Maand: december 2017

Op de achtergrond al de gehele dag de top 2000 die inspireert tot een beetje schrijven. Aldus. Alweer een weekje in Italië. Het begon met een toch wel woelige overtocht met de ferry van Igoumenitsa naar Brindisi. Pffff, wat een nacht, heftig wind, geen oog dicht. Toch goed aangekomen en met vermoeide oogjes in de ochtend op zoek naar een aardig plekje aan de zuidoostkust van Italië. Een uurtje zuidwaarts rijden bracht ons aan een fijne strandplek, gedeeld met enkele andere overwinteraars. ’s Ochtends de vissers die er uitvaren, zo de bootjes van het strand af duwend (op rollen) de woelige zee in. Een fijne plek om 3 maanden Griekenland even te laten bezinken en wat te mijmeren over wat voor ons ligt. Na 2 dagen zien we plots een bekende bus. Hee, dat zijn Inge en Bernhard, het reislustige stel op leeftijd die we eerder in Griekenland ontmoetten (zie vorige blog). Small world, it sure is. Dag 3 op gasjacht. Gasjacht? Ja, we hebben 2 grote flessen propaangas, om te koken. Altijd 1 op reserve. Nou ja, altijd…. nu dus even niet. Konden we in September in Nederland nog onze Franse flessen (met hulp van held Ruben) ruilen voor volledig andere Nederlandse; dat zou nu wel eens lastig kunnen worden. 1 NL fles al een tijd leeg, de andere aardig op weg. In Griekenland kwam het er niet van. Op gasjacht dus, helaas blijken de meeste zaken dicht de dag voor Kerst… Uiteindelijk bij een pompstation flessen gespot, helaas, allen leeg, uitverkocht. Een cadeautje kregen we in de vorm van een waanzinnige afdaling in een vulkaanlandschap. Niet geheel vrijwillig, we kwamen per ongeluk in zo’n mini-bergdorpje terecht, waar geen rekening gehouden is met passages van 9 meter trucks. Oeps, passen en meten, maar we kwamen erdoor. Echter, het eind van het dorp hield de weg op, tenminste een groot verbodsbord en hek gaf ons dat vermoeden. Keren was geen optie. 2 wandelaars die bezweet om de hoek verschenen na een flinke klim: “kunnen we hier doorrijden voor de afdaling?” . “Moet kunnen, voorzichtig” . Zo dus, en ja het kon, oude weg, veel gaten afbrokkelende bermen, steil, al jaren niet meer in gebruik, maar ooh wat mooi.Kale ruige vulkanische vergezichten. Kan geen gasfles tegenop.

Dan wordt ’t toch tijd om verder te reizen, Sicilie is uiteindelijk het doel en dat is nog 500 km te gaan. ’s Ochtends het huis rijklaar maken (een heel ritueel, alle kastjes dicht, hier en daar vastzetten, niks los laten liggen enz), water tanken en off we go. Annemieke is niet echt fit, ik rij, het idee is de oversteek te maken van de oost naar de westkust. Al heel vlot merken we dat het echt niet gaat. Annemieke heeft barstende hoofdpijn, keelpijn, ziek en misselijk. Doorrijden geen optie. Even op de kaart neuzen, vlakbij is een jachthaven, de koers daarheen is snel gezet. Aldaar een spoorboom voor het terrein, met bewaker op leeftijd. ” Mogen we erin, voor de nacht?” . Blijkt geen probleem, dus truck geparkeerd, Annemieke in het ziekenboegbed, de omgeving wat troosteloos vol heftig vergane glorie, maar nood breekt”mooieplekjeswetten”. De avond valt, het is donker, en er wordt aan de deur geklopt.. De jachthavenbewaking heeft de wacht gewisseld en de twee jeugdige nieuwelingen in uniform zijn niet gecharmeerd van onze aanwezigheid. We moeten weg. Geen woord Engels spreken ze, zucht..(in tegenstelling tot Griekenland trouwens waar zelfs de oudere generatie een aardig woordje over de grens spreekt). Maar dit is an emergency vind ik, ik wil en ga niet weg, met zieke lief in bed. Probeer ze dat duidelijk te maken, ik voel enig begrip, maar op die leeftijd met zo’n mooi uniform wil je je gezicht ook niet verliezen. De oplossing; 20 meter verderop, uit het zicht, mogen we bij de gratie Gods staan. Ok, redelijk compromis, deal. Iedereen blij, een soort van.

Vanochtend blijkt Annemieke wat opgeknapt, verre van fit, maar fit genoeg om deze toch wat naargeestige plek te verlaten. En gaandeweg de route hoor ik naast me tussen het gesnotter en gehoest de ene “oh” en “ah” van verwondering over de prachtige route tussen de bergketens door, de olijfboomgaarden, de knaloranje mandarijnen plukrijp. Een mooie dag, en hij wordt nog mooier want opeens zien we langs de weg een bedrijfje met honderden gasflessen. Een poging waard. In mijn beste Italiaans (nuhh, weer geen Engels) probeer ik de rondbuikige gasboer ons probleem duidelijk te maken; Nederlandse gasfles, toch gas nodig… Moeilijk. Ik haal uiteindelijk onze lege gasfles tevoorschijn, en het probleem wordt alleen maar groter. Niet alleen een andere fles maar ook een andere aansluiting. De  buik denkt even na, wenkt me het kantoortje binnen en met een glimlach wil ie toch omruilen. Fijn! En de aansluiting dan? No problem, hij tovert een gloednieuwe italiaanse gasregelaar tevoorschijn: “cadeau” . Subiet laat ik al mijn vooroordelen over de Italianen vallen. ” Mille grazie !!!”. Dan betalen voor de gasvulling. Bonnetje, 13 euro. 13 euro??? In NL en FR kost dat 30 euries. Van 100 heeft ie niet terug… met wat scharrelen in de portemonnee vind ik 12 euro. “No problem, ook goed”.

Nog wat aangedaan van zoveel goedheid maar dolblij vervolgen we onze weg. Uurtje later, een supermarkt, even voorraden aanvullen. Annemieke nog gaar, blijft in de truck. Buiten staat een donkere man- ongetwijfeld een Gambinees of Trumpiaans Nambiaan (roept u maar) die zijn heil elders zocht, maar nog niet vond- met een leeg plastic koffiebekertje, wat vertwijfeld kijkend naar de winkelcliëntele, vragend om een bijdrage. Als geroepen komt dat bekertje, en dankbaar vul ik het met een flap van de financiële meevaller van de gasboer. Kijk, is alles weer rond vandaag.

En nu aan de westkust, een enorm strand, met uitzicht op het vulkanische eiland Stromboli, wat me doet mijmeren over aardrijkskundelessen op de lagere school. Een prachtplek, maar niet als zodanig behandeld door de plaatselijke bevolking…Ongelooflijk wat een rotzooi en vuilnis overal. De dode Dolfijn op het strand maakt het geheel ook niet mooier. Nou ja, morgen voor vertrek zal ik nog een uurtje jutten, dat voelt net even beter als alleen maar zeuren.

Morgen en route richting veerboot naar Sicilië. Annemieke is nog niet 100% boven Jan, maar al wel een stuk beter. Mount Etna, here we come. Love, Ton

Het is winter, ook in Griekenland. Vandaag is de kortste dag en het is grauw, grijs en guur buiten. De zon laat zich niet zien. Vanuit zee waait er een koude snijdende wind. Niets van dit alles doet je denken aan Griekenland. De vele hoge bergtoppen zijn bedekt met een laag sneeuw.

Eergisteren hebben we nog een dagje cultuur gesnoven. We zijn naar Olympia geweest, de bakermat van de olympische spelen. De plek waar elke 4 jaar de olympische vlam ontstoken wordt en vanaf daar naar de plek gaat waar de spelen gehouden zullen worden. Een plek met opgravingen van voor de jaartelling, een groot terrein waar alles te bezichtigen is, evenals 2 musea. Indrukwekkend geheel, een plek vol historie.

                                                 

Gisteren hebben we de hele dag gereden naar de plek waar ons Griekenland avontuur begon, de mooie baai, 50 km ten zuiden van Igoumenitsa. De baai is nog steeds mooi, maar verlaten. Een paar vissers werken nog aan hun bootjes in het kleine haventje. Geen camperaar meer te bekennen. Van de horde vrolijke honden zijn er nog maar een paar over. Zwanger en uitgehongerd. We geven ze te eten en vanaf dat moment zijn ze meer hier als bij de schapenstal een tiental meters verder op. De herder houdt vandaag zijn schaapjes binnen, wellicht te koud om aan de wandel te gaan.

Onze accu’s schreeuwen om zon. De dagen zijn zo kort. Gisterenavond waren ze nog voor 66% opgeladen. We hebben ’s nachts de koelkast uitgedaan in de hoop stroom te sparen, maar vanmorgen was het percentage 61%. Vermoedelijk door de kou, loopt er een hoop stroom weg. We hebben besloten dat we een derde zonnepaneel erbij zullen plaatsen, zodat we op de winterdag, waar dan ook, voldoende energie hebben.

Ton begint de dag met houtjes zagen, want de nacht temperatuur zakt tot rond het vriespunt, het is dus koud in ons huisje op de vroege ochtend. De kachel brandt nu de hele dag, en binnen is het nu 20 graden. We moeten er wel uit om droog hout te zoeken, iets wat niet makkelijk is na een uurtje regenval. Maar met het droge hout wat er nog is branden we de kachel en drogen we de natte houtjes. Ik begon de dag met het voeren van de uitgehongerde honden, deze hebben het zwaarder als wij. Wij zitten er warmpjes bij en hebben genoeg te eten., elke dag. Morgen beloofd de zon weer te gaan schijnen!

Morgennacht gaan we overvaren naar Brindisi, om dan langzaam af te zakken naar Sicilië, waar we begin volgend jaar weer aan het werk gaan. Waar we de kerst gaan doorbrengen weten we nog niet. We hebben besloten deze kerst veganistisch te eten, dus 2 dagen zonder dierlijke producten. Hetgeen niet meevalt als je gewend bent om melkproducten te gebruiken en eieren. Maar we hebben het menu klaar en we gaan zeker smullen deze dagen. In de toekomst zullen we vaker “vegan” dagen houden, gewoon omdat dat goed voelt en beter is voor de dieren, onze aarde en ons zelf!!

Terug kijkend op onze (bijna) 3 maanden Griekenland, kunnen we niets anders dan positief zijn. Naast de mooie baaien, kustlijnen, imposante bergen, goede wegen, zijn vooral de mensen super vriendelijk en behulpzaam. En dat voor een land wat het verre van gemakkelijk heeft door alle sancties van de Europese Unie. (Note Ton: Het is ronduit schandalig hoe men hier onder druk van Europa het minimumloon heeft moeten afschaffen. Het gevolg is dat mensen uiteindelijk voor 15 euro per dag aan het werk gaan. Een schaamteloze actie van de rijke landen in deze Europese Unie). De mensen blijven de moed erin houden, laten het hoofd niet hangen.

De eerste weken was het hier nog volop zomer, vrijwel dagelijks namen we een duik in zee. Tot de dag dat we bij Eumelia gingen werken. De mooie plek waar we 6 weken vertoeft hebben. Daar waar we hebben geleerd hoe de olijven geplukt worden en verwerkt worden tot olie.

De zomerse temperaturen zijn langzaam maar zeker verdwenen, de kachel wordt steeds vaker gestookt. Maar als de zon zich laat zien, is het nog steeds heerlijk buiten. We zijn lekker creatief bezig geweest en hebben langzaam maar zeker ook wat meer onze weg gevonden in het leven als moderne nomade. We zijn nog lang niet uitgereisd en Griekenland is zeker een land waar we ooit naar toe terug zullen keren!!

Ook nog even een “Ton-krabbel” ; Inderdaad, wat een land! In ons hart gesloten, en best lastig om morgenavond op de boot te stappen naar een land (Italië) waar mijn ervaringen tot nu toe verre van euforisch waren, maar we gaan voor de herkansing.

Opvallend toch ook wel hoe weinig reizigers en gelijkgezinden hier de winter doorbrengen. We zien nauwelijks nog andere trotters rijden, en voelen ons in die zin soms als Remy van “alleen op de wereld” . Lekker rustig zou je zeggen, en uiteraard is dat zo, maar voelt soms als een gemis, samen bij een kampvuur ervaringen delen is alweer een paar maanden geleden….. Wat dat betreft een groot verschil met onze winterse reizen naar Zuid-Spanje, Portugal en Marokko. Daar is ’t soms weer wat teveel van het goeie en lastig een rustig plekje te vinden. Een ontmoeting van vorige week wil ik jullie toch niet onthouden. Op onze laatste plek in het prachtige pijnbomenpark aan de kust, waar we een week stonden, ontmoetten we de Duitse Inge en Bernhard, beide 80 jaar en globetrotters pur sang. Op zijn 58e werd Bernhard er bei AGFA uitgesaneerd en moest met vervroegd pensioen. Niet getreurd, twee weken na dato kochten ze een camper en trokken de wijde wereld in. 3x (over land) naar India, 8x naar Marokko en vele reizen meer. Nu de leeftijd wat vordert blijven ze wat dichter bij huis, nu dus overwinteren in Griekenland. Altijd inspirerend zulke ontmoetingen, geluksmomentje puur.

Ruim een week geleden zijn we vertrokken bij Eumelia. Na 6 weken werken, vonden we het tijd om weer op pad te gaan. We hebben een goede tijd gehad, die ook is omgevlogen, al waren de laatste weken tijdens de olijvenpluk behoorlijk zwaar.

We vertrokken op Ton zijn verjaardag, maar niet nadat we ’s morgens vroeg de door Marilene vers gebakken taart met koffie hadden gegeten. Een waardig afscheid.

De route was mooi. De Peloponnesos bestaat uit de zgn. duim en 3 vingers. De duim en eerste vinger hadden we al bekeken, nu staken we de 2de vinger dwars over. Het landschap was prachtig. Veel kleinschalige landbouw en mooie dorpjes vol bloemen. We overnachtten in een badplaats net onder Kalamata, waar veel restaurantjes waren, waarvan er helaas niet 1 open was. Dus Ton zijn verjaardagsetentje volgde de volgende dag in Pylos, een mooie kustplaats aan de westkust, dus de 3de vinger. Kalamata ligt tussen de 2de en 3de vinger in, die we dus ook dwars overstaken. ( zie het kaartje bij hoofdstuk route 2)

Na de heerlijke lunch zijn we verder noordwaarts gereden, wederom een prachtige route die ons leidde naar een heerlijk strand aan de westkust, waar we nu alweer een week staan.

We worden goed in het genieten van een plek, en niet meer zo snel weg te willen. Het weer is redelijk, niet meer zo warm, behalve als de zon volop schijnt, dan is het echt hemdjes weer.

En wat we zoal doen….. allereerst weer genieten van ons eigen ritme en ons eigen eten. Hoe fijn het ook was dat we 6 weken eten kregen, zelf koken wat je lekker vindt is toch ook echt heel lekker!!

Verder zijn we vooral creatief bezig. De mandala is zo goed als af…

Ook Ton is bezig met het schilderen van mandala’s, en wel op stenen.

Natuurlijk zijn we ook al in de kerststemming en is er hier en daar versiering aangebracht;

Verder ben ik weer druk aan het breien en is Ton weer aan het ringen maken;

Ook is de wielkast versiert…

We zijn dus lekker bezig. De komende 2 dagen wordt er regen voorspeld, maar daarna komt de zon weer tevoorschijn. De nachten zijn fris en ’s avonds en ook vaak ’s morgens vroeg hebben we de kachel branden.

Doordat het hier ook de donkere dagen voor kerst zijn, lukt het ons niet meer om onze boiler op te warmen op zonne-energie, maar nee, geen koude douche hoor! Nu de kachel brandt, zetten we een keteltje water erop, en als dat goed heet is, vermengen we het met koud water in een 5 literfles, hangen de slang van de waterpomp erin, en we kunnen heerlijk douchen met 5 liter water!  We hebben nog wel genoeg energie voor de koelkast, verlichting, tablets en telefoons opladen en een muziekje. De zon schijnt nu eenmaal wat korter, en staat ook lager, dus de panelen krijgen minder zon op een dag. Nog een paar dagen dan hebben we de kortste dag achter de rug en gaan de dagen weer lengen en lost het probleem zich vanzelf weer op.

Ook zijn hier veel honden, tot groot plezier van Lotte. Er wordt goed voor ze gezorgd. Er staat ergens een oud busje met dekens erin en ook een paar hondenhokken met dekentjes. Overal bakken water en er zijn mensen die ze dagelijks eten geven. De meesten zijn zelfs gecastreerd en gesteriliseerd. Het is een happy roedel.

Volgende week zullen we na een bezoek aan Olympus, verder naar het noorden rijden om de boot terug naar Italië te nemen. We hebben namelijk werk gevonden in Sicilië op een boerderij vanaf begin januari. Het is fijn om even een tijdje te doen waar we zin in hebben, maar we merken beiden dat we het ook heel leuk vinden om ergens aan het werk te zijn en onderdeel te zijn van… Dus in het nieuwe jaar gaan we weer aan het werk!

 

 

 

 

Hier onder volgen wat foto’s en filmpjes over het proces van olijf tot olie.

Het begint met het plukken;

De olijven worden in zakken gedaan en vervoert naar de molen. Het komt de kwaliteit van de olie ten goede als de olijven binnen 48 uur geperst worden. Dit lukt niet altijd, en de olijven worden pas geperst als er minimaal 600 kilo is.

In deze machine worden de olijven tot pulp gemalen alvorens ze de centrifuge ingaan.

En dan is er olijfolie!!