Saai, saaier, saaist

Dat begint al goed, lekkere titel….. Tja, dit keer eens geen spanning en sensatie, maar een toch wat kale opsomming van cijfers, gelardeerd met een vleugje frustratie. Wat wil het geval? (mooie uitdrukking is dat toch): het geval wil dat ik begin juli naar Nederland ga, om een reünie met oude vrienden, kinderen en kleinkinderen te vieren en daarna een paar dagen quality-time wil genieten met mijn vader, 92 jaar alweer , om dan weer terug te keren naar mijn lief die in Portugal blijft. Om die 65 kilo van mij over een afstand van 2000 km daarheen te vervoeren is het vliegtuig de snelste, goedkoopste en makkelijkste oplossing. Nou heb ik een pesthekel aan vliegen, maar er is een doorslaggevender reden om dat niet per vliegtuig te doen. Anno 2018, met het lot van deze planeet met zijn bewoners aan de hellepoort, kan vliegen eigenlijk niet meer. Tenminste niet voor de lol/vakantie en zeker niet binnen Europa. Ga hier niet verder over uitweiden , genoeg info over te vinden voor wie het echt interesseert. En om discussie te voorkomen; er zijn redenen genoeg om soms toch te willen/kunnen/moeten vliegen; werk, dringende familieomstandigheden, beperkt budget, een oceaan tussen vertrek en bestemming enz. Daar gaat het nu niet om, en deze excuses kan ik hier in ieder geval niet gebruiken. Dus de keuze is snel gemaakt; ik ga treinen. Lissabon -Amsterdam, dat moet toch lukken. Annemieke kan ’t niet laten en zoekt vooraf toch nog even op cheaptickets.nl naar een goedkope vlucht, puur ter vergelijk, en vindt een prijsvechter die mij voor 50 euro wel naar Amsterdam wil transporteren. Doen we niet, de treinkeuze was al gevallen. De zoektocht op internet begint. Welke route, welke treinen, wat kost ’t. Kanonnen, das even schrikken, wat duur. Toch vinden we na enig zoeken een betaalbare oplossing; een interrail ticket, niet alleen voor de jeugd, maar tegen meerprijs ook te gebruiken door bijna-bejaarden zoals ik. Da’s mooi. 320 euro, maand geldig, 7 dagen in die maand “vrij” reizen. Hup, bestellen dan maar, via de interrail site. De eerste tegenvaller…. Koop je online een vliegticket kent het gemak geen grenzen. Je betaalt en linea recta krijg je je ticket per mail opgestuurd, met zo’n handige QR code, hoef je niks meer uit te printen, gewoon je mobieltje voor de scan bij het inchecken, klaar. Koop je online een treinticket val je pardoes in de tijdmachine die je 25 jaar terug in de tijd werpt. Want, treinticket geboekt, betaald, komt de vraag op het scherm: ” waarheen moet ie gestuurd worden?” . Gestuurd??? Ja, de ticket moet fysiek van Amsterdam naar Portugal, waar wij verblijven. Oeps… “o ja, en het kost 9 euro, dat opsturen” , weet mijn laptop te melden. Geen weg terug, dus we contacten vrienden Gerrit en Mirjam die in midden Portugal bij Tomar wonen, of de ticket daar geleverd mag worden, en dat blijkt geen probleem. Ik bevind me nog ruim een maand voor vertrek, dus mooi op tijd. De ticket wordt verstuurd vanuit Amsterdam, via track and trace volgen we de route. Eerst naar Dublin in Ierland, de volgende dag naar Londen, UK. 2 dagen later dan naar Lissabon, en 2 dagen daarna zou het kaartje op genoemd adres geleverd worden (ik ben er toch wat sprakeloos van..). Wij zijn stand-by in de buurt, op de camping van Tomar. De dag van levering……geen post….. Zie op track and trace dat de leverancier DHL het adres niet kon vinden en de ticket is weer retour Lissabon. Nee he….. Zie dan maar eens iemand aan de telefoon te krijgen, maar de volhouder wint en uiteindelijk krijg ik een Portugese dame van DHL aan de lijn die me in gebrekkig Engels te woord staat. Ik weet wat extra adresgegevens te melden , alsof het een spannende speurtocht is, en over twee dagen gaan ze voor de herkansing. En warempel-oh wonder- het lukt. Adres gevonden, ticket afgeleverd, happy happy joy joy. Dat geeft ons-met ticket in de hand- de gelegenheid om aan fase twee te beginnen van dit avontuur `a la 1993. Er moet-hoe kan het ook anders…._ gereserveerd worden. Het is even uitzoeken, maar het blijkt te gaan om de nachttrein van Lissabon naar Hendaye (FR), de TGV van Hendaye naar Parijs en de Thalys van Parijs naar Amsterdam. Sluit allemaal redelijk aan, ’s avonds vertrek vanuit Lissabon, volgende avond in Amsterdam, pakweg 24 uur. Ok, via de interrail site doen we alle 3 de treinreserveringen, nog een maand te gaan, dus dat moet lukken. Denken we…Allereerst is het even schrikken van die prijzen. De eerste 2 treinreserveringen zijn samen 25 euro, de Thalysreserveringskosten zijn onbekend tot nader order. De verrassing is vooral dat er ook nog een 8 euro extra reserveringsadministratiekosten over de reserveringskosten heen komt. Reserveringsadministratiekosten?????? Stel je gaat naar de bakker en bestelt een brood van 1 euro voor de volgende dag. “Dat kan” zegt de bakker, ” maar dat kost 10 cent voor de reservering” en krabbelt de bestelling op een stukje papier. Morrend ga je akkoord. De volgende ochtend kom je je brood afhalen. “Dat is dan 1 euro 20, zegt de bakker goedgemutst. “Eeneurotwintig?, reservering was toch 10 cent?” . “Ja”, zegt de bakker , “maar administratiekosten zijn ook 10 cent, een soort reserveringsreserveringskosten” … Flabbergasted.. Okay, toch maar die reserveringen de deur uit, ik moet tenslotte op de een of andere manier toch naar Nederland. Ik klik op versturen, antwoord volgt direct: “u hoort binnen 2 werkdagen van ons”. We zijn benieuwd , inmiddels wijzer geworden. Na een week nog niks, de tijd begint toch wat te dringen. Maar weer een mailtje erachteraan. “u hoort binnen enz….” . Maar dan volgt er na 2 dagen daadwerkelijk antwoord. “De reserveringen voor Lissabon-Hendaye en Hendaye-Parijs hebben we voor u kunnen realiseren. Helaas is er in de aansluitende Thalys geen plaats meer. Kunt u uw adresgegevens in Portugal doorgeven zodat we de reserveringen daarheen kunnen sturen?”. We zijn er even stil van. Geen thalys?? En opsturen? Weer naar Tomar rijden en een week wachten op een ticket die daar misschien of misschien niet bezorgt gaat worden (plus weer 9 euro verzendkosten..). Dat ga ik niet doen, te groot risico. Hoe nu?  Annemieke gaat eerst maar eens naar de site van de Thalys. Wat blijkt? Er is nog genoeg plek in die trein, je kan gewoon nog tickets bestellen (a 150 euro). Dat vraagt om een telefoontje. Thalysdame gebeld “uhhhhh, ja er is toch nog wel plek, maar er kan slechts een beperkt aantal zitplaatsen door interraiders gereserveerd worden”. Wat?? Alsof die interrailticket een soort tweederangskaartje is wat een appel en een ei kost. 320 euro kostte ie mevrouw!. Hoe dan ook, het wil niet, kan niet, mag niet. Hoe nu? Voor de volgende dag vindt ze ’s middags nog een plekje in de Thalys, maar alleen tot Brussel. Met de rug tegen de muur gaan we akkoord. Kosten: 27,50 euro… En natuurlijk moet ik deze reservering nog ergens zien uit te printen , want ook de Thalys kent dat praktische QR-scansysteem nog niet. De stand van zaken tot nu toe: een interrail ticket “onbeperkt reizen in Europa” en een reservering van Parijs naar Brussel. Ik moet hoe dan ook een nacht in Parijs blijven, de goedkoopste oplossing blijkt een slaapzaal in onguur Noord voor 55 euro. Dat weiger ik, ben geen 20 meer. Gare du Nord gaat ’s nachts dicht, dus op het perronterras met een boek en goed glas de nacht doorbrengen is ook geen optie. Hier moet ik nog wat op verzinnen. Eerst maar die eerste twee treinen op een andere manier zien te reserveren. We staan in Castelo Branco, en er blijkt een station te zijn met een heus loket. Reservering voor de trein Lissabon Hendaye blijkt geen probleem, wordt ter plekke vlot geregeld voor 7,50 euro. “En Hendaye-Parijs?”. “Sorry, dat kunnen we van hieruit niet doen, is Franse spoorwegen. Kunt u het beste in Hendaye zelf doen”. Ja maar, een trein reserveren anderhalf uur voor vertrek is wat naïef toch, in de zin van reserveren?”. “Sorry, adios, muit obrigado”. Ik schreef al saai saaier saaist, voor wie er nog steeds bij is, spannender wordt ’t niet, maar saaier ook niet meer. Dit is namelijk na weken internet en telefoon-ploeteren de status quo: 1 interrailticket, 1 reservering Lissabon-Hendaye, Hendaye-Parijs wordt nog spannend. Een (dure) overnachting in Parijs lijkt onoverkomelijk, 1 reservering Parijs-Brussel, daarna zal ’t op de een of andere manier wel lukken van Brussel naar Amsterdam. Kosten: ticket 320 euro. DHL verzendkosten 9 euro, reservering Lissabon -Hendaye 7,50 euro, reservering Parijs-Brussel 27,50. Is samen 364 euro. Verwachte kosten reservering Hendaye-Parijs 20 euro. Verwachte overnachtingskosten Parijs 80 euro. Totaal dus pakweg 464 euro…… Zonder zekerheid dat het inderdaad gaat lukken. En vergeet niet… ik moet ook nog terug!!!! Met waarschijnlijk alle bijkomende reserveringsdrama’s en kosten…Met de 50 euro cheapflight ticket in gedachten en de hele heisa eromheen wel erg zuur. Een pleidooi voor vliegen, dit relaas? Verre van, vliegen moet niet, maar het is wel duidelijk dat er nog heel veel werk te verrichten is wat betreft openbaar vervoer. Al die jaren een ondergeschoven kindje gebleven zo blijkt. (eerlijk is eerlijk , ik deed 18 jaar geleden een interrail-tour met dochter Sanne toen ze 18 werd, via Frankrijk en Spanje naar Marokko. En zonder gein, toen ging een en ander beter en simpeler dan nu, 18 jaar later. Hopeloos…  En ja , er wordt wel degelijk gewerkt aan betere en snellere treinverbindingen. Amsterdam-Londen, Amsterdam-Bordeaux en Marseille, Berlijn… Maar nog een lange weg te gaan, om mensen te motiveren daadwerkelijk die trein te pakken. Vliegen moet (veel) duurder, treinen moet (veel) goedkoper en vooral moet het openbaar vervoer gebruik maken van moderne betaal-en boeksystemen. Lijkt wel middeleeuwen , die spoorwegen. Zou ik het weer zo doen? Eerlijk gezegd niet, principes kennen ook hun grenzen. Ik zou waarschijnlijk een autootje huren en gewoon op en neer rijden. Geen internetheisa en ergernis, goedkoper, sneller, comfortabeler,muziekje erbij, genoeg ruimte om een en ander mee (terug) te nemen en ik kan zelfs een paar mensen blij maken met een gratis lift van of naar Portugal. Spoorwegen sucks! Zo dat ben ik kwijt. Voor wie die (een na) laatste punt gelezen heeft, chapeau. Love, Ton

Belevenissen afgelopen week

Ton schreef het al in de laatste blog; uitwaaien en afkoelen in de bergen. Dat hebben we inderdaad gedaan. Nadat we de laatste bankzaken geregeld hadden zijn we noordwaarts gereden richtig de Serra da Estrela. De eerste nacht verbleven we nog ten zuiden van het gebergte, net voor de plaats Paul, een simpele overnachtingsplek, maar gelegen bij een prachtige rivier met zwemplek en watervallen.

De volgende dag doorgereden naar Unhais da Serra, een levendige plaats in het zuiden van de bergketen. Een mooie camperplek op loopafstand van het dorp, met toiletten en buitendouche. Hier heerlijk 2 dagen gestaan alvorens we echt de bergen in gingen. De weg die onze routeplanner aangaf, was een kronkelweg naar boven. Na al een flinke afstand afgelegd te hebben werd de weg opeens onverhard. Ton zette meteen zijn hakken in het zand….geen goed plan, maar ja, ik reed en had ook geen zin om de hele slingerweg weer terug naar beneden te moeten rijden, en keren was onmogelijk, dus langzaam de onverharde weg met hier en daar kuilen opgereden. Ik zat aan de afgrond kant en durfde echt niet naar beneden te kijken. Alle aandacht bij de weg. Keren bleef onmogelijk, tot we bij een breed stuk kwamen. Daar geparkeerd en gaan lopen om te zien hoelang de weg nog onverhard bleef. Een paar honderd meter verderop werd hij weer breed en geasfalteerd. Ton was nog niet overtuigt, bang dat het later weer smal en onverhard zou worden. Gelukkig kwam er een auto aan, en aan deze meneer gevraagd hoe de weg verderop was. Hij verzekerde ons dat het prima te doen was. Dus ingestapt en verder gereden en inderdaad de weg bleef prima. Onze trouwe Magirus vond zijn weg steeds verder omhoog en wij genoten van het adembenemende uitzicht. Wat zijn de bergen toch imponerend! Toen we bijna bij de top waren zagen we Maria uitgehouwen in een enorm rotsblok; prachtig!

Natuurlijk ook even bij de sneeuw gestopt, waar Lotte zich weer even uit kon leven en afkoelen.

We hadden op de park4night app een mooie overnachtingsplek uitgezocht en bedacht dat we de komende dagen een mooi rondje door de bergen konden rijden. Dat pakte echter anders uit. Onze Magirus was te groot voor de route naar de eerste plek waar we wilden gaan staan, dus op naar een volgende plek. Na een flinke afdaling hier aangekomen. Echter deze plek lag te dicht bij de weg, dus na een pauze de volgende berg weer beklommen en opzoek naar plek nummer 3 van die dag. Deze lag in een prachtige vallei, naast een mooie rivier. Op de plek stond echter een mega grote camper breeduit geparkeerd. Niet echt aantrekkelijk om bij hem in de “voortuin” te gaan staan. Nog een eind gelopen om te zien of er verder langs de rivier nog plek was, maar helaas. Dus op naar de volgende plek dan maar. Onderweg hiernaar toe hoorden we een knal…..klapband? Gestopt en de banden gecontroleerd, maar er was niets te zien. Dus verder de berg op om uiteindeljk bij plek 4 aan te komen. We bleken aan de andere kant van de berg te staan, waar we die ochtend geweest waren. Het hele rondje waar we een paar dagen over wilden doen, dus in 1 dag afgelegd!

De overnachtingsplek was prima, met een prachtig uitzicht en aan een groot stuwmeer. Er zijn trouwens heel veel stuwmeren in de bergen.

De volgende morgen besloten om de bergen te verlaten en wat meer land inwaarts te rijden naar een ander groot stuwmeer. Helaas wachtte ons een onaangename verrassing; de knal die we gisteren hoorde, bleek toch van een band afkomstig te zijn; lekke voorband! Dus we moesten eerst de band verwisselen alvorens verder te kunnen rijden. Het reserve wiel van de cabine getakeld, een zware klus! Vervolgens de band verwisseld en daarna met al onze krachten de kapotte band weer op de cabine geplaatst, pffff het was gelukt!

De lekke band 
band van de cabine laten zakken
moeren losdraaien
krik eronder plaatsen
band is eraf
Reserveband erop, moeren aandraaien
Moeren aandraaien
Hij zit erop!
En met al onze krachten de kapotte band weer op de cabine gehesen

Op naar onze volgende plek, een mooi stuwmeer op de grens van het Serra da Malcalta, een gebergte aan de grens met Spanje. We hebben heerlijk gezwommen in het meer. De volgende dag wilden we Monsanto bezoeken. Dit schijnt 1 van de oudste plaatste te zijn in Portugal. We konden echter geen goede parkeerplek vinden in de buurt van de plaats. Een hele steile klim naar Monsanto zou het gevolg zijn, want het plaatsje ligt op een steile heuvel. Aangezien het ruim 30 graden was, hebben we dit bezoek uitgesteld naar een later tijdstip en zijn we doorgereden naar een camping in de buurt van Idanha-da-Nova. Een camping met zwembad en aan het meer gelegen. Heerlijk wat een verkoeling!!

De volgende dag wederom naar Castelo Branco om te zien hoe het stond met onze overboekingen naar de Portugese rekening. Het geld van mijn Nederlandse rekening was gearriveerd, maar nog niet van onze Franse rekeningen. Later bleek dat geld nog niet eens ervan af geboekt te zijn! Dus de bank maar weer eens gebeld….nee, je mag hooguit eenX bedrag per keer overboeken en ook nog eens een beperkt maximum bedrag per dag……konden dat dus weer opnieuw gaan doen. In plaats van dat ze je een berichtje sturen dat het niet kon op de manier zoals wij dat deden….nee joh!! Franse banken gaan echt niet met hun tijd mee.

Ook bij een bandenboer een nieuwe voorband erop laten zetten, dit was binnen 15 minuten gepiept! Rijden weer met een veiliger gevoel rond, nu de hele oude reserveband weer op het dak ligt!

Binnen 15 minuten zat de nieuwe band erop. En met een heftruck werd het reservewiel weer op de cabine geplaatst!

Na een nachtje in Castelo, op de reeds bekende parkeerplaats, zijn we de volgende dag naar Serta gereden waar een muziek festival was. Een kleinschalig festival aan de oever van de rivier. Mooie muziek gehoord, veel folk . Helaas waren er op vrijdagavond weinig mensen, zaterdag was het drukker. Ons lukte het niet om alle bands te bekijken, want het ging door tot in de vroege uurtjes. Lotte vond de harde muziek niet fijn, wat jammer was, want ze had volop ruimte en vriendjes om mee te spelen, maar ze vond het allemaal maar niets, dus haar vroegtijdig beide avonden naar huis gebracht. De 2de avond was ze best lang alleen geweest, dus erg blij toen wij tegen 1 uur thuiskwamen. Toen ik haar nog even uitliet, ging ze er opeens als een speer vandoor, vermoedelijk een kat gespot. Ze kwam echter niet terug toen ik haar riep. Na een tijdje gaan kijken en toen bleek het pad te eindigen in water, deel uitmakend van de rivier!! Vermoedelijk was ze met een harde plons daar in terecht gekomen. Ze was in geen velde of wegen te zien. Ton er bij gehaald en gaan zoeken. Om aan de overkant van het water te komen moesten we eerst omhoog klimmen, om een huizenblok heen om vervolgens door varens, brandnetels en bramen ons een weg te banen naar de oever van de rivier. En daar zat ze, achter een muur, apathisch onder een struik. Ze reageerde niet op haar naam, was echt in shock. Ton heeft haar opgetild, over de muur en we zijn onze weg terug gegaan door alle prikkels. Thuis dook ze meteen de mand in, en de volgende dag leek alles ok met haar. Toen we de cabinedeur open hadden gezet om te gaan vertrekken, zat ze er heel snel in. Normaal moeten we haar een kontje geven, maar nu was ze er zelf snel in gaan zitten, toch blij om die onheilsplek te verlaten!

Nu zijn we aangekomen bij de kust. Heerlijk 10 graden koeler en Lotte kan weer spelen en graven op het strand met haar bal…happy dog, happy us!!

Een avontuur in een avontuur

 

 

Not all those who wander are lost, gelukkig. De weg ontvouwt zich tijdens de reis, en dat is mooi. Al in Griekenland kwam het soms ter sprake; “wat zou het fijn zijn weer wat te moestuinieren, wat bomen te planten, met de handen in de grond”. Dat deden we onderweg natuurlijk soms wel, bij anderen op de boerderij. Plantjes planten, onkruid wieden enz., maar voor dat er dan geoogst kon worden waren we al weer weg, op naar een nieuwe horizon. Een rustmoment, een vaste basis waar je het geplante boompje ook kon zien groeien, dat was een wens die altijd stiekem met ons mee reed. En waar dan op deze prachtige planeet? Zonder dat we beiden het land echt goed kenden kwam de gedachte aan Portugal steeds weer bovendrijven. Fijne vriendelijke relaxte mensen, een fijn zuid Europees klimaat en niet duur. Nou ja, we gingen toch die kant op dus tijd genoeg om onze ogen open te houden voor een mooi lapje grond. In midden/oost Portugal bleek het prijstechnisch het meest verantwoord. Een prachtgebied maar veel leegloop van de plaatselijke bevolking. Velen gingen ons voor in deze regio om hier een nieuwe basis te creëren , veelal als zelfverzorgers met permacultuurtuinen, yoga-retraite-centrum, biologische bedrijven, of gewoon rustzoekers en kluizenaars. Het noorden van Portugal is ons toch te koud en ruig, midden zuid te droog en de Algarve onbetaalbaar. Deze regio-rond Castelo Branco- is pakweg 2 uur van de kust, da’s goed te doen voor een lang uitwaaiweekend met de truck aan het strand. En wat zouden we daar dan willen, op zo’n stuk grond? “Die Gedanken sind frei” is het eerste wat in me opkomt. Prachtig Duits lied uit 1800, onderaan deze blog zal ik de volledige tekst even typen (lezen hoor, echt mooi). Ja, wat willen we daar? Zomaar wat gedachtenspinsels die bij ons opkwamen: Een moestuin met oa permacultuur en heuvelbedden  om onszelf van groente te voorzien, een voedselbos met vruchten, noten, kleinfruit (ongelogen; een lijst van pakweg 40 boom-en struiksoorten ligt al klaar), olijfolie maken (en laten transporteren naar NL door fairtransport.eu, die met prachtige zeilklippers goederen als rum, olijfolie en wijn vervoeren), een alternatieve camperplaats met voor fijne reismensen, een yurt neerzetten , eigenlijk gewoon een liefdevolle plek hebben/ creëren waar we kunnen zijn als we daar zin in hebben. Als uitvalsbasis met Marokko en Madeira om de hoek voor als het ’s winters echt te koud wordt. En last but not least: als kind droomde ik (Ton) er al van sinaasappels en bananen te kunnen plukken uit eigen tuin. Nou is dat laatste-die bananen- hier geen vanzelfsprekendheid (maar proberen kan altijd) maar die sinaasappels dat moet lukken. Op zoek naar een plekje dus waar bovenstaand allemaal zou kunnen, zonder het ook allemaal te moeten gaan doen , ik schreef al, die Gedanken sind frei. Aldus met makelaars op stap geweest met als basisgedachte “minimaal 1 hectare met water op het terrein”. Het ene na het andere perceel bekeken, we werden er haast tureluurs van. Annemieke was erg gecharmeerd van een “cosy” terrein van 3,5 hectare met terrassen, genoeg water en olijfbomen. Helaas was de omgeving en een deel van het terrein afgelopen zomer verwoest door bosbranden…En hoe mooi de plek ook was, zodra in in de verte keek had ik toch een beetje het “daar ligt Mordor-gevoel” . De makelaar bracht ons uiteindelijk naar een terrein (wat niet op internet stond) waar mijn hart direct sneller van ging kloppen. Vanaf de toegangs(zand)weg zag je vooral een droge wat verwaarloosde olijfboomgaard, pakweg 150 olijfbomen. Maar bij het oplopen van het terrein (wat uiteindelijk 7 hectare bleek) ontpopte zich een waar paradijs. Na de olijfgaard een verwaarloosd schuurtje (met als bewoners een koppel zwaluwen , een vleermuis en een gewone muis) kwamen we bij een door wilgen overgroeide volle vijver van zo’n 100 m2, water genoeg dus. Even verderop een heus eucalyptusbos met verkoelende schaduw, om dan af te dalen naar een 3-tal moestuinterrassen, met naast wat fruitbomen vooral overwoekerende bramen….. Verder naar beneden dan -op 2 niveau’s- twee enorme bloemenweides, een insectenparadijs, deels begroeid met volwassen hoogstam appel-peren-en kersenbomen, afgewisseld met wat kurkeiken het geheel op goede losse en vruchtbare grond. Aan de rand hiervan een enorme (overwoekerde) waterput. Aan het eind kabbelt dan een beekje (moet je je eerst door 10 meter manshoge varens worstelen). Een hoge-nooit afgemaakte- toren op palen staat centraal op het terrein. We vermoeden dat ’t ooit een soort watertoren moest worden, ik zou er graag ooievaars op zien, die hier veel nestelen in de buurt. Er mag op het terrein tot 200 m2 gebouwd worden, maar vooralsnog zou dat niet nodig zijn want we hebben tenslotte ons eigen huis (op wielen) al bij ons. Als extra bonustoetje; op 5 minuten rijden ligt een prachtig stuwmeer, om even af te koelen tijdens de hete zomers. Tja….. als ik heel diep bij mezelf naar binnen kijk en ook mijn roots de nodige aandacht geef, ben ik eigenlijk gewoon een boer. Niks automonteur, een boer woont in mijn hart. De grond, de natuur, de verbondenheid, daar is het verlangen naar. En dan slaat bij zo’n plek natuurlijk het peerd op hol. Na de bezichtiging lieten we het even bezinken. Ook Annemieke was enthousiast, maar na 3 dagen besloten we om het land-naast nog enkele andere percelen- nog eens te bekijken. Die avond, na de tweede bezichtiging, besloten we om de volgende dag met de makelaar om de tafel te gaan zitten om over de prijs te praten , en de afspraak werd met hem gemaakt voor de volgende dag. Die ochtend werd Annemieke wakker met een knoop in de maag. ” O jee, prachtig terrein, zoveel mogelijkheden, maar oh oh oh wat groot, wat veel werk, en toch ook ’tis boven gepland budget” . Je moet het wel samen willen natuurlijk dus afspraak afgeblazen. Daarna naar Tomar gereden , vrienden Gerrit en Mirjam bezocht, de boel een beetje laten bezinken, en -niet te vergeten- de interrailtreinticket bij Gerrit en Mirjam opgehaald die daarheen verstuurd werd. (in juli reis ik naar Nederland voor een reünie en papa-bezoek, vliegen binnenin Europa anno 2018 kan echt niet meer vind ik). En passent hebben we daar bij het financiën -bureau een zgn NIF nummer gehaald, fiscaal nummer dat je nodig hebt om hier iets te kopen, dat ging gelukkig vlot. Na een week de koppen weer eens bij mekaar, het stuk grond bleef spoken, en toch weer terug naar Castelo Branco om met de makelaar te spreken. En daar werden we het eens (dwz we kregen onze zin niet qua prijs, maar met de geboden korting konden we leven). Getekend, aanbetaald en nu veel regeldingen. Portugese bankrekening geopend, moneytransfers via het altijd lastige Franse bankwezen enz. Nu even uitblazen en (vooral) afkoelen in de bergen, de Sierra Estrela, op een steenworp afstand van de nieuwe plek. En nu? Uiteraard even geduld oefenen. En daarna? Gelukkig zijn noch Annemieke noch ik van al teveel plannen. Tuurlijk, je kunt een ei leggen en dat helemaal volplannen en invullen, in de hoop dat alles loopt zoals je je voorstelt . Wij hebben een eitje gelegd en zien wel wat eruit komt, zoals ik in het begin van dit verhaal al schreef; de weg ontvouwt zich tijdens de reis. Het voorkomt teleurstelling, en zo blijft alles lekker spannend . En het reizen dan? Dat gaat-met een klein intermezzo- gewoon door hoor. Ik schreef al, misschien de winter naar Marokko (of verder) en ook de rest van de planeet buiten Europa staat nog op de wenslijst van ons en onze truck. Vooralsnog dus even hier, lekker bezig. O ja, voor wie zich deze zomer/najaar verveelt of verlangt naar een werkvakantie: we hebben nog wat handjes nodig om te snoeien (veel), te zagen, te maaien, te sjouwen en te bouwen. En die olijfolie maken-hierboven al vermeld- dat gaan we zeker doen met die 150 bomen. We hebben in Griekenland kunnen leren hoe het moet. Voorbestellen? Ja graag!

Love,  Ton (hieronder wat filmpjes en de beloofde oude Duitse tekst).

Hier tussen zou eigenlijk nog een filmpje van het eucalyptus bos en de terrassen horen, maar dat was te lang en duurde een eeuwigheid om te uploaden.

DIE GEDANKEN SIND FREI: anno 1810, auteur onbekend

-Die Gedanken sind frei, wer kann sie erraten? Sie fliehen vorbei wie nächtliche Schatten. Kein Mensch kann sie wissen, kein Jäger erschiessen mit Pulver und Blei: die Gedanken sind frei!

Ich denke was ich will und was mich beglücket, doch alles in der Stille und wie es sich schickt. Mein Wunsch und Begehren kann niemand verwehren, es bleibet dabei: die Gedanken sind frei!

Und sperrt man mich ein im finsteren Kerker, das alles sind rein vergebliche Werke. Denn meine Gedanken zerreissen die Schranken und Mauern entzwei: die Gedanken sind frei!

Darum will ich auch immer den Sorgen entsagen und will mich auch nimmer mit Grillen mehr plagen. Man kann ja im Herzen stets lachen und scherzen und denken dabei: die Gedanken sind frei!

Ich liebe den Wein, mein Mädchen vor allen, sie tut mir allein am besten gefallen. Ich bin nicht alleine bei meinem Glas Weine, mein Mädchen dabei: die Gedanken sind frei!

Op de plaats rust

Op zondag uit Coimbra vertrokken. Die dag werd er een colorrace gehouden in de stad. Een hardloop parcours werd er gelopen en overal werden mensen bekogeld met gekleurde verfpoeder. Tegen de middag zag je dus allerlei gekleurde mensen rondlopen, een grappig gezicht.

Color run Coimbra

Wij zijn die dag naar een opgedane kennis via Facebook gereden, welke ons aangeboden had om bij hem op het land te komen staan. Leuk om te zien waar hij mee bezig is, pas 1,5 maand in Portugal, en 8 hectare land om een paradijs van te maken, een hele klus. Gaat hem vast wel lukken.

Dinsdag weer naar Castelo Branco gereden, daar hadden we woensdagmorgen vroeg een afspraak met een makelaar. Deze liet ons, naast het door ons gevraagde stuk nog vele andere percelen zien. Aan het eind van de dag duizelde het wel een beetje, en ik was wat beroerd van alle bochten en hobbelweggetjes die we reden. Een dag rust, op wederom de camping, kwam ons goed uit, want vrijdag morgen zouden we weer op pad met de makelaar. Inmiddels besloten dat we 1 stuk land graag nogmaals wilde bezichtigen. Ton vond dit stuk geweldig, ik was nog niet overtuigt. Na de 2de bezichtiging (en nog een aantal anderen) besloten om de volgende dag met de makelaar om de tafel te gaan om te zien of er wat aan de prijs gedaan zou kunnen worden, want het lag nogal boven ons budget. Zover kwam het echter niet, want de volgende dag werd ik wakker met een knoop in mijn maag, mijn hele lijf schreeuwde NEE, niet doen!! Ik vond het te groot, te duur, teveel werk, teveel moeten, vrijheid inleveren, ik kon het niet. Ton hevig teleurgesteld, maar ja, het was even niet anders.

Ton bekijkt de appelbomen op het stuk land

We zijn toen richting Tomar gereden, waar oude vrienden van Ton wonen. Een dag op een camping gestaan en 2 dagen bij een stuwmeer, prachtig, het rijk alleen! Natuurlijk Ton zijn vrienden bezocht die daar dicht bij wonen. Het weer laat wel wat te wensen over. Is het in Nederland zomers warm de laatste tijd, hier lijkt het meer op het vroege voorjaar, temperaturen rond de 20 graden en af en toe een buitje. Zeer ongewoon voor deze tijd van het jaar! In Tomar hebben we ons fiscale nummer aangevraagd, wat binnen een half uurtje geregeld was. Als we wat willen kopen hebben we dat in elk geval nodig.

Lotte en Ella (bij vrienden Ton)
Warme dag
Koude dag, het wisselt elkaar af…

Nu is het nog wachten op Ton zijn interrailkaart die hij online heeft besteld en naar deze vrienden wordt gestuurd. Hij gaat nl in juli ruim een week naar Nederland ivm een reünie en een bezoek aan zijn vader.

We staan nu op de camperplaats in Tomar, een oude camping die nu fungeert als gratis camperplek; ideaal! En op loopafstand van het centrum. Welke kant we opgaan als Ton zijn ticket heeft, dat weten we nog niet….volgende blog meer daarover!