Opeens is het dan herfst, nou ja, je kan het eigenlijk wel bijna winter noemen. Een fors koufront waait er over, met temperaturen rond de 10 graden en ’s nachts maar net boven het vriespunt. Zaten we een maand geleden nog te puffen bij ruim 30 graden, nu zitten we binnen bij de kachel. Warme truien weer tevoorschijn gehaald en de korte broeken weggeruimd. In de bergen wordt zelfs sneeuw verwacht!
Ondanks het frissere weer wandel ik elke morgen en eind van de middag een rondje met Lotte over ons terrein. Op het filmpje een kleine indruk;
De afgelopen week hadden we Wil en Naboe op bezoek. We hebben met zijn vieren het laatste olijven terrein schoongemaakt. Dat was een behoorlijk verwaarloosd stuk, dus flink wat werk verricht. Heel veel hout weggeruimd en gesnoeid, het hoge gras gemaaid en natuurlijk de bomen de nodige aandacht gegeven. Ook begonnen met het verbranden van gesnoeid hout. Omdat het wat geregend heeft kan dat nu eindelijk, maar we doen het wel in een ton, want kans op brandgevaar is nog steeds wel aanwezig.
Met Wil en Naboe natuurlijk ook de ‘Torre’ (hoogste berg van Portugal) bezocht. Een hele heldere dag, dus genoten van het uitzicht.
En dan ook eindelijk naar de plaats Monsanto geweest. Prachtig dorp op een heuvel gebouwd vol met gigantische rotsen. Huizen waren om de keien heen gebouwd. Op de top van de heuvel restanten van een eeuwenoud kasteel. Ook daar een geweldig uitzicht, ondanks het bewolkte weer.
Inmiddels zijn Wil en Naboe weer vertrokken, zij het met een dag vertraging ivm de stakingen op luchthaven Brussel, zodat hun vlucht was geannuleerd. Vandaag dus in de herkansing, vliegen op Amsterdam, van daar naar Brussel waar de auto staat en dan naar huis in noord Groningen! Een hele lange reis!!
Wij gaan ons nu verder voorbereiden op de olijven pluk. Harkjes en netten aanschaffen,en nog een andere olie pers bezoeken. Als het weer goed is beginnen we op 10 november met plukken. We krijgen hulp van vrienden Eugène en Thomas.
Na de blog vol leesstof van Ton, nu weer wat luchtigers oa. over visites, verhuizing, auto pech en een orkaan…..
Nadat Wilco en Lieke vertrokken waren kwamen de volgende dag Corinna, Willie, Thomas en Conny in hun campers op bezoek. Ze bleven gezellig het hele weekend en hebben op zondag ook flink de handen uit de mouwen gestoken.
Als afsluiting gingen we uit eten in een heerlijk restaurant hier 2 dorpen vandaan. En wij werden bovendien getrakteerd; wat een lekker cadeau!
De week die volgde had ik een flinke kou te pakken, dus werkte op minder dan halve kracht. We besloten om dan eindelijk maar eens te verhuizen naar ons dal. Spannend om met de Magirus onze weg af te rijden. Gelukkig ging dat helemaal zonder problemen. We stonden prachtig, helemaal recht en hadden ons al snel helemaal geïnstalleerd.
Na 1 dag echter besloten we dat de plek in het dal beter geschikt zou zijn als zomer plek. Er is namelijk meer schaduw, wat in de winter juist niet zo gunstig is ivm de kortere dagen en dus minder zonuren, die juist dan onze accu’s hard nodig hebben om aan onze energie behoefte te kunnen voldoen. Ook is het handiger om tijdens de olijfpluk boven te staan. Dus na 3 dagen de boel weer ingepakt en weer naar onze oude stek boven verhuisd. Ook dit keer lukte het zonder problemen om boven te komen. De weg is dus geschikt om met campers te berijden.
We gingen echter naar beneden, omdat we dan naast de caravan zouden staan, die de komende weken bewoont zou gaan worden door logé’s. Wij zouden dan de caravan van stroom kunnen voorzien. Tja, caravan weer naar boven verhuizen vond ik geen optie, hij stond immers eindelijk goed en op een mooie plek. We besloten daarom om ons schuurtje in te richten als logeerplek. Er moesten pallets komen om de matrassen op te leggen. Na een oproepje op Facebook meldde zich iemand die er wel wat voor ons had, natuurlijk tegen betaling, maar dat moest dan maar. Ze werden keurig bij ons afgeleverd.
Bonnie en Jan Peter hadden al gemeld dat ze misschien wel bij ons langs wilden komen. Ze verbleven in een appartement in de Algarve. Ze kwamen inderdaad, ruim 450 km rijden om ons te bezoeken, dus we boden aan dat ze hier konden blijven slapen, wat onze actie om het schuurtje om te toveren versnelde. Na een middag en een ochtend hard werken was het resultaat een gezellige slaapkamer.
Het was trouwens nog even spanend of we het op tijd af zouden krijgen, want er kwam een kink in de kabel. Zaterdag middag was ik naar Castelo Branco gegaan om de nodige spullen voor de transformatie van de schuur te kopen. Bij de laatste zaak waar ik zijn moest, wilde ik de auto op slot zetten, keek naar de sleutel….die was gebroken!
De andere helft zat vermoedelijk nog in het contactslot! Daar stond ik dan, kon de auto niet afsluiten, maar erger was dat ik hem ook niet meer kon starten! In de bouwmarkt gevraagd of ze voor mij een sleep bedrijf wilden bellen. De jonge dame sprak prima engels en belde, maar vroeg ook of het een Portugese auto was en of ik mijn groene kaart bij me had. Ja dat het ik, nou dan zou het gewoon volgens de verzekering kunnen. Ik was verbaasd, maar ze belde en binnen een half uur was de takel wagen er om mij en de auto naar huis te brengen gratis en voor niets! Dan was het nog aan Ton om het restant sleutel uit het slot te peuteren.
Ondertussen hielden wij ook de weersverwachting nauwlettend in de gaten want orkaan Leslie zou over Portugal gaan razen. Elk uur veranderde de prognose en op een gegeven moment leek hij daadwerkelijk over ons heen te komen.
Dus alles wat los zat vast- of binnen gezet en ons goed voorbereid op hevige windstoten en veel regen. ’s Avonds tussen 22 en 23 uur begon het inderdaad harder te waaien. Toen toch maar besloten om de Magirus met zijn neus in de wind te zetten en niet meer op de blokken, dan maar een nachtje scheef slapen. We hadden dit net gedaan, toen het begon met regenen. De wind werd echter al snel minder en ook de regen was niet echt benoemens waardig. Ton die het toch niet vertrouwde bleef op de bank liggen, stand-by voor geval het nodig zou zijn. Ik ben lekker in bed gekropen om 8 uur later uitgerust weer wakker te worden. Geen Leslie die over ons heen raasde, gewoon wat wind en regen, niet eens de naam storm waardig!
Zondag middag kwamen dan inderdaad Jan Peter en Bonnie op visite. Helaas was het te koud om buiten te zitten, dus gezellig binnen in ons huisje op wielen gezeten. Ook zij wilden ons trakteren op een etentje (wat lief en lekker)! We zijn dus weer naar hetzelfde restaurant gegaan als een week eerder en hebben wederom heerlijk gegeten.
Bijzonder was wel dat beide zondagen wij de enige gasten waren…..ze zullen ons missen volgende week! Jan Peter en Bonnie hebben gelukkig heerlijk geslapen in onze omgetoverde schuur en ook konden ze gebruik maken van de wc die nu helemaal klaar is. Jaja, het wordt nog wat hier!
Na vertrek van onze visite is Ton de auto ingedoken om het contactslot los te halen. Het hele dashboard gesloopt en met de haakse slijper het slot eruit gekregen. Het was vooralsnog niet gelukt om het afgebroken deel van de sleutel er uit te peuteren, ook niet met een sterke magneet. Net voordat Ton met de haakse slijper het slot wilde open zagen kwam hij op het idee om met de reserve sleutel te testen of het afgebroken deel er wel daadwerkelijk in zat…….en nee, het zat er niet in !! Ohhh, de hele boel voor niets losgehaald!! Maar ook gelukkig, want het slot kon er gewoon weer in, en wij kunnen weer rijden!! Wat een opluchting!
Wat een titel! Gaat het daarover? Niet echt, maar de aandacht is gewekt. Pensioen is echter wel een mooi aanloopje naar mijn verhaal. Met de paplepel is ons ingegoten hoe belangrijk een pensioen is, als een rode draad vanaf de lagere school heeft het pensioenspook ons vergezeld. Het bizarre is dat vrijwel iedereen daarin meegaat. Vanaf dat moment (67 jaar) kan het grote genieten beginnen. Het bedrag wordt automatisch op je loon ingehouden (of je wil of niet), werk dat niet bevalt wordt op de koop toegenomen, jaar in jaar uit, want ja….dat pensioen…. stel je toch voor dat…. (ter verduidelijking; ik ga dat pensioen niet krijgen, altijd zelfstandig geweest, niks opgebouwd. Ja, van de Franse overheid ga ik 18 euro per jaar krijgen. Opbouw van AOW is 12 jaar geleden al gestopt ivm emigratie. Slechts ter info hoor, ik vind ’t prima zo). Hoe dan ook, dat vrijwel iedereen gelooft in het pensioenspook betekent verrassenderwijs dat een mens prima in staat is zich bezig te houden met lange-termijn denken. Ondanks dat men niet eens weet of die 67 überhaupt gehaald gaat worden is men toch zonder mopperen bereid offers te brengen. En daar ligt de link naar mijn eigenlijke verhaal. Anno 2018. Het ziet er niet best uit in de wereld. Gedurende miljoenen jaren is deze planeet gastheer geweest van een steeds mooier wordende flora en fauna, met een haast beangstigend mooi evenwicht, waar je als mens alleen maar stil, nederig en dankbaar voor kan zijn. Wow, zo ongelooflijk mooi, dat kun je je in je stoutste dromen haast niet bedenken, dat zo’n oogverblindend en complex paradijs überhaupt zou kunnen bestaan. En toch was het zo. Nog niet zo lang geleden. Wij hebben echter kans gezien om dit evenwicht in amper 200 jaar volledig te ontwrichten. In rap tempo sterven duizenden diersoorten uit, bestolen van hun habitat, bestolen van gezond en genoeg voedsel, van schone zeeën en lucht. De oceanen verzuren. Het plastic zaait dood en verderf. De insectenpopulatie is met driekwart gekrompen (ook in Amerika las ik onlangs). Weidevogels kun je al vrijwel niet meer zo noemen, de weilanden die er nog zijn zijn verworden tot vermaalfabrieken van het jonge vogelgrut. De bodem raakt uitgeput en dood, fosfaten doen hun werk. De aarde beeft en siddert, letterlijk. Het klimaat verandert in ijltempo. konden we de recordhitte-jaren van de temperatuur wereldwijd in 2014,2015 en 2016 gemakshalve nog toeschrijven aan El Ninho. In 2017 werd dat al wat lastiger en naar het zich laat aanzien overtreft 2018 de voorgaande jaren met recordtemperaturen en gemiddelden. Ik ga hier geen klimaatbetoog houden, genoeg over te vinden in het dagelijkse nieuws. Ik ben ook geen geen klimaatexpert, geoloog of meteoroloog. Ik kijk om me heen en weet genoeg . (onlangs hier in Portugal 2 weken lang 45 graden. Het is nu zo droog dat zelfs de olijven hier en daar verdrogen aan de bomen, volgens mijn oude buurman uniek. Ik kan je zeggen ; 45 graden is niet fijn. Je gaat niet dood maar het voelt wel zo. Ergens hoop ik zo dat het komende zomer in Nederland 45 graden wordt. Dat zelfs Rutte en Buma zachtjes huilen buiten de camera, en God om vergeving vragen, met de vraag of ze een herkansing krijgen). Ik schreef al, anno 2018, het ziet er niet best uit in de wereld. En ik zie op het nieuws en sociale media vaak de vraag voorbij komen; “wat kunnen we eraan doen?” . O ja, er zijn veel mooie initiatieven, veel mooie betrokken mensen ook. Maar vooral de politiek zou de kar moeten trekken, de lijnen uitzetten, impopulaire maatregelen nemen. En dat, dat kunnen we vergeten anno 2018. Daar waar de politiek bedoeld is om de kudde (zeg ik maar even oneerbiedig) te hoeden ter welzijn van iedereen, is het verworden tot een rekenmachine met (in nl) 17 miljoen economische pionnen. Het lange termijndenken zit niet in hun aard, het is nu scoren. Met alle gevolgen van dien. Ik durf dat best te zeggen en meen dat uit de grond van mijn hart: een groot deel van de Nederlandse politici zijn de grootste schijtluizen die er bestaan, het schorem zonder scrupules, het noemen nauwelijks waard. De politiek gaat ‘m niet worden dus, om het roer om te gooien en te redden wat er te redden valt. Het zakenleven dan? De grootste vervuilers met het meeste geld. Daar op inzetten? Kansloos wat mij betreft. Het is de aard van het beestje. Shell bv bestaat omdat het doet waar het altijd goed in was. Zaken doen, veel geld verdienen te koste van alles, zonder geweten, business based. Dat gaat niet veranderen , nooit niet, ongeacht de staat van deze planeet en haar bewoners. De politiek zal ze ook geen strobreed in de weg leggen. En waarom dit alles? Geld, economie, rijkdom. Want zelfs de grootste klimaatsceptici, de meest achterbakse politici, de bazen van Shell en Unilever; allemaal zien ze wel in dat het anders moet, dat we de hellepoorten nabij zijn, maar zonder blikken of blozen zeggen ze: ” het is te duur” ………….. Daar sta je dan wel even te kijken. Te duur?? Ik begon mijn verhaal over pensioen, daardoor overtuigt dat de mens wel degelijk in staat is het lange-termijn denken toe te laten. Als politici en het zakenleven dat niet willen , dan rest ons eigenlijk niets anders het zelf te doen. (net zoiets als mensen in een armlastige gemeente hun buurthuis eigenhandig en voor eigen rekening opknappen, groot applaus, krantenkoppen , iedereen vol lof). Mijn grote vraag is of mensen daartoe bereid zijn. Iets inleveren voor een betere , schonere en gezondere toekomst. Niet alleen voor ons mensen, maar voor al wat leeft. Wij zijn tenslotte verantwoordelijk voor deze ontwrichting. Zelf doen dus. Ik heb daar eens een rekensommetje op los gelaten (en beperk mij gemakshalve tot Nederland). Ben geen econoom, het zal rammelen aan alle kanten, het gaat om het idee. Ik las dat het kostenplaatje van de klimaatwet en alles wat daarbij hoort aan veranderingen , geschat wordt op 3 miljard (drieduizend miljoen) per jaar. Nou gooi ik daar zomaar nog zo’n zelfde bedrag tegenaan om andere ontwrichting te herstellen. Denk aan verbod gewasbeschermingsmiddelen, verbod plastic, aankoop land voor (voedsel)bossen, minder asfalt enz. Dat is 6 miljard. De staat wil dat (vooralsnog) zelf niet uitgeven. (wel aan het vervangen van de F16’s trouwens). Zelf doen dus. Het valt of staat uiteindelijk met geld. Als iedereen die zegt zo betrokken te zijn en ach en wee roept, nu de komende 5 jaar eens 10% van zijn maandinkomen inlevert, vrijwillig, beschikbaar voor hierboven geschreven doelen. Iedereen, dus ongeacht of je een bijstandsuitkering hebt of miljonair bent, 10%. En stel dat 5 miljoen nederlanders dat echt doen. (de resterende 12 miljoen inwoners plukken daar de vruchten van, maar ergens is dat ook fijn, toch?). Dan is dat pakweg 5 miljoen x pakweg 2400 euro (gebaseerd op gemiddeld modaal netto inkomen) op jaarbasis) , is 12 miljard. 12 miljard!! Het dubbele van wat überhaupt nodig is. De nieuwe schone wereld aan onze voeten. Simpel toch? De vraag is, zijn wij daar echt toe bereid? Of roepen we maar wat en laten het anderen opknappen .Of/en lopen met open armen dat hellevuur tegemoet? Met dat pensioen in gedachten, waarvoor we bizar genoeg zonder klagen een groot deel van ons leven opofferen, moet dat toch niet zo moeilijk zijn. Ik ben voor, ik doe mee (nou is mijn inkomen wel extreem bescheiden, maar 10% is 10%). Wie is voor zelf doen? Wie zou er met deze hypothetische gedachte mee willen gaan? Wie zou er voor 10% weer terug willen naar die prachtige onbezoedelde aarde die ik en het begin beschreef? Het is een oprechte gedachte, in de hoop wat los te maken. Zie reacties, vragen of aanvullingen met belangstelling tegemoet. (gewoon doen dit keer, reageer). Ik ben niet zo naïef om te denken dat dit idee op massale steun kan rekenen maar hoop ergens dat deze gedachten een nieuw te bewandelen pad kunnen aangeven, als eye-opener, als roer-om-alles anders-beter-zelf-doen leidraad. Yes we can, it’s easy!! En die sex? Daar heb je op de pensioengerechtigde leeftijd alle tijd voor!
Inmiddels is het oktober. De tijd gaat zo snel voorbij! We hebben vorige week nog dagelijks gewerkt in de grote olijfboomgaard.
Het afgelopen weekend was het feest in ons dorp. Het feest van St Miguel. Het verhaal gaat dat al het fruit wat na St Miguel nog aan de bomen hangt door iedereen geplukt mag worden! Onze buurman had ons op het feest gewezen. We vonden dat we onze gezichten maar eens moesten laten zien in het dorp, dus zijn we er zaterdagavond heen gegaan. Natuurlijk begon de live muziek pas laat, dus eerst even wat gedronken in de plaatselijke kroeg alvorens naar het plein te gaan. Halverwege de 2de band zijn we naar huis gegaan. Het was inmiddels middernacht geweest, en voor ons is dat erg laat! Lotte zat ook al lang alleen in de Magirus…dus naar huis en lekker naar bed. Helaas ging de muziek tot in de vroege uurtjes door en werd het een nacht met weinig slaap.
Zondag was er een markt in Penamacor. Leek ons leuk, dus op tijd uit de veren om na een uurtje rijden op de alternatieve markt aan te komen. Het was de eerste keer dat hij daar gehouden werd, en helaas was het erg kleinschalig. Wel met wat Nederlanders gesproken die hier ook in de omgeving wonen.
Inmiddels contact gehad met Wilco en Lieke, een jong stel die we precies een jaar eerder in Griekenland hadden ontmoet. We waren toen buren aan de baai, onze eerste plek in Griekenland. (en ook onze laatste trouwens) Zij waren in de buurt en vonden het leuk om langs te komen. We hebben een erge gezellige week met ze gehad. Dagelijks lekker samen gegeten, en Lieke had de laatste avond een heerlijke cake gebakken!
Met Lieke en Wilco
Deze week niet in de olijven gewerkt, maar wel andere klusjes verricht. Zo hebben we de caravan verhuisd naar beneden. Hij staat nu op een mooie plek en het is ons ook eindelijk gelukt om hem goed in elkaar te zetten.
Ton is ook begonnen met het maken van het compost toilet. Een hele klus, want echt goed en betaalbaar hout is hier moeilijk te vinden. Dus roeien met de riemen (lees; het hout) wat we hebben. Maar het begint al vorm te krijgen.
compost wc in de maak
Onze buurman komt nu ook wekelijks even langs met zijn paard en wagen. Telkens neemt hij iets voor ons mee, zo was het gisteren een hele schaal vol heerlijke druiven en snijbonen.
Ach en naast onze buurman die op zijn ouderwetse manier het land bewerkt, kom je wel vaker mooie plaatjes tegen hier op het land. Zo reed ik achter een kleine tractor met man en vrouw erop. De vrouw zat op een stoeltje. Was zo’n schattig gezicht!
Ook nog even wat fotootjes van de moestuin, want het groeit allemaal aardig. De komkommers en courgettes staan in bloei, dus hopelijk kunnen we er nog wat van oogsten. Ook de tuinbonen zijn opgekomen en de prei staat in de grond. Deze week heeft Ton nog doperwtjes gezaaid.
