Natuurlijk is er veel gedaan sinds de laatste blog, want dat is alweer even geleden dat ik die schreef. En ik kan heel enthousiast fotootjes plaatsen van alle vorderingen en van de kas die uiteindelijk werd geplaatst en waarin we hard aan het werk zijn geweest de laatste tijd. Maar het meest eruit springende nieuws gaat over Paco; hij is vermist!
Ruim een week geleden verdween hij ’s morgens. Op pad gegaan met Lotte en Sepp (de hond van Sanne, vrijwilligster die hier in het najaar ook een paar maanden is geweest, en nu dus wederom) Sepp en Lotte kwamen terug toen we ze riepen, maar Paco bleef weg. Dat voelde niet in orde, dus ’s middags zijn we in de omgeving waar we hem het laatst hoorde gaan zoeken, helaas zonder resultaat. Paco kwam niet thuis voor het eten en ook niet om te slapen.
De dagen daarop volgend nog steeds geen teken van leven. We hingen flyers op in de wijde omtrek en zochten met de auto en lopend de hele omgeving af. Ook had ik de hulp in geroepen van een medium (2 zelfs!), die contact met vermiste dieren kunnen maken. Beiden vertelden dat hij gewond was aan zijn poot en dat hij niet meer in staat was zelf naar huis terug te keren.
Na de vierde nacht werd ik heel vroeg in de ochtend wakker met het gevoel dat Paco warme energie nodig had. Dit gaf ik hem en ik viel weer in slaap met als het ware Paco in mijn armen. Toen ik later weer wakker werd, vloog hij omhoog met vleugeltjes…. Had hij mij gevonden tijdens zijn laatste uren? Hij wist mij immers altijd te vinden. Lotte was vanaf die ochtend ook erg timide, en ’s avonds kreeg ik bericht van het medium dat hij niet meer in leven zou zijn.
Ik heb me inmiddels, na deze ervaring bij het feit neergelegd dat hij is over gegaan. Intens verdrietig. Ton heeft echter de hoop nog niet opgegeven en hoopt op een wondertje. Dagelijks zoeken we nog in de omgeving, het zou zo fijn zijn hem te vinden, en indien overleden, hem een waardig plekje te geven op ons land.
Paco, die 2 jaar en 4 maanden geleden als verdwaalde en uitgehongerde pup ons wist te vinden, was een schat. Altijd vrolijk en energiek. Het was een jachthondje en jagen en speuren was de lust van zijn leven. Onze 7 hectares waren niet groot genoeg voor hem, hij struinde rond in de wijde omgeving. Vaak hoorden we hem blaffen in de verte. Tegen de schemering zorgden we altijd dat hij binnen was, of aan de lijn ging. We wilden het risico niet lopen dat hij oog in oog zou komen te staan met een wildzwijn. Hem enigszins proberen te beschermen. Vermoedelijk is hij nu wel aangevallen door een zwijn. Door de lockdown was dit jaar het jachtseizoen vroegtijdig gestopt en er is hierdoor veel wild in de omgeving. Zijn jachtinstinct is hem vermoedelijk fataal geworden.
We missen hem vreselijk. Hij was ons clowntje, toverde meerdere malen per dag een glimlach op ons gezicht. Klein, dapper en bang. Zocht soms bescherming bij ons of Lotte. Lotte heeft hem immers een soort van opgevoed, en beschermde hem ook. Ook zij mist hem erg. Als ik nu met haar ga lopen en vraag;”waar is Paco?”, gaat haar neus omhoog en begint ze te zoeken. Helaas heeft het speuren met Lotte ook nog niets opgeleverd.
Zolang we hem niet hebben gevonden, blijft er hoop.
Hier onder dan nog wat foto’s van de opbouw van de kas.
Ja,meis… inderdaad een plekje geven..net als Maurits in eigen tuin. Ben benieuwd of Lotte nu aanhankelijker gaat worden.. aan Boris merk je niets denk ik. Zijn jullie wel lekker aan het werk,dat is ook afleiding…. Is jouw haar alweer in model
gebracht? Gossie,wat een lel kas zeg…komt daar s,winters soort verwarming in of gewoon vorstvrij. Nog steeds zoveel water,ook met waterval,?of ook minder nu… Werk ze met zijn drietjes en geniet zoveel mogelijk….liefs uit Holland..
Lotte mist Paco, dat merk je aan haar. Boris misschien wel een beetje, moeilijk te zeggen. De kas staat nu al vol met heel veel gezaaid spul.
Mijn haar zit nog goed hoor, ben mijn eigen kapper tegenwoordig.
Als t heel hard vriest, kan de gaskachel eventueel in de kas.
Mijn hond heeft indertijd in Frankrijk ook wel eens de benen genomen.Hij was dwars door de bergen gerend naar een vriend met geiten.we hadden nog geen telefoons dus na een week wist ik hem te vinden_80km rijden over de bergen.waarschijnlijk op drift geraakt en de sterke en bekende geitenlucht opgesnoven.wie weet is Taco dus ook ergens aangelopen
Ik hoop heel erg dat jullie Paco zullen vinden, levend natuurlijk. Maar ook mocht hij niet meer in leven zijn. De onrust die je hebt van niet weten is vreselijk. 🙏 Denk aan jullie 💛.
Wat een vreselijk bericht.
Ik hoop van harte dat jullie vrede kunnen hebben met het idee dat die kleine pretletter de tijd van zijn leven heeft gehad bij en met jullie.
Sterkte gewenst met het wennen aan het leven zonder jullie geliefde viervoeter 💖
Liefs, Ine
Dank je Ine.
Wat een verdrietig bericht en wat een onzekerheid. Ik hoop dat jullie ergens antwoord zullen krijgen want zolang je niets weet blijf je toch zoeken . Voor Lotte en Boris is het natuurlijk ook super raar dat Paco er niet meer is. Ik leef met jullie mee.
Liefs en sterkte Ria
Dank je Ria.