Ja, vandaag 24 april is het exact 2 jaar geleden dat we uit Frankrijk vertrokken met onze Magirus, op pad, open minded over waarheen en voor hoe lang. We konden destijds uiteraard niet bevroeden dat we uiteindelijk in Portugal zouden landen. 2 geweldige jaren waren het, verre van saai. Van noord Noorwegen tot zuid Griekenland en alles daartussen, en passant onze trouwerij, de geboorte van 2 heerlijke kleindochters, ruige fjorden, witte stranden, drukke hoofdsteden met musea, restaurants, kathedralen en muziek , een bonte regenboog van indrukken en ervaringen. En nu dus hier, in “ons” paradijsje in zuid Europa, waar al deze ervaringen hierboven samensmelten tot een.
En zo sta ik iedere ochtend op met zo’n intens gevoel van dankbaarheid, de ogen open en zo’n “joepie een nieuwe dag-gevoel”. Wij zijn pas augustus 2018 hier gekomen, dus voor ons het eerste voorjaar hier. Wat onwaarschijnlijk groen is het en de olijfplantage een bonte bloemenzee. Verwondering over zoveel moois is mijn deel. Wij doen de olijventeelt-lekker eigenwijs- volledig anders dan de traditionele olijvenbossen in de regio. Doorgaans worden de boomgaarden hier een aantal keer per jaar geploegd en gefreesd, geen onderbegroeiing, kale dode droogstoffage grond, de snoei is rigoureus, haast verminkend (dan slechts om het jaar oogsten) en er wordt flink gespoten tegen de olijfvlieg met insecticiden en het toch nog opkomende onkruid met glyfosaat….. Wij laten de bodem bedekt, maaien het dit seizoen 2x , met een fijne mulchlaag tegen verdamping tot gevolg. We snoeien minimaal en spuiten geen gif. Beter voor alles; meer opbrengst en fijner voor mens, insect en de plant. win-win lijkt me.
Ondertussen zijn de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen in volle gang. De voorgezaaide planten in de kas (babykamer maar ook mancave) staan klaar om buiten uitgeplant te worden, vele fruitbomen zijn voorzien van nieuwe enten (een boom zelfs geënt met takken van mijn lievelingsappelboom uit de tuin van mijn ouders), het gerepareerde waterreservoir met 20.000 liter water is gevuld (met-halleluja- stroom voor de waterpomp van onze zonnepanelen op de Magirus in plaats van stroom van de benzinegenerator), de kippen hebben hun draai gevonden en de eerste eieren gelegd, de tipi is opgezet voor gasten en vrijwilligers (met geweldige hulp van Ron en IniAna, wat was het gezellig!), de laatste fruit en notenbomen geplant. Zomer, kom maar op!
Het eerstvolgende project is de te bouwen buitenkeuken. Zin an. Annemieke maakt alvast de tekeningen.
Ondertussen was ik kort in Nederland met het nieuwe busje. Mijn broer uit Moskou plande ook een bezoek daar, en zo konden we even met zijn allen (inclusief de zussen) bij Pa zijn, in het ouderlijk huis nota bene. Was fijn. En uiteraard dochters Sanne en Maria bezocht en eindelijk weer even die prachtige kleindochters Ragna en Ronja in de armen kunnen sluiten. Wel een hele rit, aller retour 4500 km, zoeffffffff
De eerste vlierbloesem bloeit, binnenkort is het tijd voor het maken van vlierbloesemsiroop voor de Kerstpakketten. Kerstpakketten?? Info volgt nog, idee nog “under construction”.
O ja, sinds eergisteren dan eindelijk mijn “sociale nummer” ontvangen, wat zoveel betekent dat ik nu in het ziekenfonds zit alhier. Wat een zegen is die Europese Unie toch. (meen ik serieus). Dat kan dus gewoon zonder poeha. Naar een ander Europees land verhuizen, je aanmelden, een baan hebben of officieel zelfstandig zijn en vanaf dat moment alle rechten en plichten hebben die in dat land gelden. Geweldig vind ik dat. Oprecht dankbaar.
So far so good, no complaints
Kus, Ton.h(en deze deel ik nog maar een keer, omdat ie zo mooi is)