Categorie: Geen categorie

Da’s alweer even geleden dat ik een blog schreef, was ’t in Litouwen? Nu een schrijfsel vanuit Italië , een geheel andere hoek van Europa. Annemieke beschreef al onze route vanuit Nederland tot aan San Marino. Ik blik eerst nog even terug naar ons laaglandverblijf. Een kindje zou geboren worden (en deed dat gelukkig uiteindelijk ook 😉 ), dus uiteraard wilden we bijtijds in Nederland zijn , niet ver van dochter Maria en haar vriend Rolf. Genoeg om daar omheen te plannen, en aldus vroeg Annemieke een nieuw paspoort aan op Schiphol (en kon dat 3 dagen later aldaar afhalen, reed ik met de truck naar vriend Ruben in het noorden des lands, waar ik een flinke lijst met (kleine) reparaties en werkzaamheden aan onze Ross (zo heet ie) kon uitvoeren. Een beetje tender loving care was wel nodig na 13000 km zonder onderhoud. Olie-en dieselfilter werden vervangen, alsook een rotte uitlaatpijp (nu een home made exemplaar van roestvrijstaal, van de oudijzerboer), een nieuw ruitenwisservloeistofpompje (scrabble) gemonteerd, een stoere achteruitrijlamp, en eindelijk die weigerende claxon vernieuwd. O ja, en die loodzware glazen douchedeur vd douchecabine eruit gemieterd. Die viel onderweg steeds uit zijn scharnieren, nu lightweight douchegordijn. So far het technische gebeuren. En Ruben zou Ruben niet zijn als hij ook niet een oplossing wist voor onze 2 grote lege(!) Franse gasflessen. Uiteraard niet inwisselbaar in Nederland, maar het “ik denk dat ik wel wat kan regelen” klonk geruststellend. En ja hoor, de gasboer in de buurt gaf me netjes 2 volle NL flessen in ruil voor de Franse. Joepie, kunnen we weer een half jaar vooruit. Een bezoek aan de tandarts in Winschoten (hulde aan tandarts team Cupido) bleek weer heilzaam en hoopvol, ik kan er weer even tegen. Uiteraard werden familiebezoekjes afgelegd (ouders, dochters, broers en zussen (broer Geert uit Moskou was met ’t gezin in ’t land, dat is zeer zeldzaam, dat we samen in Nederland zijn, een warm weerzien)). En om het rondje Nederland ook echt een rondje te maken togen we naar Ouddorp in Goeree Overflakkee naar het Magirus Deutz weekend, om daar de wondere wereld van de Magirus en zijn chauffeurs te ontdekken. Leerzaam, en prachtige stoere reismobielen.

Ondertussen zat(en) de aanstaande boreling en de vader en moeder in spé ook niet stil, want…….. op 8 september is kleindochter Ragna geboren! Een onwaarschijnlijk mooie aanwinst op deze aardbol, een paradijsvogeltje in de dop. En, het mag best gezegd, hier typt een waanzinnig blije opa (heb mezelf alvast omgedoopt als “opa reis”). Uiteraard hebben we Ragna, Rolf en Maria bezocht en haar een warm welkom geheten, om daarna -met een toch wat bezwaard hart ivm met weggaan – weer op pad te gaan, zuidwaarts dit keer.

Annemieke schreef al over de rit via Belgie, Duitsland, Oostenrijk (waar we op miraculeuze wijze de tolwegen voor vrachtwagens wisten te omzeilen. Kan niet, zei men. Toch doen, zeiden wij. Gelukt!), naar Italië . Ik pik de draad op bij Assisi. Wat weet ik nou van Assisi? Niet veel, Franciscus van Assisi, ja , die kende ik wel. Ook zijn volgelingen , de Franciscaner monniken waren me bekend, en-o ja- werelddierendag is naar hem vernoemd. That’s it. Ik zal hier niet de hele wikipediageschiedenis kopiëren , maar wat een onbeschrijflijk boeiende man is die Franciscus geweest! Geboren in 1181 als zoon van een rijke koopman. Als 20 jarige werd hij krijgsgevangene na een veldslag tussen de steden Perugia en Assisi. Na zijn vrijlating (een jaar zat hij gevangen) werd hij langdurig en ernstig ziek. Aan de beterende hand maakte hij zich zorgen over de leegte van zijn leven, en bekommerde zich om de melaatsen, de mensen in armoede en trok zich terug als kluizenaar. Hij wijdde zich aan het herstellen van kerkjes, de melaatsen en het gebed.Bedelde zijn voedsel bij elkaar, daarvan delend met anderen die nog minder hadden dan hij. Veel is er te vertellen over deze man, te veel om hier even op te schrijven. Doe jezelf een lol en lees wat over hem, veel te vinden op wikipedia, ook elders. Wat mij het meeste aansprak is het volgende (ik copy/paste maar even):

Dienst aan de vrede[bewerken]

Ten tijde van paus Innocentius III die een theologische visie bezigde op “Christus als Koning der Koningen, met Jeruzalem als Zijn stad en het Heilig Land als Zijn erfdeel”, dat met kruistochten heroverd moest worden op de moslims, verraste Franciscus ieder door “voor God” te kiezen door in dienstbaarheid te verblijven onder de Saracenen. Hij ging mee met één van de kruistochten maar bewandelde een tegenovergestelde weg. Zijn vreedzame benadering van de Islam, dialogisch avant la lettre geeft een volstrekt ander beeld van God: de God van de nederige dienstbaarheid, die uitnodigt om in een geest van vrede en geweldloosheid onder andere mensen te gaan, hun werk en leven te delen en zo te midden van hen Zijn aanwezigheid te ontdekken. Een belangrijke regel van Franciscus in de omgang met andersdenkenden en andersgelovigen is o.a. de afwijzing van woordenstrijd. Armoede, dienstbaarheid, geweldloosheid zonder wapenen, zelfs zonder het wapen van het woord, gingen voor hem hand in hand en in dit perspectief ondernam hij in 1219 tijdens de kruistocht zijn persoonlijke vredesmissie naar de sultan van Damiate, waar hij hoffelijk werd ontvangen en spirituele gesprekken voerde.

Voor wie nog steeds meeleest (chapeau); dit was omstreeks 1200 toch wel een sterk staaltje lijkt me. Ik bedoel, ik kan me zo voorstellen dat iemand die zich tijdens een kruistocht nota bene zo gedroeg, absoluut niet meer zeker was van zijn leven. Toch deed ie het en met succes. (kan menigeen anno 2017 zich een voorbeeld aan nemen, gezien de huidige situatie tussen moslims en christenen). Een moedig man, een voorbeeld voor velen. (bij mij doemen onwillekeurig namen als Ghandi en Mandela op).

Aan het eind van zijn leven schreef hij “het Zonnelied” , een gebed dat de schepping bezingt in termen van broeder en zuster. Een ode aan broeder zon, zuster maan, broeder wind, zuster water, broeder vuur, zuster moeder aarde (die ons voedt en leidt, en allerlei vruchten voortbrengt, bonte bloemen en planten), en onze zuster de lichamelijke dood.

Na zijn dood in 1226 werd op zijn tombe in Assisi de huidige basiliek gebouwd. Indrukwekkend en eenmaal binnen voel je je nederig en dankbaar. Bij deze dank Franciscus.

Zo , lang verhaal (had nog veel langer kunnen zijn). Het mooie van onderweg zijn is-naast dat je tijd en geen haast hebt natuurlijk- dat je onbeschrijfelijk nieuwsgierig bent (of wordt). Je wilt meer weten over wat je ziet en duikt erin. En had ik nog kleine kinderen gehad , die waren vandaag de dag mee op deze reis gegaan. Hoeveel meer kan je leren door onderweg te zijn? Over de zalmkwekerijen in Noorwegen, de geschiedenis van de Vikingen, de natuur in Finland, het oerbos in Polen, de wankele verhouding met de Russen in de Baltische Staten , vreemde talen, andere valuta (en dus rekenen), andere omgangsvormen en culturen en -zoals hierboven; wie was nou eigenlijk die Franciscus van Assisi? Zoveel rijkere en intiemere leerstof dan op school lijkt me. Tot zover eerst maar, bij deze nog een paar leuke plaatjes van ons (een beetje narcisme is ons niet vreemd blijkt). We hebben het ook gewoon leuk!  Love you,    Ton

 

 

 

 

We zijn alweer wat dagen in Italië, nadat we Oostenrijk inderdaad zonder tolwegen doorkruist hebben. Weliswaar de hele route in overtreding omdat vrachtwagens boven de 7,5 ton niet waren toegestaan waar we reden, maar gelukkig geen controle gehad en over prachtige passen heengegaan. (De onze weegt 8 ton, maar in de papieren staat 10 ton)

Aan de andere kant van de Oostenrijkse Alpen, in Italië, kwamen we in een gebied vol boomgaarden. Waar je ook keek, er stonden appelbomen vol rijpe appels! We hadden er vast wel kunnen werken, maar in de regen was dat allerminst aantrekkelijk. Het was een vrij druk bevolkt gebied en daarom ook moeilijk om een plek voor de nacht te vinden. Maar uiteindelijk beland bij een camperplek in Trento.

De volgende dag koers gezet richting de kust. We zijn naar Sottomarina gegaan, wat zo’n 50 km ten zuiden van Venetië ligt. Ton wilde daar (Venetië) wel graag naar toe. Dat zou mogelijk zijn met een boot, 1,5 uur varen. Maar toen we meer gelezen hadden over het gebied waar we stonden, hebben we besloten om Chioggia te bezoeken in plaats van Venetië. Chioggia is net als Venetië in het water gebouwd, heeft ook vele kanalen en bruggetjes. Er varen weliswaar geen gondels, maar er zijn dan ook veel minder toeristen en het is er stukken goedkoper. Het wordt ook wel het “kleine” Venetië genoemd.

We zijn er op de fiets heen gegaan en hebben vervolgens heerlijk door de kleine straatjes geslenterd en ook de vismarkt bezocht. Prachtige verse vis ! Ook een aantal kerken bezocht. Zaterdag is blijkbaar een gewilde dag om te trouwen, want we hebben vele bruidsparen gezien.

Het was de moeite waard. Op zondagmorgen voor ons vertrek is Ton nog verse vis gaan kopen, waar we vervolgens 2 dagen van gesmuld hebben ( Gamba’s en tonijn)

Ja, voor ons vertrek…..dat was me wat, onze Ross spinde zichzelf vast in het zand!! Al vrij snel had de oude bazin van de camping in de gaten dat er iets niet goed ging bij ons. Nu lijken Italianen als ze normaal tegen elkaar praten altijd ruzie te hebben, maar als ze dan echt kwaad zijn, zoals deze oude dame, nou berg je dan maar!! Ze sprak geen woord over de grens, maar ik begreep precies wat ze bedoelde. Niet echt klantvriendelijk natuurlijk, als je bij het inchecken wordt verteld dat je overal kan staan en dan als blijkt dat je vast zit, zeggen dat je daar niet had mogen staan. In plaats van hulp aan te bieden, bleef ze ons nauwlettend in de gaten houden. Na zo’n 1,5 uur kwam ze aan met een man, die ons er wel even uit zou weten te praten. Deze had niet gezien dat we eerst met beide achterwielen diep in het zand hadden gezeten. Met behulp van oude planken en veel schep en graafwerk, hadden we die inmiddels op de stenen ondergrond staan. Door al het manoeuvreren zakten de voorwielen echter ook tot hun assen in het zachte zand, op de plek waar eerst de achterwielen waren weggezakt. Hij wilde ons met veel bombarie met de achterwielen weer het zand in hebben. Nou niet dus. Ook hij sprak geen woord over de grens, dus de communicatie verliep stroef. Na enige tijd kwam er nog een man bij staan kijken, die de laatste 10 minuten zowaar even zijn handen uit zijn zakken haalde! Het heeft al met al 3 uur geduurd voor we eindelijk achteruitrijdend de camping konden verlaten.

Het plan om naar San Marino te rijden hebben we toen maar laten varen. We zijn op een camperplek aan de kust beland en hebben uitgerust na deze fysiek zware klus. De volgende dag zijn we doorgereden naar San Marino.

Het mini staatje midden in Italië. Steile wegen omhoog, Ross trok het maar net in zijn 2, met recht stapvoets omhoog dus. Op de parkeerplaats bij de gondelbaan gaan staan, om ons daarmee in no time naar de oude stad te laten brengen. Arme Lotte moest een muilkorf om in de cabine, wat ze natuurlijk helemaal niet leuk vond. Gelukkig duurde het ritje niet zo lang. Terug zijn we maar gaan lopen, bleef die ellende haar bespaard.

San Marino ligt prachtig op een berg. Het uitzicht was geweldig! Ook hier door de steile straatjes geslenterd. Winkeltjes vol souvenirs, veel sieraden, brillen, leren tassen en parfums. Alles net wat goedkoper dan in Italië. Ton heeft na lang zoeken zijn favoriete after shave weer gevonden (CK obsession) , ik heb voor het eerst van mijn leven een dure zonnebril gekocht (van verjaardagsgeld). Al met al een kostbaar uitje dat San Marino.

Vandaag doorgereden naar Assisi, maar daarover de volgende keer meer.

Na een aantal weken in Nederland te zijn geweest, waar we gelukkig nog hebben kunnen genieten van de laatste zomerse dagen, nu weer onderweg. (Ton zal later een blog over onze Nederlandse avonturen schrijven) De bedoeling is om zo snel mogelijk het koude natte herfstweer achter ons te laten, op naar goede nazomerse temperaturen. We gaan naar Italië.

Snel gaat onze trouwe Ross (ja, we noemen hem Ross!) natuurlijk niet. Hooguit 80 km/uur, en berg op halen we vaak maar de helft. Maar goed, voor ons doen snel, want we rijden nu- bij hoge uitzondering-hoofdzakelijk snelweg.

In België stonden we de eerste nacht net boven Luik op de parkeerplaats van de oude kolenmijn van Blégny. Van daaruit doorgereden naar de Duitse Vogezen. Prachtig mooi wandelgebied met imposante rotsen.

Vandaag aangekomen in Oostenrijk, net over de grens staan we langs een meer. We dachten Zwitserland te omzeilen ivm tol vignetten en dure tunnels. Nu hoorden we toevallig bij een benzinestation dat je voor Oostenrijk ook vignetten nodig hebt. En wij, omdat we >3500 kg zijn een zogenaamde Go-box. Een ingewikkeld systeem (als we de recensies moeten geloven), wat ook nog eens behoorlijk duur is. Achteraf was Zwitserland toch goedkoper en sneller geweest. Enfin….je kunt niet alles weten. Nu gaan we proberen om Oostenrijk te doorkruisen zonder tolwegen. We jagen onze Ross dus een aantal passen over om zo go-box vrij naar Italie te kunnen komen. Op het internet de sluiproutes gevonden, en nu maar hopen dat je er met een 10 tonner ook overheen kunt rijden. We gaan het beleven morgen!!

Het weer is nog steeds herfstachtig, de bomen kleuren en de blaadjes vallen. Het waait hard, al kan het natuurlijk niet tippen aan de heuse eerste herfststorm die vandaag over Nederland raasde.

13000 km’s verder en weer terug in de plaats waar we ruim 3 maanden geleden elkaar het ‘Ja’ woord gaven. Het rondje is rond. Nederland.

Na 4 maanden reizen, nu weer een kleine tussenstop in Nederland. Hoofd reden is de afwachting van de geboorte van het eerste kleinkind. Verder zit er een tandarts bezoek in de planning, moet er een nieuw paspoort aangevraagd worden (afspraak 5 september), en is mijn moeder eind van de maand jarig. Natuurlijk bezoeken we de familie en wat vrienden. We zullen naar schatting een week of 3 in Nederland zijn alvorens weer verder te reizen.

Een terugblik op de afgelopen maanden. We hebben veel, héél veel gereden, en dan ook heel veel gezien. De Magirus heeft zich prima gehouden en ook ons huis bevalt ons super goed. We hebben nooit zonder stroom gezeten en water was ook overal verkrijgbaar. Overnachtings-kosten zijn minimaal geweest, desondanks ons budget ruim overschreden. Maar goed, we hebben de duurste landen nu gehad, en heel veel km’s gemaakt. Hoogtepunten waren toch wel de Lofoten, en bezoek aan Skjervøy in het noorden van Noorwegen en het terug zien van de oude bekenden daar, met name Astrid, Adolf en Gøril. Ook waren de vele nationale parken de moeite waard, de mooie wandelingen, het kano varen. Bezoek aan de verschillende hoofdsteden. Ja we hebben intens genoten.

Hoe verder? We gaan minder rijden, dat staat vast. We zullen na Nederland zuidwaarts gaan, vermoedelijk richting Griekenland of Italië. We willen vaker langer op 1 plek blijven, zodat we ook meer tijd hebben om creatief bezig te zijn. Ook willen we deze winter gaan werken via Work away, of indien het zich aandient, betaald werk. De afgelopen maanden zijn we vooral toerist geweest, waar niets mis mee was, maar trucknomad zijn is een lifestyle, en die moeten we nog een beetje vorm gaan geven. Dus na Nederland gaan we het anders doen. Natuurlijk blijven we jullie op de hoogte houden van al onze avonturen, daar zal niets in veranderen. De komende weken zal het wat rustig zijn op de site. Wel zal ik alle foto’s eerdaags plaatsen, want daarmee loop ik nog al wat achter! Tot de volgende keer !!

Woodstock forever festival, wat een heerlijk kleinschalig festival. Vandaag hebben we het festival terrein verlaten na een paar heerlijke dagen ondergedompeld te zijn in muziek.

Via Facebook (bedankt Dirk) kwamen we achter het bestaan van dit festival. In het Thüringenwald, voormalig Oost-Duitsland. Gelegen op een 700 meter hoge heuvel met geweldig uitzicht, net buiten het dorp Waffenrod. Kamperen kan op de velden rond het festival terrein, alles in loopafstand van een paar minuten, wat echt heel fijn is. Het festival zelf is klein, pak um beet 5000 bezoekers (natte vinger werk) Er zijn 4 podia waar bands optreden, in totaal ruim 20 bands te bewonderen. Van een kleine bühne tot groot buiten en binnen podium.

Het fijne van het festival is dat alles mag, in die zin; geen strenge controles, je mag je eigen drank meenemen, ja zelfs honden mogen mee, en gewoon los lopen! Op het veld mag je bbq-en en bij niet al te droog weer een fikkie stoken.

De gemiddelde leeftijd van de festivalgangers was waarschijnlijk 50+, zodat het helemaal ons ding was. Weinig jongeren en een hoog ‘senioren-blond’ gehalte! Natuurlijk echt Duits, met veel bier en braadworsten. Vele liepen er uitgedost bij als ouwe hippies, (morgen ws weer 3 delig op kantoor), maar ook echte ouwe hippies waren aanwezig. De sfeer was gemoedelijk, vriendelijk, het ‘alles kan’ gehalte alom aanwezig.

Natuurlijk ook goede muziek gehoord, van de zingende zaag t/m Focus. Beiden hadden we Focus nooit eerder gezien, en het was zeker de moeite waard. Oude Thijs van Leer doet het nog goed!

Voor Lotte was het ook een feestje. De hele dag los, vele soortgenoten aanwezig waar al dan niet mee gespeeld werd. Veel aandacht van buren op het terrein en iedereen die wel haar balletje wilde gooien. En natuurlijk kon ze ook kuilen graven in het veld. Happy doggie, happy baasjes! Voor herhaling vatbaar !!!

Met de “park4night” app weer een prima stek gevonden om (gratis) te overnachten in Berlijn. Aan de rand van het voormalige vliegveld , Tempelhof.

 Tempelhof, een vliegveld met geschiedenis. Hitler wilde er ’s werelds grootste luchthaven van maken, dé uitstraling van het derde rijk. Zover is het nooit gekomen, maar het bleef een luchthaven tot 2008. Van juni 1948 tot mei 1949, tijdens de blokkade van West-Berlijn door de Sovjet-Unie heeft Tempelhof een vitale rol gespeeld als eindpunt van de Berlijnse luchtbrug die de Geallieerden uitvoerden onder directie van de Amerikanen. De luchtroutes boden de enige toegang tot dit gedeelte van Berlijn en haar 2 miljoen inwoners. Gedurende 320 dagen voerden militaire vliegtuigen voedsel, medicijnen en alle andere belangrijke zaken, zoals steenkool aan. Dankzij deze gebeurtenis keken de Berlijners anders tegen de luchthaven aan. Het werd niet langer in verband gebracht met de nazi’s. Na de sluiting van de luchthaven hebben de Berlijners zich in een referendum uitgesproken dat Tempelhof een park moest worden en dat het niet bebouwd zou worden. En zo geschiedde. Een prachtig open veld van 380 hectares. Er zijn volkstuinen aangelegd, grote honden uitlaatplaatsen, Een geweldige midgetgolf baan, een paar ‘biergartens’, bbq velden en op de start-en landingsbanen wordt gejogd, geskateboard, gefietst, gesurfd. Het is een multicultureel bonzend hart geworden, een genot om er te picknicken, te luieren of juist heel sportief je rondjes te rennen of fietsen. Dit was op zondagmiddag onze eerste kennismaking met Berlijn anno 2017. Wat een heerlijke binnenkomer!

De 2 dagen hierna hebben we Berlijn verder op de fiets ontdekt. Natuurlijk een aantal bezienswaardigheden bezocht, zoals, Alexanderplatz, waar we ook wat geshopt hebben, de parlementsgebouwen, Brandenburger Tor, verschillende monumentale gedeeltes van de muur. En deze maakten zeker indruk. Zo vreemd om te realiseren dat al die ellende heeft plaatsgevonden tijdens onze levens, en dat het nog maar zo kort geleden is dat de muur daadwerkelijk sneuvelde. Die herinnering staat in ons geheugen gegrift.

Er staat op 1 plek nog 1300 meter muur overeind. Daar hebben kunstenaars van alle uithoeken van de wereld kunstwerken op geschilderd. Een lelijke muur is zo toch nog een beetje mooi gemaakt.

In Kreuzberg hebben we heerlijk over een markt geslenterd. De groentes en fruit waren hier zo ontzettend goedkoop dat het verleidelijk was om er geen kilo’s van te kopen. Maar ja, wat moet je met zulke grote hoeveelheden? Daar hebben we de plek niet voor. Dus ons ingehouden en alleen 2 super sappige mango’s gekocht voor €1.

Natuurlijk hebben we de laatste middag in het park gezeten. Genietend van het zonnetje en alle sportieve Berlijners om ons heen. De indrukken verwerkend van deze heerlijke en mooie multiculturele stad, met vriendelijke mensen. Een bezoek absoluut waard.

Nadat we het oerbos verlaten hebben, zijn we dwars door Polen gereden richting Berlijn. Het was heet, tegen de 35 graden. Eindelijk echte zomerse temperaturen, alhoewel het wel zweten was in de cabine. Maar goed we zullen niet klagen!!

Polen doorkruist, een mooi land! Vrij vlak, heel veel landbouw, granen en mais, weinig veeteelt. In het oosten tegen de Wit-Russische grens vele langgerekte dorpen met kleine houten huisjes, sommigen in slechte staat, anderen mooi gerestaureerd. In deze regio zag je naast de katholieke kerken, allemaal met 2 torens, ook nog Russisch orthodoxe kerken, met mooie kelkvormige messing torens. Maar Polen is een katholiek land. Bij elk dorp zie je een beeld van Jezus of Maria in een perkje omringt door bloemen en vaak versierd met gekleurde linten. Ik had er een hele serie foto’s van willen maken, maar helaas is dat vanuit een rijdende auto erg lastig en stoppen was meestal niet mogelijk.

Ook wordt er enorm veel aandacht besteed aan de begraafplaatsen. Graven vol bloemen en mooie kandelaars. Er zijn ook enorm veel begraafplaatsen, waarschijnlijk doet men hier niet aan ruimen en cremeren. Helaas hebben we er geen in het donker gezien, want dat was vast mooi geweest met al die kandelaars (mits ze branden natuurlijk!).

We hebben overnacht op verschillende plekken, op een parkeerplaats bij een museum, langs een rivier en bij nog een rivier. En ook een nachtje op een soort camping bij een klein meertje. Warschau hebben we ivm de hitte overgeslagen. Bij 35 graden is het niet fijn in een stad.

Door de hitte ontstonden er ook enorme onweersbuien met hevige windstoten. 1 keer reden we ’s morgens door zo’n bui, het was gewoon pikke donker en in een mum van tijd stonden de straten blank! Heftige tropische bui, waarbij ook een aantal bomen sneuvelden. Op de avond dat we langs de rivier stonden, begon het ook te onweren en enorm hard te waaien, de Magirus stond heftig te schudden. De volgende dag bleek dat deze storm heel veel schade had aangericht. Er waren werkelijk hele bossen omgewaaid, echt bomen afgebroken als lucifer houtjes! Ongelooflijk, we wisten niet wat we zagen !

Foto’s vanuit de auto genomen, dus niet zo heel duidelijk, maar de ravage was enorm. Ook hebben we daken van huizen er naast zien liggen. We kunnen nog van geluk spreken dat we geen boom op ons huisje hebben gekregen!

Het laatste stuk in Polen hebben we op de snelweg gereden, tolweg, geheel tegen onze principes in, maar goed het schoot wel lekker op na heel veel smalle hobbelige weggetjes. Het stuk tot de Duitste grens bestond voornamelijk uit bos aan beide kanten van de weg. En wat heel bijzonder was waren de enorme hoeveelheden wildpassages, zowel over als onder de snelweg. Echt soms wel elke kilometer! Ongetwijfeld bedoelt om de fauna migratie in stand te houden tussen de diverse natuurgebieden.

Inmiddels aangekomen in Berlijn, waar we naast het oude vliegveld de Tempelhof een plekje hebben gevonden. Maar hierover de volgende keer meer.

Gisteren en vandaag waren we in het veelbesproken oerbos en (deels) Nationaal Park Bialowieza. Ergens ook daadwerkelijk zijn in vergelijking met “gelezen op het nieuws” is een van de highlights van het reizen. Zien, voelen, proeven, ruiken, het zijn deze zintuigen die een vrije geest mogelijk maken, en zo ook vooroordelen kunnen sturen. Gelukkig. Want eerlijk is eerlijk, bij het land Polen had ik me toch iets anders voorgesteld. Een belabberde democratie (uhhh dat vind ik nog steeds) in een land waar voor natuur nog weinig plaats en respect is, uitbuiting van het land, grijze fabrieken doemen op in gedachtenspinsels. Maar niets is minder waar , blijkt. De eerste dagen belandden we in Nationaal Park Wigierski en de verrassing was groot. Enorm natuurgebied met grote meren. Wel toegankelijk, maar grotendeels niet voor motorvoertuigen. Ook op de meren motorverbod, dus hier en daar een zeilboot, kano of klein elektrisch stil motortje op een plaatselijk houten vissersbootje. Wat een verademing, in vergelijking met de volle lawaaierige meren in bv Friesland.

Ook de hier en daar geplaatste openbare toiletten van vergelijkbaar “gezond verstand” niveau. Simpele houten huisjes met binnen modern composttoilet, inclusief een emmer fris zaagsel. Een verrassende binnenkomer in dit prachtige land. Verder reizend richting Bialowieza daalt de schoonheid van het land en de minieme invloed van de mens als een warme deken op ons neer. (ja, heet is het trouwens ook al een tijdje). Honderden kilometers door bossen, glooiende open velden, en uiteraard akkerland met goudgele tarwevelden. Gisteren dus in Bialowieza aangekomen. Met het idee de kleine maar volhardende actiegroep te bezoeken die hier al sinds 2016 strijden om houtkap te voorkomen en het hele gebied de status van Nationaal Park te bezorgen. De weg erheen voert ons al door een deel van het oerbos. We belanden op de grote parking van het gelijknamige dorpje, en oriënteren ons wat. Grote billboards met foto’s van het natuurgebied en de flora en fauna. Inkijkje in alle activiteiten, o.a het maken van vistrappen, om de forellen kans te geven stroomopwaarts te zwemmen en te paaien.

Het oerbos dus, even wat korte info in vogelvlucht. Bialowieza is een van de laatste oerbossen in Europa, samen met een aantal gebieden in Scandinavië . Het gebied bestaat uit pakweg 1500 km2, niet echt groot dus, waarvan pakweg 600 km2 in Polen en 900 km2 in Wit-Rusland. 100 km2 in Polen heeft inmiddels de status Nationaal Park, in Wit Rusland inmiddels het gehele oppervlak van 900 km2. De resterende 500 km2 in Polen is wel beschermd gebied, deels toegankelijk, deels ook niet. Het officiele park kan slechts betreden worden met een gids. So far so good. Beschermd gebied, bewaard gebleven door de zorg van Poolse adel en Russische Tsaren voor wie het destijds een ideaal jachtgebied was. Die laatste activiteit zorgde er helaas ook voor dat de laatste kuddes wilde laaglandwisenten (Europese bison) hier verdwenen. Inmiddels is deze bison hier middels Europese fokprogramma’s  weer geïntroduceerd. Ook de wolf, otter, ree, wild zwijn, bever en ongetwijfeld een enorm scala aan andere zoogdieren, vogels en insecten ,voelen zich hier thuis. Fijn dus…..ware het niet dat de Poolse regering sinds 2016 begonnen is met de kap van grote aantallen fijnsparren, die getroffen zijn door de vraatlust van de zgn letterzetter, een klein kevertje dat binnen een handomdraai zo’n gigantische boom om zeep helpt. En dat doen ze, die letterzetters. Gisteren door het bos rijdend naar Bialowieza zagen we het al, vrijwel alle naaldhout morsdood.

Het is natuurlijk een gemengd oerbos, ik schat (natte vingerwerk) zo’n 70% loofbos en 30% naaldhout. Van dat naaldhout is ongeveer 80% dood of aangetast, aan de buitenrand staan nog wel gezonde exemplaren. Tja, de Poolse regering zegt:2 vliegen in 1 klap, dode bomen om, hout verwerken, ben je kever kwijt en zo brengt ’t nog wat op…. Zit wat in. De Europese commissie echter heeft de staat inmiddels voor de rechter gedaagd, want dat is niet de bedoeling van een oerbos, zo zijn we niet getrouwd….. Vandaag waren we in het basiskamp van de actievoerders, helden zijn het, want ze hebben het probleem wel op de kaart gezet.

Ik had een hoop vragen, maar echt helder werd ’t me niet. Zo’n vrije geest is ook moeilijk te beteugelen  🙂 , maar ik verlang van mezelf dat ik flexibel blijf en mijn mening kan (her)vormen als daar aanleiding toe is. Ook de actievoerders (beetje rotwoord, dekt bij lange na niet de lading) erkennen het probleem van de letterzetter en de sterfte van de sparren. Met het kappen van de zieke bomen zouden ze nog wel kunnen leven (als het hout dan maar gewoon in het bos blijft liggen), niet met de exploitatie van het hout, bang dat dan het einde zoek is. Een status van 100% Nationaal Park zou in deze kap kunnen voorkomen. Ik blijf het gevoelsmatig een lastige materie vinden, maar kom na 2 dagen innerlijke turbulentie tot de slotsom dat het eigenlijk simpel is. Een oerbos is een oerbos. Daar blijf je anno 2017 met je poten vanaf. En die letterzetter? Die hoort daar gewoon bij, ook afblijven.

Zo, bijna klaar. Beetje lang epistel-en voor sommigen ongetwijfeld saai- geworden. Een ding moet me nog wel van het hart over dit bos. De hypocrisie waar de Europese commissie mee dweept richting Polen, de toon vooral. Geheel Midden Europa heeft dit oerbos gehad, Nederland, Noord Frankrijk, Duitsland, onder dezelfde klimatologische omstandigheden met vergelijkbare grondsoort. Dat gebied is door die landen verkwanselt, gecultiveerd, uitgebuit in Nederland zelfs geruilverkaveld (scrabblewoord) zodat iedere vierkante centimeter benut kon worden. En dan hooghartig met de vinger wijzen naar Polen , terwijl ik zelden een land gezien heb waar natuurbehoud zo hoog in het vaandel staat (zelfs het enorme (!) betegeld parkeerterrein waar we vanochtend stonden werd in zijn geheel handmatig met de schoffel van onkruid ontdaan, kwam geen round-up aan te pas). Het is de arrogantie ten top. Nederland, waar landgenoot Timmermans via de EC hoog van de toren blaast naar Polen, is nog veel triester bezig. Na het grootste deel van het land naar eigen welbevinden gecultiveerd te hebben ook nog de laatste stukjes natuur op te offeren voor asfalt (bv Amelisweerd) , en dan zonder blikken of blozen met het vingertje wijzen en schudden richting verre Oosterburen? Dat moet ook anders kunnen. How low can you go.

Ton

 

Het is zondagmiddag, de radio op de achtergrond op npo 1, want de Nederlandse vrouwen spelen de Europese finale. (net begonnen)

We zijn al een paar dagen in Polen. Door Litouwen zijn we in vogelvlucht (oeps 0-1 voor Denemarken) gereden. Alleen de westelijke kant van het land hebben we gezien. We reden geen toeristische route, want hebben al de dagen in Litouwen geen camper of buitenlander gezien. Geen steden bezocht, maar aan het strand geweest (o nee, dat was nog Letland), in een nationaal park en langs een rivier gestaan. Door een aantal mooie dorpjes gereden.

Litouwen is een graanrepubliek, veelal tarwe, maar ook gerst en haver afgewisseld met lappen veldbonen (tuinbonen) voor veevoer. Geen mais.. Hier en daar een koe aan een ketting, de huiskoe voor eigen melk, kaas en yoghurt. De kleine gemengde boerenbedrijven hebben gemiddeld zo’n 10 koeien. (yes 1-1!!!) Kleinschaligheid ten top. Maar ondanks al de velden vol graan is er geen vers brood te krijgen! En hier haakt Ton even in; HET BROODFENOMEEN.

Eerlijk is eerlijk, we wonen in Frankrijk en daar is de bakker toch wel de meest gewaardeerde ambachtsman van het dorp. Een beetje zichzelf respecterend dorp daar heeft een kerk, een kroeg en een bakker. Doorgaans 2 of meer. Zelfs de huizenprijzen in Frankrijk zijn gekoppeld aan de afstand naar de dichtstbijzijnde bakker. Nederland heeft weliswaar niet zo’n spannende broodcultuur, maar die warme (hoezo eigenlijk?) bakker is er gelukkig ruimschoots voorhanden. Duitsland op 1 denk ik , wat betreft broodkwaliteit en keuze. En wij-op weg naar het noorden – ontdekten een bizar fenomeen. Na Duitsland werd de bakkersspoeling dunner. In Denemarken was er hier en daar nog wel zo’n broodjesboer te vinden, maar in Zweden, Noorwegen en Finland was het al een beetje zoeken naar de spreekwoordelijke speld. Toch hier en daar nog succesvol in onze zoektocht. Maar dan….. de oversteek naar de Baltische staten, Estland, Letland en Litouwen. Niet 1 (!!!!!) bakker hebben we gevonden de afgelopen weken. O ja, uiteraard wel brood gegeten, tenminste dat wat er voor door moet gaan. In de buurtwinkels en supers is er ruime keuze in voorverpakt fabrieksbrood. Voorgesneden, in plastic verpakt met een indrukwekkende ingrediëntenlijst, uiteraard met de nodige conserveringsmiddelen, houdbaar tot eind van het jaar.

En het smaakt naar karton, echt waar, allemaal. Hoe kan dat??? Annemieke schreef het al, volop graan hier. Volop broodfabrieken ook waarschijnlijk, maar geen bakkers dus…. Ik heb veel over de wereld gereisd, maar zelfs het kleinste dorpje in Mauritanië of Nepal had een bakker….. De Baltics doen dus niet mee aan die bakkerscultuur. Misschien altijd al, misschien ook een erfenis van het Sovjet verleden, wie zal het zeggen? (broer Geert, weet jij daar iets van? Hoe zit dat in Rusland met bakkers? ). Ieder nadeel hep z’n voordeel, want het noopte mij tot nieuwe inzichten betreffende het bakken van indiase chapati’s. Niet dat ik dat nooit eerder gedaan had, integendeel, ik probeer al 30 jaar het concept te benaderen van die overheerlijke indiase streetfood chapati’s die je aldaar , zo langs de straat, gemaakt op open vuur, voor 20 cent bestelt met een schaaltje dahl erbij. onovertroffen verrukkuluk. Voor de herkansing dus, nood breekt wetten met dat kartonbrood hier. Op youtube een recept gezocht waar een lieftallige indiase dame in woord (Hindi) en daad de kijker begeleidt naar een geweldig eindresultaat. En ja hoor!!! Eindelijk, na 30 jaar, weet ik nu hoe het moet (en vooral ook hoe het niet moest).

Okay , niet de Wally-quality van het verre Oosten, maar zeker een goede tweede. Dankjewel kartonbrood Baltics, voor deze eye-opener. Nu Annemieke weer:

In Polen dus. Naar het nationaal park gegaan in het noorden; Wigierski park. Mooi groen, met een heel groot meer. We wilden wild kamperen, hadden ook een mooie stek gevonden, bij een groot weiland, waar we eindelijk voor de eerste keer met de drone hebben kunnen oefenen. En dat was leuk om te doen!! Helaas kreeg ik daarna een galsteen koliek. (Yes 2-1) Deze duurde zolang, dat we besloten om naar het ziekenhuis te rijden in Suwalki. Ik kronkelend achter in de Magirus en Ton over onverharde wegen zich een weg zoekend uit het nationale park terwijl het donker begon te worden. Een aardige Pool heeft hem uiteindelijk begeleidt naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik een verlossende pijnstiller. De nodige onderzoekingen gehad (x-ray, en echo) en ivm wat afwijkende bloedwaarden wilden ze me graag een nachtje houden. Dus Ton op de parkeerplaats en ik in een bedje in het ziekenhuis geslapen. Gelukkig mocht ik de volgende morgen weer naar huis. €150 kostte dit grapje slechts, koopje toch ?? Hopelijk betaald de verzekering het wel terug.   (oeps 2-2)

We leven nu weer in midden Europese tijd, maar met Euro’s kunnen we hier weer niet betalen. Na het ziekenhuis avontuur zijn we op een camping  in het nationale park gaan staan. Even op de plaats rust. Alweer zoveel gereden de afgelopen week, dus dat kan geen kwaad. Heerlijke ouderwetse camping. Veel fietsers, motorrijders in tentjes, zeilers die aan komen waaien, gezinnen in de caravan. Overal houtvuurtjes, volleybal veld, vissende jongetjes, kortom gezellige drukte. We hebben gisteren in onze kano gevaren op het meer. Heerlijk rustig, want gemotoriseerde boten zijn niet toegestaan.  Morgen misschien nog een dagje hier blijven….het bevalt ons hier wel.

(olé 3-2!!) …….en Yes Kampioenenen

Zo ben je in Letland en zo ben je er weer uit. De Baltische staten zijn niet zo groot, en we rijden nu ook niet van oost naar west en verder zigzaggend om elke hoek van het land te zien. De kant van de zee, hier ook west, blijft lonken. In Letland is dat ook het geval.

De eerste nacht sliepen we in het nationale park; Gaujas, een uurtje ten noord oosten van Riga. Je kon er prachtig wandelen. Helaas voelde Ton zich niet zo fit, had een flinke kou te pakken.

De volgende dag naar Riga gegaan, en de oude stad ’s middags verkent. Groots, mooie gebouwen, smalle steegjes, vele kerken mooie pleinen en veel, heel veel terrassen, het leek helaas wel 1 groot ‘food festival’. Een levendige stad met een enorme geschiedenis. Alle mooie panden, die de rijkdom uit het verleden laten zien zijn en worden mooi gerestaureerd. We stonden op een soort camper camping aan de overkant van de oude stad, een kwartiertje fietsen. Omdat Ton echt een griep te pakken had, zijn we nog een dag langer in Riga gebleven.

Terwijl Ton een dag rust hield ben ik de volgende middag de art nouveau wijk gaan bezoeken. Prachtige panden, ook fraai gerestaureerd. Ook het museum bezocht, wat veel vertelde over de architectuur van de jaren rond 1900, de art deco tijd.

Voor meer foto’s zie de foto en video bladzijde!!

Na 2 dagen stad, de hoogste tijd om weer het platteland op te zoeken. Dat platte land was hier wat glooiender dan in Estland. Ook hier is landbouw afgewisseld met bos. Het ziet er allemaal lieflijk uit. We zijn, in tegenstelling tot ons eerdere plan, niet naar de kust gegaan maar naar een  meer, gelegen bij de plaats Usma. We stonden daar op een camping voor  maar 6€. Een prachtig groot camping terrein, met verschillende hutjes, speelvelden, een paar wat grotere huisjes. Zó stil, 1 tentje stond er en een paar hutjes waren bewoond, verder niets !! Douches waren er niet, alleen droog toiletten, die zie je hier overigens veel, ook bij parkeerplekken.

Vandaag dwars door het land richting de kust gereden. een prachtige route, eerst een flink stuk op onverharde weg, door een groot bosgebied. We kwamen nog bijna zonder diesel te staan. Voor het eerst de reserve jerrycan aangesproken, omdat we niet het risico wilden lopen de tank leeg te rijden. Diesel kost hier overigens rond de 95 cent per liter. Dat is nog eens leuk rijden !

Later dwars door het land, mooi glooiend en afwisselend. Heel veel ooievaars gezien en een aantal kraanvogels. Degenen die we elk voorjaar over zagen vliegen in Frankrijk, altijd de eerste tekenen dat de lente in aantocht was! Hier staan ze in het land naar eten te zoeken. Je ziet veel kleinschalige landbouw. Aan de huisjes te zien hebben de boeren het financieel niet al te best, ziet er in vele gevallen armoedig uit. Het is gaan regenen vandaag, en de temperatuur is flink gezakt. We zitten nu aan de kust, ruim 40 km voor de grens met Litouwen. Prachtig kustgebied hier. Terwijl ik dit schrijf komt de zon weer tevoorschijn, zodat we nog even lekker van het strand kunnen gaan genieten!