, vide greniers (rommelmarkten), ecologische initiatieven en een onnoemelijk aantal andere activiteiten. En niet -zoals vaak in Portugal- georganiseerd door een alternatieve importscene, maar gewoon door de Fransen. Meedoen mag, hoeft niet, even goede vrienden. En als extra bonus; hier kunnen we ons weer intens verheugen op de zomer!
En een emigratie gaat doorgaans gepaard met nieuwe ideeën en initiatieven. Zo ook hier, nooit saai. Nou heb ik altijd al gefantaseerd over iets van een brocante/ curiosa handel, gewoon omdat ik van ouwe mooie spullen hou. Maar het kwam er nooit van, andere prioriteiten , realistischere (is dat een woord?) activiteiten kregen voorrang. Maar ach, nu met pensioen (shockhorror; mijn Franse pensioen is een heuse 8 euro per maand), wat meer tijd en oneindige ruimte in onze boerderij hier: waarom niet? Het idee geboren en Ton zou Ton niet zijn als het niet stante pede ook maar gelijk uitgevoerd moest worden. Brocante “LeukMeuk” is een feit. Heerlijk struinen op rommelmarkten, in oude schuren , kringloopwinkels : het is ons op het lijf geschreven (ja ons, want ook Annemieke heeft er lol in). Ruimte is er zat, wat tegelijkertijd ook een minpunt is, want er moet héél veel in, wil je het een beetje een cosy “Malle Pietje”-sfeertje geven. Nou ja, geen haast. (nooit meer haast, wat een zegen).
Naast het brocante gebeuren zijn er uiteraard nog plenty andere (nieuwe) activiteiten. Ik heb altijd al een passie gehad voor oude gereedschappen. In Portugal maakte ik af en toe haalmessen (trekmes, drawknife, plane à tirer) omdat die daar niet bestonden cq verkrijgbaar waren. Een haalmes wordt oa gebruikt om hout te ontschorsen maar ook om hout te bewerken. Ik gebruik het bijvoorbeeld om mijn Viking bijlstelen te maken. Hier in Frankrijk vind ik ze echter nog regelmatig op rommelmarkten. Oud kwaliteitsgereedschap, vaak wel toe aan een restauratie beurt (bv nieuwe handvaten draaien). Hint: te koop dus hier, gebruiksklaar en gerestaureerd. 30€ per stuk. Verzenden geen probleem.
In the meantime werd er en passant van een oude gekregen trapnaaimachine nog een lunch tafel gebouwd en genieten we volop van het inmiddels bijna volgeboekte bijenhotel, gekregen van dochter Maria en schoonzoon Rolf, die samen het project “Streektuinen” hebben opgezet en onder andere deze professionele bijenhotels leveren, te koop via hun website http://www.streektuinen.nl( klik daar op “wat kan ik doen?).
O ja, en dan die art-deco houtkachel verkoop . Dat loopt natuurlijk al een tijdje en gaat gestaag door. Over een paar dagen worden er een stel opgehaald door de broers van “de blauwe kachel” uit Breda. Kijk even op hun website www.deblauwekachel. , aanrader, worden gerestaureerd en stookklaar aangeboden.
Verder natuurlijk druk in onze mooie ronde moestuin (okay, eerlijk is eerlijk, voor het grootste deel credits voor Annemieke). Wat een genot hier te tuinieren, je stopt wat in de grond en het groeit als een tierelier. Hadden we in Portugal nog moeite rabarber, lavas (maggiplant), uien en aardbeien te telen, hier groeit het uitbundig als vanzelf.
De Hymer camper is inmiddels voorzien van een nieuwe dynamo. Op de terugweg van onze winter escape naar Spanje en Portugal begon de laatste dag het laad waarschuwings lampje te branden en een nieuwe dynamo was onoverkomelijk. Was nog een flinke klus moet ik zeggen maar is gelukt en hij staat weer startklaar voor nieuwe reisavonturen.
Een aardige ontmoeting wil ik jullie ook niet onthouden. ( voor wie Facebook heeft vast al een bekend verhaaltje, voor wie niet copy/ paste ik hier even:
“Soms heb je van die bijzondere korte ontmoetingen die je-hoe kort ze ook zijn- nooit vergeet.
Vandaag was ik in Montlucon, bij de “Troc”, een soort kringloopwinkel. Bij de rommelhoek (daar kom ik graag) stonden twee nonnen in vol ornaat, met habijt, hoodddoek en kap. Graaiend en zoekend in een bak met oud gereedschap. Een hand al vol met sleutels, tangen en schroevendraaiers. Ik vond het zo’n onthutsend mooi beeld dat ik vroeg of ik een foto mocht maken. Dat had ze liever niet. Alle begrip daarvoor. Maar ze zei ook; ” tiens, mais j’ai quelque chose pour toi si tu veux. En ze diepte een heiligen hangertje uit haar handtas. Met Maria-afbeelding. Een hele uiteenzetting volgde over Maria en waarom ze op de afbeelding haar armen spreidde met geopende handen. afsluitend met “Elle va te protéger”. (ze zal je beschermen).
Bijzondere ontmoetingen uit het niets. Zij blij, ik blij.
O ja, leuk détail ; op het zakje waar de hanger inzat stond; “medaille déjà bénite” (deze hanger is al gezegend). Daar moest ik toch wel om grinniken. 😀”.
Ook gelijk maar even mijn FB bijdrage van vandaag onder de aloude noemer “kutnatuur”:
“Gegijzeld door natuur….
Een aardig werklijstje ligt voor mijn neus vanochtend. In de schuur boven,de brocante verder gestalte geven en beneden in de werkplaats hout zagen, wat aan m’n DS werken en een trekmes restaureren. Maar ik moet helaas mijn plannen bijstellen…
De brocante ruimte wordt al een tijdje bewoond door een broedend roodborstjes echtpaar en ook zwaluwen hebben hun nesteldrang gestalte gegeven aldaar. Gezellig, vind ik. Maarrr, vanochtend bleken de roodborstjes jongelingen bezig het ouderlijk nest te verlaten en-toen ik binnenkwam- paniekerig wat onbeholpen door de schuur vlogen, stuntelig een veilig heenkomen zoekend. Ook pa en ma in paniek, chaos alom. (God wat ben ik blij dat we geen katten hebben!). Okay, not the place to be for me today. Ik zal ze even een dagje rust gunnen om goed te leren vliegen en kennis te maken met deze grote boze maar vooral mooie buitenwereld.
Dan maar naar de werkplaats. Maar ook daar protesteren de gevederde vrienden. Een mussenpaartje nestelt al een tijdje in een pracht holletje in de natuurstenen muur. Binnen, net boven de ingang. Mijn aanwezigheid tijdens de broedperiode werd niet op prijs gesteld maar een soort van getolereerd. Echter, de inmiddels uit het ei gekropen jongen zijn zo te horen nu van het formaat dat ze minimaal iedere 5 minuten voorzien willen worden van een hapje. En daar gaat het nu mis met mijn aanwezigheid. Pa en ma mus zitten beide paniekerig en luid roepend op de openstaande staldeuren , de snavel vol met insecten. Het kroost krijst hongerig, maar pa en ma durven niet naar binnen zolang ik daar ben. Ik ben duidelijk niet meer welkom in mijn werkplaats. De hongerdood van dat mussen-kroost wil ik uiteraard niet op mijn geweten hebben, dus moet de focus vandaag elders liggen. Verder met vijver graven dan maar, daar heb ik slechts met wormen te maken.
Al die activiteiten hebben wel wat weerslag op andere “ik vind het zo leuk om te doen”-dingen…. Zo kom ik zo goed als niet toe aan het verder restaureren van mijn Citroën DS en het eropuit gaan met mijn metaaldetector, maar wat in het vat zit…..
Ondertussen wordt de gîte regelmatig verhuurd, er zijn nog wat periodes vrij deze zomer, dus mocht je er ook gebruik van willen maken, wacht niet te lang met reserveren.
O ja, we hadden onlangs een fijn bezoek van zus Liesbeth en zwager Peter. Enorm van genoten , ondanks een onfortuinlijke val van Liesbeth met gebroken pols als gevolg. Een nachtelijke “longwait” in het ziekenhuis in Clermont Ferrand was ons deel. (half 5 in de ochtend weer thuis) maar ze is goed geholpen en de vervolg behandeling in Nederland verloopt gelukkig voorspoedig.
Fantaseren over “wat is er nog meer voor leuks” blijven we als vanouds natuurlijk ook doen. Zo staat het oude stationnetje hier in het dorp al decennia leeg, dichtgetimmerd en wel. Die Gedanken sind frei, dus we dromen er lekker op los. Brocante daar? Met koffie en gebak- hoek?
Of of of vul zelf maar in….
Een vijver voor wat extra biodiversiteit wordt ook aan gewerkt. We zijn al een aardig eindje op weg, maar het gaat langzaam. Op 50 cm diepte blijkt een haast ondoordringbare laag stenen te zitten. Beetje bij beetje komt er met behulp van houweel , beitel en drilboor een beetje diepte in. Gelukkig helpt ook hier de mantra “nooit meer haast” om de oude botten wat te ontzien.
Pffff wat een lange tekst alweer’ niks meer gewend wat typen betreft. Al met al voelt het wonen hier als een feest, iedere dag een cadeau. Vive la république.
(en als hoofdcadeau deze maand: op 17 mei is er een kleindochter geboren. Ze heet Lente. ❤️)
