Paco

Natuurlijk is er veel gedaan sinds de laatste blog, want dat is alweer even geleden dat ik die schreef. En ik kan heel enthousiast fotootjes plaatsen van alle vorderingen en van de kas die uiteindelijk werd geplaatst en waarin we hard aan het werk zijn geweest de laatste tijd. Maar het meest eruit springende nieuws gaat over Paco; hij is vermist!

Ruim een week geleden verdween hij ’s morgens. Op pad gegaan met Lotte en Sepp (de hond van Sanne, vrijwilligster die hier in het najaar ook een paar maanden is geweest, en nu dus wederom) Sepp en Lotte kwamen terug toen we ze riepen, maar Paco bleef weg. Dat voelde niet in orde, dus ’s middags zijn we in de omgeving waar we hem het laatst hoorde gaan zoeken, helaas zonder resultaat. Paco kwam niet thuis voor het eten en ook niet om te slapen.

De dagen daarop volgend nog steeds geen teken van leven. We hingen flyers op in de wijde omtrek en zochten met de auto en lopend de hele omgeving af. Ook had ik de hulp in geroepen van een medium (2 zelfs!), die contact met vermiste dieren kunnen maken. Beiden vertelden dat hij gewond was aan zijn poot en dat hij niet meer in staat was zelf naar huis terug te keren.

Na de vierde nacht werd ik heel vroeg in de ochtend wakker met het gevoel dat Paco warme energie nodig had. Dit gaf ik hem en ik viel weer in slaap met als het ware Paco in mijn armen. Toen ik later weer wakker werd, vloog hij omhoog met vleugeltjes…. Had hij mij gevonden tijdens zijn laatste uren? Hij wist mij immers altijd te vinden. Lotte was vanaf die ochtend ook erg timide, en ’s avonds kreeg ik bericht van het medium dat hij niet meer in leven zou zijn.

Ik heb me inmiddels, na deze ervaring bij het feit neergelegd dat hij is over gegaan. Intens verdrietig. Ton heeft echter de hoop nog niet opgegeven en hoopt op een wondertje. Dagelijks zoeken we nog in de omgeving, het zou zo fijn zijn hem te vinden, en indien overleden, hem een waardig plekje te geven op ons land.

Paco, die 2 jaar en 4 maanden geleden als verdwaalde en uitgehongerde pup ons wist te vinden, was een schat. Altijd vrolijk en energiek. Het was een jachthondje en jagen en speuren was de lust van zijn leven. Onze 7 hectares waren niet groot genoeg voor hem, hij struinde rond in de wijde omgeving. Vaak hoorden we hem blaffen in de verte. Tegen de schemering zorgden we altijd dat hij binnen was, of aan de lijn ging. We wilden het risico niet lopen dat hij oog in oog zou komen te staan met een wildzwijn. Hem enigszins proberen te beschermen. Vermoedelijk is hij nu wel aangevallen door een zwijn. Door de lockdown was dit jaar het jachtseizoen vroegtijdig gestopt en er is hierdoor veel wild in de omgeving. Zijn jachtinstinct is hem vermoedelijk fataal geworden.

We missen hem vreselijk. Hij was ons clowntje, toverde meerdere malen per dag een glimlach op ons gezicht. Klein, dapper en bang. Zocht soms bescherming bij ons of Lotte. Lotte heeft hem immers een soort van opgevoed, en beschermde hem ook. Ook zij mist hem erg. Als ik nu met haar ga lopen en vraag;”waar is Paco?”, gaat haar neus omhoog en begint ze te zoeken. Helaas heeft het speuren met Lotte ook nog niets opgeleverd.

Zolang we hem niet hebben gevonden, blijft er hoop.

Hier onder dan nog wat foto’s van de opbouw van de kas.